ΑΜΑΡΤΙΟΛΟΓΙΑ ΜΑΘΗΜΑ 3

Οι Βιβλικοί ορισμοί της αμαρτίας

Εισήγηση: Γιώργος Γούδας

    Πριν περάσουμε στο ξετύλιγμα του Απολυτρωτικού Σχεδίου του Θεού, είναι απαραίτητο να δούμε πόσο επισταμένα Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ μιλά και εκθέτει το θέμα Αμαρτία.
Υπάρχουν έξι (6) κύριες Γραφές που καθορίζουν την αμαρτία και που σε εμβρυακή κατάσταση, υπήρξαν στην αμαρτία τόσο του Σατανά όσο και του Αδάμ:

    1. Η Μελέτη της αφροσύνης (Παροιμίες 24:9) – Όταν ο Σατανάς και ο Αδάμ διασκέδασαν τη σκέψη του να είναι «ως θεοί», αυτό ήταν πραγματικά μια ανοησία και αυτή η επιθυμία – σκέψη τους, ήταν αμαρτία.

    2. Η Παράβαση του νόμου → ανομία (Α’ Ιωάννη 3:4) – Να περάσω θείες – απαγορευμένες περιοχές – σύνορα. Ο Αδάμ παραβίασε το Νόμο του Θεού.

    3. Η Αδικία είναι Αμαρτία (Α’ Ιωάννη 5:17) – Ο Αδάμ αδίκησε τον Θεό, δείχνοντας αξιοπιστία στον Διάβολο.

    4. Η μη Διάπραξη του Καλού (Ιάκωβος 4:17)

    5. Η Διάπραξη του Καλού, μπορεί να είναι Αμαρτία (Ησαΐας 64:6, Ψαλμός 50:16) – «Η θυσία του ασεβούς είναι βδέλυγμα στον ΚΥΡΙΟ!» Ας θυμηθούμε επίσης τη δικαιοσύνη των φαρισαίων! (Ματθαίος 23:13-33, Φιλιππησίους 3:4-9).

    6. Η Απιστία είναι Αμαρτία (Ρωμαίους 14:23) – Ο Αδάμ και η Εύα γνώριζαν το τέλειο – αγαθό θέλημα του Θεού, αλλά απίστησαν. Η απιστία και η ανυπακοή, πάνε μαζί (Εβραίους 3:18-19,4:2). Ο Λόγος του Θεού δεν τους ωφέλησε, γιατί δεν ήταν ενωμένος με την πίστη!

    Αναλυτικά στην Καινή Διαθήκη:

    1 . Αμαρτία
Η λέξη αυτή χρησιμοποιείται 174 φορές στην Καινή Διαθήκη και σημαίνει: «να χάσεις το στόχο», αμαρτάνω = αστοχώ. Επίσης σημαίνει να ζητήσω να επιτύχω αποτέλεσμα πέρα από τα όρια μου. Χρησιμοποιείται τόσο στον ενικό, ως κυρίαρχη και ενοικούσα αρχή, όσο και στον πληθυντικό στην εξωτερική της έκφραση (Ματθαίος 1:21, 26:28, Λουκάς 11:4).

    2 . Αμάρτημα

    Χρησιμοποιείται μόνο τέσσερις φορές στην Καινή Διαθήκη και περιορίζεται σε συγκεκριμένη εξωτερική έκφραση αμαρτίας (Μάρκος 3:28, 4:12, Ρωμαίους 3:25, Α’ Κορινθίους 6:18) – «Τα αμαρτήματα μου εγώ γνωρίζω…» (Ψαλμός 51:5).

    3 . Παρακοή

    Χρησιμοποιείται μόνο πέντε φορές στην Καινή Διαθήκη και σημαίνει, «να μη ακούσω τον Θεό ή συμβουλή του Θεού, μέσω άλλων». Μια απρόσεκτη διάθεση, ως προς το Λόγο του Θεού (Ρωμαίους 5:19, Β’ Κορινθίους 10:6, Εβραίους 2:2). Να γιατί ξανά και ξανά ο Κύριος έκανε αναφορά στο «ώτα» και στην ακοή!

    4 . Ανομία

    Χρησιμοποιείται δεκαπέντε φορές στην Καινή Διαθήκη και σημαίνει άγνοια Νόμου, ζωή χωρίς Νόμο και παράβαση του Νόμου. Ζω χωρίς Νόμο μέσα μου και παραβιάζω το Νόμο εξωτερικά (Ματθαίος 7:23, 23:28, 24:12, Ρωμαίους 4:7, 6:19, Β’ Θεσσαλονικείς 2:7, Τίτος 2:14, Εβραίους 1:9, 8:12, 10:17).

    5 . Παρανομία

    Χρησιμοποιείται μόνο μία φορά (Β’ Πέτρου 2:16) και ταυτίζεται με το προηγούμενο (ανομία).

    6 . Παράβαση

    Χρησιμοποιείται δεκαέξι φορές στην Καινή Διαθήκη και σημαίνει να παραβείς – παραβιάσεις άμεσα το Νόμο του Θεού. Η παράβαση προϋποθέτει την ύπαρξη Νόμου! (Ματθαίος 15:2-3, Ρωμαίους 4:15, 5:14, Γαλάτες 2:18, 3:19, Α’ Τιμοθέου 2:14, Εβραίους 2:2, κ.λπ.).

    7 . Παράπτωμα

    Χρησιμοποιείται 23 φορές στην Καινή Διαθήκη και σημαίνει «πέφτω πλάι, δίπλα, πράττω ανόητα και ενεργώ αδέξια (Ματθαίος 6:14,15, Ρωμαίους 4:24, 5:15 – 20, 11:11 – 12, Εφεσίους 1:7, 2:1 κ.λπ.).

    8 . Αγνόημα

    Χρησιμοποιείται μόνο μια φορά στην Καινή Διαθήκη και σημαίνει μία πράξη – αμαρτία άγνοιας. Δεν είμαι ενήμερος και φυσικά δεν απολογούμαι (Εβραίους 9:7).

    9 . Ήττημα

    Χρησιμοποιείται δύο φορές και σημαίνει την ελάττωση ή το χάσιμο, το ελάττωμα ή την ατέλεια (Α’ Κορινθίους 6:7) είμαι πολύ πιο κάτω από ότι απαιτείται!

    Ο άνθρωπος είναι κυριολεκτικά βουτηγμένος μέσα σε όλα αυτά! Η κατάσταση του είναι απελπιστική και χρειάζεται κατεπειγόντως ΣΩΤΗΡΙΑ!

 

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

    Μπορούμε να δώσουμε τον εξής ορισμό για την σωτηρία: «Σωτηρία είναι το θαυμαστό σχέδιο του Θεού που αποκαθιστά τις σχέσεις ΘΕΟΥ και ανθρώπου». Ένα καταπληκτικό σχέδιο «προ καταβολής κόσμου». Αυτό το σχέδιο, αυτή η «τόσο μεγάλη σωτηρία» που αλίμονο μας εάν την «αμελήσουμε», εμπνεύσθηκε από τον ΠΑΤΕΡΑ, υλοποιήθηκε από τον ΥΪΟ, εφαρμόζεται από το Άγιο Πνεύμα στις καρδιές των πιστών και λαμβάνεται δια της πίστεως (Α’ Πέτρου 1:19 – 20, Ρωμαίους 3:25, Εφεσίους 1:4, Β’ προς Τιμόθεο 1:9-10).

    Σ’ αυτή την ασύλληπτη σωτηρία, είναι ανάγκη να έχουμε μια σωστή στάση σε τουλάχιστον τρεις διαστάσεις:

    α. Μια στάση Σεβασμού, όπως ο Παύλος: «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Αυτού…» (Ρωμαίους 11:33 – 36).

    β. Μια στάση Ταπεινή – Πρέπει να αναγνωρίσουμε, ότι δεν ξέρουμε όσα πρέπει και έχουμε ανάγκη να μάθουμε ή καλύτερα να μας αποκαλυφτούν (Α’ Κορινθίους 8:1-3, 13:9,12). Δεν υπάρχει περιθώριο για υπερηφάνεια. Κανένας δεν τα ξέρει όλα για τη σωτηρία, κανένας δεν έχει όλες τις απαντήσεις. Ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: «Έτι πολλά έχω να είπω προς εσάς, δεν δύνασθε όμως τώρα να βαστάζειτε αυτά» (Ιωάννης 16:12). Πρέπει λοιπόν να καθόμαστε με ταπεινοφροσύνη στα πόδια του Κυρίου (Δευτερονόμιο 33:3).

    γ. Μια στάση Εκζήτησης, έρευνας και υπομονής – Οι πιστοί στη Βέροια εξέταζαν «καθ’ ημέραν τας Γραφάς, αν ούτως έχωσιν ταύτα» (Πράξεις 17:11).

    Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ! (Κριτές 7:1-7). Το δεύτερο εδάφιο είναι το κλειδί. Ο Θεός θέλει να καταλάβουμε ότι δεν σώζει ο άνθρωπος τον άνθρωπο, αλλά είναι ο Θεός που τον σώζει. Χρησιμοποιεί ανθρώπους, αλλά είναι ΕΚΕΙΝΟΣ που σώζει (Β’ Σαμουήλ 23:10).

    Η λέξη «σωτηρία», έχει ιστορικά πολλές έννοιες και στην καθημερινή ζωή χρησιμοποιείται ανεξάρτητα από τον Θεό. Χρησιμοποιήθηκε από τους αρχαίους συγγραφείς, όσο και από τη μυθολογία (π.χ. ο Αγαμέμνονας θυσίασε την κόρη του για να κατευνάσει τους θεούς, ώστε να τον σώσουν). Σημαίνει επίσης απελευθέρωση από εχθρούς, αρρώστιες, δαιμόνια κ.λπ. Ο Θεός επενέβη πολλές φορές στην Παλαιά Διαθήκη κατ’ αυτό τον τρόπο. Η λέξη «σωτηρία» συναντάται περίπου 50 φορές στην Καινή Διαθήκη. Στο τέλος της Παλαιάς Διαθήκης έχουμε μια αναμονή του Μεσσία. Από την εκδίωξη του Αδάμ, μέχρι την εκλογή του Αβραάμ και δια μέσου των προφητών, βασιλέων αναμενόταν η σωτηρία. Ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη δείχνει προς ένα σημείο, ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ!

    Ως προς τη λέξη σωτηρία, υπάρχουν τρεις βασικές αλήθειες:

    α. Η Σωτηρία πηγάζει μόνο από τον Θεό! – «Του Κυρίου είναι η σωτηρία» (Ψαλμός 3:8 , Ησαίας 45:21-22, 46:12-13, 43:11, Ωσηέ 13:14).

    β. Η Αποκλειστικότητα του Χριστού στη σωτηρία! – «…δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία…» (Πράξεις 4:12, Ματθαίος 1:21, Πράξεις 10:43, Α’ προς Τιμόθεο 2:5-6).

    γ. Εκφράζεται αποκλειστικά από το Άγιο Πνεύμα!

ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΣΩΤΗΡΙΑ

    Υπάρχουν τέσσερα εμπόδια:

    1 . Η Αγιότητα του Θεού
Μια από τις πιο συγκλονιστικές ιδιότητες του Θεού (Εβραίους 7:26, Α’ Ιωάννου 1:5, Λευιτικό 11:44, 19:2). Ο Θεός είναι «ένδοξος εις αγιότητα» (Έξοδος 15:11). «Η αγιότητα είναι το πιο αστραφτερό κόσμημα στο στέμμα Του! «Άγιον και φοβερόν το ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ» (Ψαλμός 111:9). Ας θυμηθούμε ότι τα Σεραφείμ, έκραζαν: «Άγιος, Άγιος, Άγιος ο Κύριος των δυνάμεων».
Ο Θεός είναι Άγιος στη φύση του και Άγιος στις ενέργειες Του! Όλα όσα κάνει είναι άγια. Ο Θεός είναι πρωταρχικά Άγιος! Αποτελεί την αρχή και το πρότυπο της αγιότητας. Ο Θεός δε γίνεται πιο Άγιος απ’ ότι είναι. Η αγιότητα άρχισε με τον Θεό και είναι Αυτός η αιτία για την αγιότητα όλων των άλλων! (Ιάκωβος 1:17, Λευιτικό 20:8). «Εγώ είμαι ο Κύριος, ο Αγιάζων υμάς!» Δεν υπάρχει άγιος καθώς ο Κύριος. Σε Ένα Τέτοιο Άγιο Θεό, είναι οι αμαρτίες – ανομίες μας, που έβαλαν «χωρίσματα!» (Ησαΐας 59:1-2, 12-13).

    2 . Το χρέος του αμαρτωλού ανθρώπου (Κολοσσαείς 2:13-14)
Εξ αιτίας των αμαρτιών μας, υπάρχει ένα χρέος που πρέπει να πληρωθεί. Η άφεση των παραπτωμάτων περιγράφεται εδώ ως παραγραφή χρέους – κατηγορητηρίου, το οποίο εξαλείφθηκε από τον Ιησού Χριστό. Ο Απόστολος Παύλος έχει υπ’ όψη του τη Ραβινική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία ο Θεός τηρεί βιβλία στον ουρανό, όπου γράφονται οι πράξεις των ανθρώπων. Ένα τέτοιο χειρόγραφο – Νόμος, ο οποίος επειδή δεν τηρήθηκε, κατάντησε ανεξόφλητο γραμμάτιο προς τον Θεό. Ο Χριστός πήρε αυτό το χρέος μαζί Του και το κάρφωσε στον Σταυρό!

    3 . Η Δουλεία
α. Στις αμαρτίες μας (Εφεσίους 2:1-3, Ιωάννης 8:34, Ρωμαίους 6:16,20, Β’ Πέτρου 2:19)
β. Στο Σατανά (Α Ιωάννου 3:10, 5:19, Ιωάννης 8:44). Ο Σατανάς ονομάζεται, ο Άρχων του κόσμου τούτου» (Ιωάννης 12:31, 14:30, 16:11) ή «ο Θεός του αιώνος τούτου» (Β’ Κορινθίους 4:4).

    4 . Ο θάνατος → πνευματικός (Ρωμαίους 3:23, 5:12, 6:23, Ιεζεκιήλ 18:4)

    Συνοψίζοντας:

• Όταν μιλάμε για αγιότητα, σημαίνει ότι κάποιος πρέπει να μας δικαιώσει (Εβραίους 7:26).
• Όταν μιλάμε για χρέος, κάποιος πρέπει να πληρώσει τα λύτρα.
• Όταν μιλάμε για δουλεία, κάποιος πρέπει να μας ελευθερώσει, υιοθετήσει. Από «υιοί απείθειας» → «τέκνα υπακοής» (Εφεσίους 2:2, Α’ Πέτρου 1:14).
• Όταν μιλάμε για θάνατο, τον πνευματικό χωρισμό από τον Θεό, κάποιος πρέπει να μας αναγεννήσει!