ΑΜΑΡΤΙΟΛΟΓΙΑ ΜΑΘΗΜΑ 6

Εισήγηση: Γιώργος Γούδας

Ο Πασχαλινός Αμνός

    Στο 12ο κεφάλαιο του Βιβλίου της Εξόδου, αναφέρεται η θαυμαστή ιστορία του Εβραϊκού Πάσχα, του Πάσχα της Παλαιάς Διαθήκης. Η ιστορία αυτή αποτελεί ίσως την πιο καθαρή εικόνα της δια πίστεως σωτηρίας, επάνω στη βάση του αίματος Του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Σ’ αυτό το κεφάλαιο είναι βασισμένα τα ονόματα του Χριστού. “Ο Αμνός του Θεού”, “Ο Χριστός…το Πάσχα ημών…”. Παράλληλα τα πιο γλαφυρά τμήματα που αναφέρονται στη σταύρωση Του, στο θάνατο του δικού μας Πασχαλινού Αμνού. “Διότι το Πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών ο Χριστός” (Α’ Κορινθίους 5:7).

    Όπως γνωρίζουμε, ο Θεός είχε στείλει εννιά πληγές στην Αίγυπτο, για να αναγκάσει τον Φαραώ να αφήσει τους Ισραηλίτες. Πέρασε περίπου ένας ολόκληρος χρόνος και ο Φαραώ, ύστερα από κάθε πληγή σκλήρυνε την καρδιά του. Τελικά ο Θεός προχωρεί στην τελευταία πληγή, αναγγέλλοντας ότι όλα τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων θα πεθάνουν.
Ως προς τον λαό Του, ο Κύριος δίνει οδηγίες, για το πως θα αποφύγουν το ξέσπασμα της οργής του Θεού επάνω στους Αιγυπτίους. Και ο λαός Ισραήλ εκ φύσεως αμαρτωλοί, όπως και οι Αιγύπτιοι!

    Αναλυτικά οι οδηγίες του Κυρίου:

    1 . Η τελειότητα του Αρνίου

    “…το δε αρνίον σας θέλει είσθαι τέλειον” (Έξοδος 12:5α). Ο Απόστολος Πέτρος στην Α’ Επιστολή του τονίζει χαρακτηριστικά: “…ελυτρώθητε…δια του τιμίου αίματος του Χριστού ως Αμνού Άμωμου και Ασπίλου!” (Α’ Πέτρου 1:19).
Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα μόλις Τον βλέπει φωνάζει: “Ιδού ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου” (Ιωάννης 1:29 & 36).
Ο Προφήτης Ησαΐας μιλά με την ίδια γλώσσα τόσο για εμάς όσο και για Εκείνον! (Ησαΐας 53:6-8, Πράξεις 8:32) επίσης στο βιβλίο της Αποκάλυψης ο Ιωάννης τον βλέπει ως Αρνίον “εσφαγμένον” (Αποκάλυψη 5:6,9,12). Για όλες επίσης τις θυσίες και τις προσφορές στο Λευιτικό Σύστημα Θυσιών, ο λαός Ισραήλ ήταν υποχρεωμένος να παρουσιάζει ένα άμωμο θύμα (Λευιτικό 22:17-25).

    2 . Πρόβατο “Ενιαύσιο”

    “…πρόβατο ενιαύσιον” (Έξοδος 12:5), δηλαδή πρόβατο νέο, που δεν είχαν περάσει τα χρόνια του. Έτσι πάνω στη νεότητα Του πέθανε και ο Κύριος για μας. Όχι τότε που ήθελε να τον σφάξει ο Ηρώδης στη Βηθλεέμ, αλλά επάνω στα 33 χρόνια της ζωής Του, τότε δηλαδή που ήταν στην άνθηση και στην ακμή της δύναμης Του. Ούτε ηλικιωμένος, ούτε παιδί.

    3 . “Και θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι της δεκάτης τετάρτης ημέρας”

    Έξοδος 12:6α – Εδώ έχουμε έναν ακόμα τύπο του γεγονότος, ότι ο Χριστός “ήτο μεν προορισμένος προ καταβολής κόσμου, εφανερώθη Δε εν τοις εσχάτοις καιροίς δια σας” (Α’ Πέτρου 1:18-20). Έτσι το αρνί, που λαμβανόταν την δέκατη μέρα και έπρεπε να φυλαχτεί την 14η, μας παρουσιάζει τον Χριστό που προορισμένος προαιώνια από τον Θεό, φανερώθηκε τον ορισμένο καιρό για μας.

    4 . “Άπαν το πλήθος της συναγωγής θέλει σφάξει αυτό!” (Έξοδος 12:6)

    “…διότι το Πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών ο Χριστός” (Α’ Κορινθίους 5:7). Έτσι έγινε. Το Αρνί αυτό εσφάγη! Χύθηκε το αίμα Του στο Σταυρό. Το άκακο και άμωμο και Άγιο Αυτό “Αρνίον”, “πέθανε προς το εσπέρας”, κατά το βράδυ της παραμονής του Εβραϊκού Πάσχα. Την ίδια ώρα που οι Εβραίοι έσφαζαν τα Πασχαλινά αρνιά, Ο ΑΜΝΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ καρφώνονταν πάνω στο Σταυρό!

    5 . Αυτό το Αίμα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί (Έξοδος 12:7)

    Δεν ήταν αρκετό να σφαγή μονάχα το αρνί! Έπρεπε το αίμα του να χρησιμοποιηθεί! ΤΟ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΡΚΕΣ, ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΙΚΑΝΟ ΑΝ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ! Ο κάθε Ισραηλίτης ξεχωριστά έπρεπε να το χρησιμοποιήσει! “Και όταν ίδω το Αίμα, θέλω σας παρατρέξει!” (Έξοδος 12:13).
Αυτό το σημείο είναι σπουδαίο. Ο Θεός δεν λέει: “Όταν δω…την δικαιοσύνη σας, θα σας παρατρέξω” ή “όταν δω τα καλά σας έργα και την αφιέρωση…”, αλλά “ΌΤΑΝ ΔΩ ΤΟ ΑΙΜΑ!”. Ο κάθε Ισραηλίτης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχε προσβάλλει τον Θεό και άξιζε την τιμωρία του Θεού.
Ο Θεός όμως είναι Εκείνος που προμηθεύει, προσφέρει την σωτηρία, ΕΚΕΙΝΟΣ που προτείνει τη λύση και που συνιστά κάποιο ΘΥΜΑ, ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗ! Αντί να “σφαγή” ο άνθρωπος, “εσφάγη” ΤΟ ΑΡΝΙΟΝ! Παρά πολύ ευλογημένα ο μεγάλος ευαγγελιστής Moody παρατηρεί: “Τι ήταν εκείνο που έκανε τους Ισραηλίτες ασφαλείς, ενώ οι Αιγύπτιοι ήταν όλοι εκτεθειμένοι στο θάνατο; Δεν ήταν η δικαιοσύνη τους, αλλά μια πράξη πίστης, υπακοής! ”.

    ΤΟ ΟΤΙ ΕΒΑΛΑΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ. Εκείνο που τους έκανε ασφαλείς ήταν το Αίμα, όχι η δικαιοσύνη τους! Αν είσαι προφυλαγμένος πίσω από το Αίμα, είσαι εξ ίσου ασφαλής σαν να βρισκόσουν στον ουρανό σήμερα! Κάποιος είπε, ότι μια μικρή μύγα στην κιβωτό του Νώε, είχε την ίδια ασφάλεια, όπως και ένας ελέφαντας. Δεν ήταν η δύναμη του ελέφαντα που τον έκανε ασφαλή, αλλά η κιβωτός έσωσε και τον ελέφαντα και την μύγα!

    Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με μας! Εσύ μπορεί να είσαι “καλύτερος” από μένα, αλλά και οι δυο είμαστε εξ ίσου αμαρτωλοί μπροστά στον Θεό. Είναι αποκλειστικά και μόνο το Αίμα του Χριστού εκείνο που μας σώζει. Όχι λοιπόν το αίμα που βρισκόταν στη λεκάνη, αλλά το αίμα που θα χρησιμοποιούσαν που έσωζε! Το Αίμα που χύθηκε στο Σταυρό του Γολγοθά, Δε μπορεί να σώσει την αμαρτωλή ψυχή αν δεν χρησιμοποιηθεί!

    
    Επίσης, δεν είχε σημασία πως ένιωθαν ή αν αμφέβαλαν, αρκεί που είχαν χρησιμοποιήσει το Αίμα! (Εβραίους 9:22). Ο ΑΜΝΟΣ ΕΣΦΑΓΗ = το μέρος του Θεού έγινε! Ο Αμνός πρέπει να γίνει αποδεκτός εκ μέρους του αμαρτωλού = το μέρος του ανθρώπου.

    6 . Αυτό το αρνί έπρεπε να φαγωθεί ολόκληρο!

    Σωσμένος πλέον ο λαός του Θεού με το Αίμα, τρώει τώρα ΤΟΝ ΑΜΝΟ! Μετά την τοποθέτηση του αίματος στο ανώφλι και στους παραστάτες της θύρας, ακολούθησε το φαγητό. Η ίδια σειρά απαιτείται μέσα στη χάρη, στην Καινή Διαθήκη. Η σωτηρία προηγείται, έπειτα ακολουθεί η πνευματική τροφή, η επικοινωνία – λατρεία – υπηρεσία. Δεν τους έσωσε η τροφή, αλλά το Αίμα! Ο χορτασμός έρχεται κατόπιν. – “… η σάρξ Μου αληθώς είναι τροφή…” (Ιωάννης 6:54-58).

    Ο Θεός παράγγειλε στους Ισραηλίτες να φάνε το αρνί ολόκληρο και να μην αφήσουν το παραμικρό κομμάτι. Έτσι και εμείς πρέπει να “φάμε” ολόκληρο Τον Χριστό! Όχι μόνο εκείνο το μέρος που δε μας δυσκολεύει ή και μας ευχαριστεί, αλλά κι εκείνο για το οποίο αισθανόμαστε πίεση ή στενοχώρια και για το οποίο πρέπει να αρνηθούμε τον εαυτό μας. Όχι μόνο τον ΧΡΙΣΤΟ με τη δόξα και τη δύναμη Του, που κάθεται “στα δεξιά του θρόνου της μεγαλοσύνης ”, αλλά και τον Χριστό με τον Σταυρό Του, τα παθήματα του, την καταισχύνη Του! Επάνω σ’ αυτή τη βάση, ο Παύλος διακηρύττει την σφοδρή επιθυμία της καρδιάς του! (Φιλιππησίους 3:10).

    7 . “Και θέλουσι φάγει το κρέας την νύκτα εκείνη”

    Αυτός ο Αμνός έπρεπε να φαγωθεί “ολόκληρος” εκείνη τη νύχτα – κατά την διάρκειά της, όχι την άλλη ημέρα, αλλά το βράδυ της πρώτης ημέρας του ΠΑΣΧΑ. Ο λαός έπρεπε να τραφεί και να τραφεί άμεσα! Αυτό είναι μια εικόνα της δικής μας καθημερινής σχέσης με τον Χριστό, τον Ζωντανό Άρτο, με τον οποίο πρέπει να τρεφόμαστε καθημερινά.

    8 . Αυτό το αρνί θα τo έτρωγαν “οπτόν εν πυρί”

    Αυτό το αρνί θα περνούσε κάτω από την ενέργεια της φωτιάς για να φαγωθεί! Είναι ο τύπος του Κυρίου, ο οποίος πέρασε όλο το “καμίνι” και διέθεσε τον Εαυτό Του στη φωτιά, στην ενέργεια της αγιότητας και της κρίσης του Θεού. Ο Κύριος, λοιπόν έδωσε τη ζωή Του και εμείς τώρα τρεφόμαστε από Αυτόν.

    9 . Το αρνί έπρεπε να φαγωθεί “με άζυμα” και “με χόρτα πικρά!”

    α . “Με άζυμα”

    Στην Αγία Γραφή η ζύμη είναι το έμβλημα του κακού! Σ’ αυτό το κεφάλαιο υπάρχει ο τύπος του πρακτικού χωρισμού από το κακό, ενός χωρισμού που προέρχεται από το γεγονός ότι έχουμε λουσθεί από τις αμαρτίες μας με το αίμα του Αρνίου.

    ΜΟΝΟ Ο ΑΡΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΠΑΛΛΑΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΖΥΜΙ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΤΟ ΑΡΝΙΟ! “Διότι το Πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών ο Χριστός ώστε ας εορτάζομε ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρινείας και αληθείας” (Α’ Κορινθίους 5:7-8).

    Ας προσέξουμε, ότι ο Ισραηλίτης γιόρταζε με άζυμα, όχι για να σωθεί, αλλά επειδή ήταν σωσμένος! – “…καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, καθώς είσθε άζυμοι!” Ο λυτρωμένος του Χριστού ζει στην εποχή των αζύμων! Καλείται δηλαδή να αποβάλλει κάθε “προζύμι” παλαιό, που προέρχεται από τον παλαιό άνθρωπο, κάθε τι που συνηθίσαμε και τρώγαμε και τρεφόμασταν καθημερινά πριν μας συναντήσει ο Ιησούς Χριστός. Σώζομαι κατά χάριν και σώζομαι “εν αγιασμώ Πνεύματος και υπακοής!…” (Α’ Ιωάννη 3:9, Α’ Πέτρου 1:2, 4:1-2).

    β . “Με πικρά χόρτα”

    Οι Ιουδαίοι πήραν την εντολή να φάνε το Πασχαλινό Αρνί με χόρτα πικρά. Αυτή η εντολή τους θύμιζε κάτι από την πικρή δουλεία της Αιγύπτου, της οποίας τα βαριά δεσμά τσάκιζε εκείνη τη στιγμή ο Θεός! Έτσι κι εμείς μέσα στη χάρη καλούμαστε να “τρώμε” Τον Αμνό του Θεού με καρδιά συντριμμένη και με πνεύμα ταπείνωσης. “Δουλεύετε – αγάλλεσθε – εν τρόμω – φιλείτε Τον ΥΙΟ”. Ενώ Τον λατρεύω, θυμάμαι τι και πόσο κόστισε η σωτηρία μου.

    Εάν το “ψητό αρνί” συμβολίζει τον Χριστό να υφίσταται την οργή του Θεού επάνω Του, τα “πικρά χόρτα”, αποτελούν την έκφραση της αναγνώρισης από τον πιστό αυτής της αλήθειας, ότι ο Χριστός “έπαθεν υπέρ ημών” και “δια των πληγών Αυτού ημείς ιάθημεν!”

    10 . “…και ούτω θέλετε φάγη αυτό…”

    ( Έξοδος 12:11) – Ο Θεός κάλεσε τους Ισραηλίτες να φάνε το Πάσχα ως ένας λαός που ήταν έτοιμος να αφήσει πίσω του τη γη του θανάτου και του σκότους, της οργής και της κρίσης, για να προχωρήσει προς τη γη της επαγγελίας, προς την κληρονομιά που προορίστηκε γι’ αυτούς. Ήταν ένας λαός εξαγορασμένος, ένας λαός αποδημητής, ένας λαός με προσδοκίες και ένας λαός εξαρτημένος! Έπρεπε λοιπόν ολόκληρη η ενδυμασία του να είναι σε αρμονία με την τωρινή του θέση και με τον μελλοντικό προορισμό του. Μια παρόμοια εικόνα διαγράφεται και για τους πιστούς της Νέας Διαθήκης με τα λόγια Του Κυρίου μας, που σχετίζονται με την μεγάλη προσδοκία της “Εξόδου” τους στη συνάντηση Του, όταν έλθει (Λουκάς 12:35-36).

    11 . Ήταν ημέρα χαράς, ήταν γιορτής!

    (Έξοδος 12:14) – Έτσι ακριβώς και οι πιστοί της Καινής Διαθήκης καλούνται να χαίρονται “πάντοτε εν Κυρίω”. Ο κύριος μας μίλησε για να μείνει μέσα μας η δική Του η χαρά, ώστε η δική μας χαρά να είναι “πλήρης”, μια χαρά την οποία “ουδείς αφαιρεί από μας” και μας έδωσε την ειρήνη Του, μια ειρήνη που ο κόσμος δε μπορεί να μας δώσει, αλλά ούτε και να αφαιρέσει!

    12 . Το Αρνί έπρεπε να φαγωθεί χωρίς να του σπάσουν κανένα κόκαλο

    (Έξοδος 12: 46) – Αυτή την εικόνα, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης την παίρνει και ανεπιφύλακτα την αποδίδει στον Κύριο Ιησού Χριστό (Ιωάννης 19:33,36).