ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ Β΄ ΜΑΘΗΜΑ 15

Το έργο των πρεσβυτέρων

στην Καινή Διαθήκη

Εισηγητής: Γιώργος Γούδας

   Οι πρεσβύτεροι έχουν ένα πολυδιάστατο και σημαντικό έργο να επιτελέσουν, εκεί όπου το Άγιο Πνεύμα τους έθεσε επισκόπους, για να ποιμαίνουν την Εκκλησία του Θεού.

Συγκεκριμένα:

1. Οι πρεσβύτεροι ποιμαίνουν και επισκοπούν – (Α΄ Πέτρου 5:2-3)

   Η γενική εικόναείναι από τη σχέση ποιμένα-προβάτων. Οι πρεσβύτεροι ποιμαίνουν και οφείλουν μεταφορικά να εφαρμόσουν ό,τι αναφέρεται στις Παροιμίες 27:23. Η εντολή της ποίμανσης είναι σε πολλούς και ποτέ σε έναν. Οι ανάγκες των προβάτων απαιτούν χρόνο και δουλειά. Οι πρεσβύτεροι οφείλουν να μπουν στη ζωή και στα προβλήματα του ποιμνίου. Δυστυχώς αυτό γίνεται σπάνια ή δεν γίνεται καθόλου πανελλαδικά και οι πρεσβύτεροι περιορίζονται σε καθαρά διοικητικά καθήκοντα και προγράμματα, που και αυτά φυσικά είναι απαραίτητα και αναγκαία. Μιλάμε για την Καινή Διαθήκη, αλλά τουλάχιστον στην Παλαιά ο λαός πήγαινε στους πρεσβυτέρους για βοήθεια!

   Η Εκκλησία χρειάζεται πρεσβυτέρους που θα ποιμαίνουν και όχι απλά πρεσβυτέρους, επισκόπους για όλη την εβδομάδα και όχι επισκόπους της Κυριακής το πρωί. Δεν χρειάζονται μόνο ικανότητες, χρειάζεται και καρδιά για το έργο αυτό. Η κάθε τοπική εκκλησία χρειάζεται πρεσβυτέρους όχι για τον τίτλο, αλλά για το έργο του πρεσβυτέρου. Σήμερα υπάρχει ανυπακοή στην εντολή: “ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιο του Θεού”. Οι πρεσβύτεροι οφείλουν να εκτιμούν το ποίμνιο σαν το ποίμνιο του Θεού, μία πολύτιμη ιδιοκτησία Του που την έχει εμπιστευθεί σε αυτούς.

   Οι πρεσβύτεροι παράλληλα επισκοπούν, καθώς υγιή πρόβατα μεγαλώνουν και οδηγούν πλέον αυτά άλλα! (Πράξεις 11: 29-30). Οι μαθητές παίρνουν πρωτοβουλία και οι πρεσβύτεροι επισκοπούν και διαχειρίζονται. Ο Ιώβ ήταν ένας ιδανικός τύπος πρεσβυτέρου! (Ιώβ 29:12-17, 30:25). Οι πρεσβύτεροι επισκοπούν το έργο-διακονία που κάνουν τα μέλη! Υποτίθεται βέβαια ότι αυτά τα μέλη έχουν καταρτιστεί και έχουν πάρει οδηγίες και ευθύνες από την ηγεσία. Οι πρεσβύτεροι θα εξαρτηθούν σε μεγάλο βαθμό από την διαθεσιμότητα και τα χαρίσματα των μελών. Η τοπική εκκλησία δεν είναι μόνο ποίμνιο, αλλά και σώμα που ο κάθε ένας έχει να παίξει τον ρόλο του.

Η ποίμανση – επισκοπή έχει μερικές προδιαγραφές, κίνητρα και διαθέσεις:

   α) “ουχί αναγκαστικώς, αλλ’ εκουσίως”. Ο πρεσβύτερος που έγινε πρεσβύτερος εκ των πραγμάτων ή επειδή άλλοι τον ψήφισαν θα είναι δυστυχισμένος, θα έχει ενοχές, θα είναι ανυπότακτος, χωρίς ανάπαυση και χαρά πνευματική και φυσικά χωρίς τα αναμενόμενα αποτελέσματα στη διακονία που του ανατέθηκε. Ο Θεός θέλει πρεσβύτερο που να “ορέγεται επισκοπή” ξέροντας ότι πρόκειται για “καλό έργο!”

Αυτό φυσικά προϋποθέτει, ότι η προθυμία ήταν πνευματική με μοναδικό κίνητρο την υπηρεσία και μέσω αυτής την δόξα του Θεού. Ο πρεσβύτερος που “ορέγεται” πρέπει να έχει συνειδητοποιήσει το κόστος. Γίνεται έτοιμος με τη χάρη του Θεού, να κάνει ό,τι ο ΚΑΛΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ, να βάλει την ψυχή του για τα πρόβατα. Όχι “αναγκαστικώς”, λοιπόν. Παράλληλα “εκουσίως”. Ο Θεός δεν αγαπά μόνο “τον ιλαρό δότη”, αλλά και τον ιλαρό πρεσβύτερο!

   β) “Ουχί αισχροκερδώς, αλλά προθύμως”. Όχι ποίμανση για κέρδος και εμπόριο, αλλά για την δόξα του Θεού.

   γ) “Τύποι του ποιμνίου”. Όχι μόνο ο εργάτης του Λόγου οφείλει να γίνεται τύπος των πιστών, αλλά και οι πρεσβύτεροι! Εκούσια, πρόθυμη, αγνή υπηρεσία είναι το standard του Θεού για τον κάθε πρεσβύτερο. ΟΧΙ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ, ΑΛΛΑ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΚΑΙ Η ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Οι πρεσβύτεροι δεν “κατακυριεύουν”, δεν κάνουν κατάχρηση της θέσης και του ρόλου τους.

   δ) “Αγρυπνούν για τις ψυχές” καθώς γνωρίζουν ότι θα δώσουν λόγο! Αγρυπνούν για τις ψυχές και προσεύχονται για τις ψυχές.

2 . Οι πρεσβύτεροι λύνουν δογματικά προβλήματα (Πράξεις 15:1-2, 6, 22-23).

   Οι πρεσβύτεροι πάντα πρέπει να είναι άνθρωποι του Λόγου, ικανοί να διακρίνουν την αλήθεια από την πλάνη, το Νόμο από τη χάρη (Τίτος 1:9). Μετά την αναχώρηση των Αποστόλων από την Ιερουσαλήμ, η επισκοπή πέρασε  στα χέρια των πρεσβυτέρων. Αυτό δεν σήμαινε ότι οι υπόλοιποι ήταν απαθείς, αλλά συμμετείχαν – “…μεθ’ όλης της εκκλησίας” (Πράξεις 15:22). Είχαν τοπικές – ποιμαντορικές ευθύνες (Τίτος 1:5, Πράξεις 14:23, 20:32), όπου ο Παύλος τους εμπιστεύθηκε στη Χάρη Του Θεού και όχι σε κάποιον Επίσκοπο, Μητροπολίτη, Πατριάρχη, Πάπα!

3 . Οι πρεσβύτεροι οδηγούν – συμβουλεύουν – ενημερώνονται (Πράξεις 21:18-20).

4 . Οι πρεσβύτεροι προσεύχονται για τους αρρώστους (Ιακώβου 5:13-15). Στην περικοπή αυτή είναι τρία (3) μέρη που ανταποκρίνονται στο Γραπτό Λόγο:

   α) Ο άρρωστος που προσκαλεί. Σαν μια πράξη προσωπικής πίστης, αλλά και ταπείνωσης ο ασθενής προσκαλεί τους πρεσβυτέρους για προσευχή πίστης. Η κλήση είναι σε πρεσβυτέρους, όχι σε φίλους, διακόνους ή χαρισματούχους – θαυματοποιούς, ούτε ακόμα στον εργάτη του Λόγου μόνο!

   β) Οι πρεσβύτεροι που πηγαίνουν και προσεύχονται με πίστη, αλείφοντας με λάδι. Οι πρεσβύτεροι με τη σειρά τους οφείλουν να πιστέψουν την αλήθεια του Λόγου ότι υπάρχει δύναμη στη διαδικασία αυτή και αυτό βέβαια θα φανεί στο βαθμό που ασκούν αυτή  την πρακτική. Οφείλουν να πιστέψουν και να υπακούσουν. Όχι μόνο προσευχή πίστης, αλλά και επάλειψη με το λάδι = πράξη – σημείο εξωτερικό (σύμβολο του ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ) που εκφράζει την πίστη ότι η παρουσία και η δύναμη του Αγίου Πνεύματος είναι εκεί! Επίσης είναι και σύμβολο χαράς, μία χαρά που φέρνει η πίστη με τη δύναμη του  Αγίου Πνεύματος ως προς το τι ο Κύριος θα κάνει.

   γ) Ο Κύριος που σώζει και συγχωρεί. Αυτό το φυσικό σύμβολο χρησιμοποιείται στο ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ! Δεν υπάρχει δύναμη, ούτε στο λάδι, ούτε στους πρεσβυτέρους, αλλά  στον δοξασμένο Κύριο στον ουρανό. Η πίστη όμως και η υπακοή τιμούν τον Κύριο και ο Κύριος τιμά την πίστη και την υπακοή. Στο κυρίαρχο θέλημά Του βρίσκεται η δύναμη για θεραπεία μέσω του Αγίου Πνεύματος.

   Έτσι, οι πρεσβύτεροι πράττουν και ο άρρωστος γίνεται καλά μόνο στο ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ. Όλη η δόξα πηγαίνει σ’ Αυτόν. Όμως η προσευχή της πίστης ελευθερώνει την δύναμη του ΚΥΡΙΟΥ. ΑΥΤΟ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΖΩΗ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΖΩΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩΝ. Επειδή η προσευχή της πίστης απελευθερώνει την δύναμη του Κυρίου, γι’ αυτό ο Ιάκωβος είναι κατηγορηματικός: “και η μετά πίστεως ευχή σώσει τον κάμνοντα και ο Κύριος εγείρει αυτόν”.

   Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ, όταν όλες οι προϋποθέσεις εκπληρώνονται. Η εξαίρεση είναι κάτι “δυσάρεστο” φαινομενικά, αλλά αναγκαίο που επιτρέπει ο Θεός. Ακόμα και ένας προφήτης σαν τον Ελισσαιέ δεν εμπόδισε την κυρίαρχη βουλή του Θεού! (Β΄ Βασιλέων 13:14). Η εκκλησία πρέπει να μάθει αυτή την διαδικασία και ο ασθενής πιστός πρέπει να αποφεύγει να κάνει ό,τι έκανε ο Ασά! (Β΄ Χρονικών 16:12).

   Ο Ιάκωβος επίσης, δεν μας λέει πότε και πώς ο Κύριος θα εγείρει τον πάσχοντα. Με την επίσκεψη αυτή τσεκάρεται παράλληλα η πνευματική κατάσταση τόσο του ασθενούς όσο και των πρεσβυτέρων. Ας θυμόμαστε όλοι μας (Α΄ Κορινθίους 11: 30-32). Όταν θα καλέσω τους πρεσβυτέρους, θα πρέπει να είμαι έτοιμος και για εξομολόγηση, ζητώντας όχι μόνο σωματική θεραπεία, αλλά κυρίως πνευματική. Έτσι, ο ρόλος των πρεσβυτέρων δεν περιορίζεται μόνο στη θεραπεία, αλλά και στην ενθάρρυνση, αποκατάσταση, συμβουλή. Αυτό δε σημαίνει ότι κάθε αρρώστια είναι αποτέλεσμα αμαρτίας γιατί λέει: “…και αμαρτίας αν έπραξε…”. Από την άλλη, αν είναι προϊόν αμαρτίας, τότε οι πρεσβύτεροι θα πρέπει να ασχοληθούν με το θέμα.

   Οι πιστοί έχουν χάσει μεγάλες ευλογίες αγνοώντας ή μη πιστεύοντας αυτή την αλήθεια, όχι μόνο αυτοί, αλλά και οι πρεσβύτεροι! Δυστυχώς λίγοι έχουν πειραματιστεί αυτή την ευλογία, τόσο μέλη, όσο και πρεσβύτεροι. Η εκκλησία – συνήθως – αναφέρει τον άρρωστο στη συμπροσευχή, ο ποιμένας και μερικοί αδελφοί κάνουν επισκέψεις, αλλά σπάνια οι πρεσβύτεροι προσκαλούνται και ενεργούν έτσι. Στην ερώτηση του Θεού: “ασθενεί τις μεταξύ σας;”, δυστυχώς υπάρχει πολύ λίγη ανταπόκριση. Σ’ αυτό φταίει και ο υποβαθμισμένος ρόλος του πρεσβυτέρου σήμερα. Ο πρεσβύτερος που καλείται να ενεργήσει στη διαδικασία αυτή θα πρέπει να είναι “ποιμένας” στα πρόβατα, αποφεύγοντας εικόνες σαν και αυτή (Ιεζεκιήλ 34:4).