ΑΜΑΡΤΙΟΛΟΓΙΑ ΜΑΘΗΜΑ 5

Εισήγηση: Γιώργος Γούδας

ΑΜΑΡΤΙΟΛΟΓΙΑ
Η Σωτηρία στην Παλαιά Διαθήκη

(συνέχεια)

    Το Αντικείμενο της πίστης στην Παλαιά Διαθήκη ήταν οι υποσχέσεις του Θεού, ήταν η πίστη σε Ένα Θεό που υποσχόταν να σώζει. Ο χαρακτήρας του Θεού ως Ελευθερωτής, αποκαλύπτεται σιγά – σιγά στην Παλαιά Διαθήκη. Θα ερχόταν η μέρα που ο Θεός θα προμήθευε μια τέλεια σωτηρία. Οι πιστοί της Παλαιάς Διαθήκης δεν πίστευαν στον Χριστό, όπως εμείς σήμερα, γιατί δε μπορούσαν να δουν καθαρά. Εκεί όπου ο Θεός είχε μιλήσει και είχε υποσχεθεί, οι άνθρωποι λογαριάστηκαν δίκαιοι με βάση την πίστη τους. – «… και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάσαι αι φυλαί της γης» (Γένεση 12:3). – «…και επίστευσεν εις τον Κύριον και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην» (Γένεση 15:4-6).

    Ο Αβραάμ έζησε δια πίστεως, δεν ήξερε ποιο θα ήταν το σπέρμα της Υπόσχεσης, πίστεψε όμως την Υπόσχεση του Θεού (Ιωάννης 8:56). Η προς Εβραίους επιστολή μας πληροφορεί ότι, «Εν πίστει απέθανον ούτοι πάντες, μη λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά μακρόθεν ιδόντες αυτάς και πεισθέντες και εγκολπωθέντες» (Εβραίους 11:13). Όλες αυτές οι υποσχέσεις αναφέρονταν σε μελλοντικά γεγονότα με αποκορύφωμα Τον Μεσσία!

    Αυτές τις υποσχέσεις τις είδαν και τις αποδέχτηκαν δια της πίστεως, με χαρά και αγαλλίαση! (κατάκτηση της γης Χαναάν, πολλαπλασιασμός των απογόνων του Αβραάμ, μετάδοση δια Του Μεσσία, των ευλογιών σε όλη την ανθρωπότητα) (Α’ Πέτρου 1:10-12). Ερευνούσαν να μάθουν την εποχή, τις περιστάσεις και τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες θα εμφανιζόταν ο Κύριος. Το Αντικείμενο της πίστης λοιπόν, ήταν ο Θεός και το περιεχόμενο της πίστης ήταν οι υποσχέσεις του Θεού.

    Παραδείγματα Σωτηρίας στην Παλαιά Διαθήκη

    1 . Η θυσία του Άβελ

    «Και ο Άβελ προσέφερε από των πρωτοτόκων των προβάτων αυτού…και επέβλεψε με ευμένειαν Κύριος επί τον Άβελ και επί την προσφοράν αυτού» (Γένεση 4:4). – «…δια πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλυτέραν Θυσίαν παρά του Κάιν, δια της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού» (Εβραίους 11:4).

    Στην εμπειρία αυτή του Άβελ, βλέπουμε τον τρόπο με τον οποίο ο αμαρτωλός άνθρωπος μπορεί να πλησιάσει έναν Άγιο Θεό και πάνω σε ποια βάση μπορεί να στηριχτεί.

    Ο Άβελ κατάλαβε δύο πράγματα:

    α. Τη δική του αμαρτωλή κατάσταση
    β. Την Αγιότητα του Θεού

    Έτσι ανάμεσα στον εαυτό του και στον Θεό, ανάμεσα στις αμαρτίες του και στην αγιότητα ενός Θεού που «μισεί την αμαρτία», τοποθετεί το θάνατο ενός θύματος! Ο Άβελ άξιζε το θάνατο και την κρίση, αλλά βρίσκει έναν αντικαταστάτη! Το ίδιο συμβαίνει και με κάθε άλλο αμαρτωλό, που κατηγορείται και καταδικάζεται ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό. Ο Χριστός γίνεται ο αντικαταστάτης του, η «καλυτέρα» θυσία του, τα λύτρα του, τον παν γι’ αυτόν! Ο Άβελ κατάλαβε ότι «χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις» (Εβραίους 9:22). Έτσι «ο Θεός έδωσε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού». Ο Θεός δεν έδωσε μαρτυρία «περί του Άβελ, αλλά περί της θυσίας του» και με αυτή την θυσία «εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος».

    2 . Η Κιβωτός του Νώε

    «Δια πίστεως ο Νώε ειδοποιηθείς θεόθεν περί των βλεπομένων έτι, εφοβήθη και κατεσκεύασε κιβωτόν προς σωτηρίαν του οίκου αυτού…» (Εβραίους 11:7).

    Η εντολή του Κυρίου ήλθε στον Νώε και τα Λόγια αυτά του Θεού, μας δείχνουν καθαρά το κατάντημα του ανθρώπου, αλλά και την προμήθεια, σωτηρία του Θεού (Γένεση 6:13-14). Είναι ο Θεός που παίρνει την πρωτοβουλία και είναι ο Θεός που του υποδεικνύει να κατασκευάσει «κιβωτόν προς σωτηρίαν» Ο Νώε δια της πίστεως κατασκεύασε την κιβωτό και έτσι έγινε «κληρονόμος της δια πίστεως δικαιοσύνης» (Εβραίους 11:7). Έτσι λοιπόν η Κιβωτός έγινε ένα ασφαλές καταφύγιο για κάθε έναν, που ο Θεός είχε καλέσει εκεί. Στην Κιβωτό υπήρχε τέλεια ασφάλεια! (Γένεση 7:16).

    3 . Η θυσία του Ισαάκ

    Στην πολύ γνωστή όσο και συγκινητική αυτή ιστορία, υπάρχουν θαυμαστές αλήθειες:

    α. Ο Θεός ζητά ένα ολοκαύτωμα!

    Ο μικρός Ισαάκ διερωτάται: «Ιδού το πυρ και τα ξύλα. Αλλά που το πρόβατον δια την ολοκαύτωσιν» (Γένεση 22:7). Ο Θεός πάντα ζητά ένα ολοκαύτωμα και πάντα ένα «πρόβατο», κάποιο θύμα πρέπει να προσφερθεί.

    β. Ο Ισαάκ αποτελεί Τύπο Ιησού Χριστού ως προς τα εξής σημεία:

    I . «Και λαβών ο Αβραάμ τα ξύλα της ολοκαυτώσεως, επέθεσεν επί τον Ισαάκ τον υιον αυτού» (Γένεσις 22:6). Ο Ισαάκ φορτώνεται τα ξύλα και μόνος του μεταφέρει τα αντικείμενα που θα χρησιμοποιούσαν για τη θυσία. Έτσι ο Κύριος Ιησούς Χριστός «και βαστάζων τον Σταυρόν Αυτού εξήλθεν εις τον λεγόμενον Κρανίου τόπον» (Ιωάννης 19:17).

    II. Ο Ισαάκ δεν διαμαρτύρεται, αλλά δέχεται το θέλημα του πατέρα του Αβραάμ. Δέχεται να δεθεί και να σφαγεί. Δεν αναφέρεται στην περικοπή καμιά περίπτωση διαμαρτυρίας ή άλλης αντίδρασης. Θα μπορούσε πολύ εύκολα – ως έφηβος – να φύγει τρέχοντας, χωρίς να μπορεί ο γέροντας πατέρας του να τον εμποδίσει. Και ο Κύριος μας «εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν… άφωνον…» (Ησαΐας 53:7).

    III. Ο πατέρας του Αβραάμ θέλησε να τον θυσιάσει! «…και έδεσε τον Ισαάκ τον υιόν αυτού (μονογενής), έβαλεν αυτόν επί το θυσιαστήριον… και εκτείνας ο Αβραάμ την χείρα αυτού, έλαβε την μάχαιρα δια να σφάξει τον υιόν αυτού» (Γένεση 22:9-10). Έτσι και στην περίπτωση του Κυρίου Ιησού, ο Πατέρας Του «…ηθέλησε να βασανίσει Αυτόν. Εταλαιπώρησεν Αυτόν» (Ησαΐας 53:10). Βλέπουμε εδώ ότι και ο Αβραάμ γίνεται τύπος του Ουράνιου Πατέρα. Η εικόνα αυτή συμπληρώνεται από τα εξής λόγια του αγγέλου: «… επειδή δεν ελυπήθης τον υιόν σου τον μονογενή δι’ εμέ» (Γένεση 22:12) – («και ουκ εφείσω του υιού σου του αγαπητού» – Μετάφραση Ο’).

    γ. Είναι ο Θεός που προμηθεύει το πρόβατο για την ολοκαύτωση!

    «…ο Θεός …θέλει προβλέψει εις Εαυτόν το πρόβατον!» (Γένεση 22:8). Είναι ο Θεός που παίρνει την πρωτοβουλία (Ιωάννης 3:16, Ρωμαίους 5:8-10, Α’ Ιωάννη 4:10,19). Είναι ο Θεός που προνοεί προμηθεύει το μέσον της σωτηρίας, είναι ο Θεός που προέβλεψε και προμήθεψε το Θύμα! «Και υψώσας ο Αβραάμ τους οφθαλμούς αυτού είδε. και ιδού κριός όπισθεν αυτού… και ελθών ο Αβραάμ έλαβε τον κριόν και προσέφερεν αυτόν εις ολοκαύτωμα αντί του υιού αυτού» (Γένεση 22:13).

    Οι Πατέρες της Εκκλησίας στην ερμηνευτική τους, είδαν ΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ ΚΥΡΙΟ στην εικόνα του κριού που «εκρατείτο». Σύμφωνα με τον Θεοδώρητο, ο Ισαάκ ήταν τύπος της Θείας φύσης του Χριστού, η οποία έμεινε απαθής, ο δε «κριός» της ανθρώπινης, η οποία και έπαθε. Τον κριό λοιπόν, έσφαξε ο Αβραάμ, αντί του γιου του Ισαάκ. Αυτός ο κριός προσφέρθηκε «αντί του υιού του Αβραάμ». Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός προσέφερε «την ζωήν Αυτού λύτρον αντί πολλών» (Ματθαίος 20:28). Όπως ο κριός που εσφάγη έσωσε τον Ισαάκ, έτσι και ο Αμνός που εσφάγη έσωσε εμάς από την αμαρτία.

    Ο Μελίτων θα γράψει: «Υπέρ Ισαάκ του δικαίου εφάνη κριός εις σφαγήν, ίνα δεσμών Ισαάκ λυθή. Εκείνος σφαγείς ελυτρώσατο τον Ισαάκ. ούτω και ο Κύριος σφαγείς έσωσε ημάς και δεθείς έλυσε και τυθείς ελυτρώσατο». Ο Αβραάμ ονομάσθηκε «φίλος Θεού». Ο Αβραάμ ό,τι έκανε για τον Θεό, το έκανε για να σφραγίσει την φιλία Του και ο Θεός ό,τι έκανε, το έκανε για να συμφιλιώσει τον άνθρωπο μαζί Του. Έτσι εμείς που ήμασταν «εχθροί του Θεού», συμφιλιωθήκαμε μαζί Του με τον θάνατο του Κυρίου Ιησού (Ρωμαίους 5:10).