ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ Β΄ – ΜΑΘΗΜΑ 12

Οργάνωση – Διοίκηση

    Εισηγητής: Γιώργος Γούδας

   Είδαμε μέχρι τώρα την εκκλησία σαν οργανισμό (το Σώμα του Χριστού, τους πιστούς σαν μέλη αλλήλων, την Εκκλησία σα Νύμφη), είδαμε την Εκκλησία σαν την κοινωνία των λυτρωμένων με το ΑΙΜΑ και με τον δεσμό του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Αυτή η πλευρά της Εκκλησίας όμως έχει την έκφρασή της σε τοπική διάσταση, που αποτελεί την αντανάκλαση της Εκκλησίας σαν οργανισμό, και απαιτεί οργάνωση και διοίκηση. Οργάνωση λοιπόν και διοίκηση, για ένα συγκεκριμένο αριθμό πιστών που εργάζονται από κοινού – μαζί, για έναν κοινό σκοπό και κάτω από την εξουσία ΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ = ΧΡΙΣΤΟΣ. Ας θυμόμαστε ότι:

⇒ Ο ΚΥΡΙΟΣ είναι ο Ιδρυτής

⇒ Ο ΚΥΡΙΟΣ είναι το Θεμέλιο

⇒ Ο ΚΥΡΙΟΣ είναι ο Αρχηγός και ο Τελειωτής της πίστης μας.

⇒ Ο ΚΥΡΙΟΣ είναι ο Προφήτης, ο Ιερέας και ο Βασιλιάς της Εκκλησίας, “Ο  ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΗΜΩΝ!”

   Ο Χριστός λοιπόν κυβερνά την Εκκλησία ΤΟΥ, οδηγώντας τη με το Λόγο και το Άγιο Πνεύμα, χρησιμοποιώντας πιστούς, που ασκούν τη δική Του διακυβέρνηση στο Σώμα. Τα άτομα αυτά ποιμαίνουν – επισκοπούν – επιμελούνται, δε νομοθετούν, αλλά εφαρμόζουν το ΝΟΜΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.

ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ

   Η Εκκλησία παίρνει μέρος συλλογικά, στα τρία λειτουργήματα – αξιώματα του Χριστού: α)ΠΡΟΦΗΤΗΣ  β)ΙΕΡΕΑΣ  γ)ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Η Εκκλησία συλλογικά, είναι “Βασίλειο ιεράτευμα” και παράλληλα προφητική κοινότητα. Πιο αναλυτικά:

1. ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ

   “…βασίλειον ιεράτευμα” – Με τη θυσία του Κυρίου στο Σταυρό το καταπέτασμα σχίστηκε από επάνω μέχρι κάτω, ο δρόμος προς τα “ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ” άνοιξε, ώστε δε χρειάζονται πλέον ειδικοί ιερείς!. Υπάρχει ΕΝΑΣ ως ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ και όλοι οι άλλοι πιστοί είναι ιερείς! (Εβραίους 4:14, 16). Ο Κύριος, ο Μεγάλος Αρχιερέας έχει “αμετάθετον την ιερωσύνην!”. Στα γραπτά της Καινής Διαθήκης δεν υπάρχουν ειδικοί ιερείς, αλλά όλοι οι πιστοί είναι ιερείς. Η ιεροσύνη κατέστη “πανχριστιανική!”.

   Οι πιστοί (όλοι) μπορούν πλέον ελεύθερα (χωρίς τη μεσολάβηση κανενός, πλην του ΧΡΙΣΤΟΥ και στο Όνομά Του), να  μπαίνουν στα Άγια των Αγίων, να έχουν είσοδο στο θρόνο της Χάρης, να μπορούν να παίρνουν “χάρη και έλεος” για τον εαυτό τους και να  ζητούν(προσεύχονται) και για άλλους στον Πατέρα (πάντα στο όνομα του Ιησού). Φυσικά μεσιτεύουν όλοι οι ζώντες πιστοί και όχι οι νεκροί πιστοί!

1. ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ

   Η ευλογημένη ευχή του Μωυσή: “είθε πας ο λαός του Κυρίου να ήσαν προφήται…” (Αριθμοί 11:29), άρχισε να εκπληρώνεται την ημέρα της Πεντηκοστής με την παράλληλη εκπλήρωση της προφητείας του Ιωήλ: “… και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέραι σας…”. Οι πιστοί ακούν το Λόγο και λαλούν αυτόν το Λόγο “προς οικοδομή – προτροπή – παρηγοριά” στους έσω (αδέλφια τους) και το Λόγο του Ευαγγελίου στον κόσμο.

III. ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ

   Η πληρότητά της ανάγεται στο μέλλον σε όλο τον κόσμο, αλλά τώρα μέσα στην Εκκλησία είμαστε όλοι γιοι και κόρες του ΒΑΣΙΛΙΑ και γι’ αυτό η εκκλησία εκλέγει από τα μέλη της, τα άτομα (πρεσβυτέρους) που θα ασκήσουν διακυβέρνηση! Ενώ τώρα μιλάμε για τη συλλογική συμμετοχή της εκκλησίας στα 3 αυτά αξιώματα του Χριστού, παράλληλα και ενώ δεν υπάρχουν “ειδικοί ιερείς”, υπάρχει διακυβέρνηση στην Εκκλησία! Το θέμα της διακυβέρνησης στην Εκκλησία είναι πολύ σημαντικό. Όπως μια κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί χωρίς κυβέρνηση πολιτική, έτσι και μια τοπική Εκκλησία, δεν μπορεί να σταθεί χωρίς κυβέρνηση πνευματική.

   Ο Θεός έχει φροντίσει στο Λόγο Του για μια σωστή – Βιβλική – Πνευματική διακυβέρνηση. Ξέρει ποιο είναι το καλύτερο και αυτό θέλει για τους δικούς Του. Κάθε τοπική Εκκλησία χρειάζεται ένα ΒΙΒΛΙΚΟ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΙΟ. Με τον όρο αυτό εννοούμε το σύνολο ατόμων (ο αριθμός τους ποικίλλει…) από ΟΛΟΥΣ τους ΑΝΤΡΕΣ μιας τοπικής Εκκλησίας, που εκπληρώνουν τους ΓΡΑΦΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ (προϋποθέσεις-προσόντα) για ποίμανση – επισκοπή. Υπάρχουν τουλάχιστον έξι (6) διακριτικά χαρακτηριστικά για ένα ΒΙΒΛΙΚΟ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΙΟ:

1.  ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΠΟ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥΣ – ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗ

   Ο Λόγος του Θεού αναφέρει, ότι η τοπική εκκλησία κυβερνάται από πρεσβυτέρους που ποιμαίνουν και επισκοπούν (από πρεσβυτέρους πάντα σε πληθυντικό αριθμό – Πράξεις 20:17 – όχι “τον ποιμένα της Εφέσου” ή τον επίσκοπο, αλλά τους πρεσβυτέρους”).

• Πράξεις 20:28 – “…επισκόπους… διά να ποιμαίνητε…”. Οι πρεσβύτεροι λοιπόν,  επισκοπούν και ποιμαίνουν την Εκκλησία του Θεού.
• Α΄ Πέτρου 5:1-2 – Ο Πέτρος δεν λέει: “τον μεταξύ σας πρεσβύτερο”, αλλά “τους μεταξύ σας πρεσβυτέρους” (πληθυντικός), ενώ παράλληλα μιλάει για τον ΕΝΑ= ΧΡΙΣΤΟΣ ΩΣ “ΑΡΧΙΠΟΙΜΕΝΑΣ”.
• Ιακώβου 5:14 – Η πρόσκληση αφορά πρεσβυτέρους και όχι ποιμένα μόνο!
• Πράξεις 14:23 – Η χειροτόνηση -όχι σαν τελετή, αλλά επίθεση χειρών= αναγνώριση της εκλογής και της κλήσης του Αγίου Πνεύματος- έγινε σε πρεσβυτέρους, όχι σε έναν!
• Τίτος 1:5

   Οι πρεσβύτεροι λοιπόν, παίζουν ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή και τη δράση της τοπικής Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι ένα προικισμένο πνευματικό σώμα (Α΄ Πέτρου 4:10), όπου ο κάθε πιστός βάζει την ανάλογη ενέργεια, για την αύξηση και την οικοδομή του Σώματος. Σ’ αυτό το πνευματικό Σώμα, το Άγιο Πνεύμα θέτει επισκόπους που ποιμαίνουν, κοπιάζουν, νουθετούν αγρυπνούν, βάζουν την ψυχή τους για το ποίμνιο!(Α΄ Θεσσαλονικείς 5:12, Εβραίους 13:17).

 Τα “γιατί” της συλλογικής ηγεσίας

   Παρά το γεγονός ότι το μοντέλο ηγεσίας στην Παλαιά Διαθήκη ήταν ένα άτομο (Μωυσής, Ιησούς του Ναυή, κ.λπ.), όταν ερχόμαστε στην Καινή Διαθήκη βλέπουμε συλλογική ηγεσία!

   Η μεγάλη αυτή διαφορά βρίσκεται, αφενός μεν στο ΠΡΟΣΩΠΟ και στο ΕΡΓΟ του Χριστού και αφετέρου στην Εκκλησία, σαν ΣΩΜΑ = οργανισμός πνευματικός. Ο Κύριος μέσω του Αγίου Πνεύματος, διά του Λόγου, είναι ο ΗΓΕΤΗΣ (Αρχιποιμένας – Προφήτης – Ιερέας – Βασιλιάς) για την Εκκλησία Του. Αυτή η αντίληψη και αυτή η πίστη ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη στα πρώτα βήματα της Εκκλησίας, ώστε κανένας από τους πιστούς τότε, δεν τόλμησε να σφετεριστεί ό,τι ανήκε στον Κύριο. Δυστυχώς, τα Χριστιανικά δόγματα μιλάνε σήμερα:

• για “Οικουμενικό Πατριάρχη” η Ορθοδοξία, που ακολουθεί και μια ιεραρχία χωρίς κανένα Βιβλικό έρεισμα.
• για “Πάπα” με το “αλάθητο” ο Καθολικισμός, με τη δική τους επίσης ιεραρχία (καρδινάλιους κ.λπ.).
• για “ποιμένα” η Διαμαρτύρηση, ενώ η Γραφή δε μιλάει για “τον ποιμένα”! Μιλάει για πρεσβυτέρους και μεταξύ αυτών είναι και ο εργάτης του Λόγου.

   Αν στην τοπική Εκκλησία υψωθεί ένας, τότε η κεντρική θέση του Χριστού μετατοπίζεται και τα μέλη ζουν έξω από τις πνευματικές τους δυνατότητες, αδρανούν και ατροφούν. Ένα σώμα δεν μπορεί να προχωρήσει με ένα κεφάλι μόνο ή με δύο μόνο πόδια ή χέρια, χρειάζεται όλα τα μέλη!

   Δυστυχώς πολύ νωρίς, μόλις στις αρχές του 2ου αιώνα, ο Ιγνάτιος Αντιοχείας άρχισε να γράφει στα συγγράμματα του λόγια σαν κι αυτά: “…οφείλουμε να θεωρούμε τον επίσκοπο σαν τον ίδιο τον Κύριο!” και φυσικά άρχισε να διακρίνει τον επίσκοπο από τους πρεσβυτέρους. Για τον μεν επίσκοπο αναφέρει, ότι πρέπει να   το σεβόμαστε σαν ένα “τύπο του Πατέρα!”, για δε τους πρεσβυτέρους σαν “την βουλή του Θεού, το σώμα των Αποστόλων”.

   Για να φτάσουμε στο 312 μ.Χ. όπου ο Κων/νος καθιέρωσε τον Χριστιανισμό σαν επίσημη θρησκεία και τότε άρχισε η απομάκρυνση από το πνεύμα της ΒΙΒΛΟΥ. Εμφανίστηκε ένας αντιβιβλικός κληρικισμός που παράλληλα σφιχταγκαλιάστηκε με την πολιτική εξουσία. Ένα άθλιο συνονθύλευμα, σε τρομερή αντίθεση με τα λόγια του Κυρίου στα Ιωάννης 13:14-15 και Ματθαίος 23:8-12: “…ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΝ ΜΕΣΩ ΥΜΩΝ ΩΣ Ο ΥΠΗΡΕΤΩΝ!”