ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
ΜΑΘΗΜΑ 13

Οι Πειρασμοί

Εισήγηση: Γιώργος Γούδας

     Στην πνευματική μας πορεία, είναι απαραίτητο να έχουμε μια σωστή κατανόηση της έννοιας των πειρασμών στη ζωή μας. Ο Απ. Ιάκωβος μας οδηγεί σε μία σωστή αντίληψη αυτής της έννοιας και οι Απόστολοι Παύλος και Πέτρος, ολοκληρώνουν το πλαίσιο της σημαντικής αυτής έννοιας.

     Πριν αναλύσουμε την έννοια των πειρασμών με βάση – κυρίως – την επιστολή του Ιακώβου, είναι ανάγκη να θέσουμε από την αρχή τη βασική γνώση και τοποθέτηση: Ο πειρασμός δεν είναι αμαρτία! Ο Κύριος μας πειράστηκε και μάλιστα «κατά πάντα», αλλά δεν αμάρτησε! Ο πειρασμός, λοιπόν, δεν είναι αμαρτία, η συγκατάθεσή μου στον πειρασμό είναι αμαρτία. Το πιστό παιδί του Θεού δεν πρέπει να έχει ενοχές και τύψεις, όταν πειράζεται! Θα πρέπει όμως να μάθει να αντιστέκεται και να πολεμά τους πειρασμούς.

     Ας περάσουμε τώρα στην ανάλυση της έννοιας των πειρασμών, με βάση το 1ο κεφάλαιο του Ιάκωβου. Θα αφήσουμε για το τέλος την ευλογία και το έργο που επιτελούν οι πειρασμοί στη ζωή μας!

1 . Ο Θεός δεν πειράζει κανένα! – «…ο Θεός είναι απείραστος κακών και Αυτός ουδένα πειράζει!» (Ιάκωβος 1:13). Ο Θεός μας, λοιπόν, είναι «απείραστος», δεν πειράζει κανένα και (σε αριθμό χειρογράφων) «απείραστος» δηλαδή, ο Ίδιος δεν υπόκειται σε πειρασμό! Ο Θεός δοκιμάζει τα παιδιά Του και επιτρέπει στα παιδιά Του να πειράζονται. Για την πνευματική μας εκπαίδευση, σε τακτά διαστήματα, το Άγιο Πνεύμα θα φέρνει και εμάς σε κάποια σύγχρονη «έρημο», για να πειραστούμε «υπό του Διαβόλου»! (Ματθαίος 4:1). Συνεπώς, «Μηδείς πειραζόμενος μη λέγη ότι υπό του Θεού πειράζομαι!». Συχνά, όταν ο Θεός μάς δοκιμάζει, ο εχθρός μας πειράζει!

2 . Η καθολικότητα του πειρασμού – «Πειράζεται δε έκαστος!…» (Ιάκωβος 1:14). Στο ερώτημα: «πόσοι πειράζονται;», η απάντηση είναι όλοι και ανεξαρτήτως ηλικίας! Πειράζονται όλοι οι πιστοί από τον πλέον ώριμο, μέχρι εκείνον που αναγεννήθηκε εχθές!

3 . Πώς πειραζόμαστε; –«υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας παρασυρόμενος και δελεαζόμενος» (Ιάκωβος 1:14). Πειράζομαι από τη δική μου αμαρτωλή επιθυμία της σάρκας, που «επιθυμεί ενάντια στο πνεύμα!» Το κείμενο λέει: «εξελκόμενος και δελεαζόμενος». Το «εξελκόμενος» σημαίνει, ότι ο πειρασμός με το δέλεάρ του (η αμαρτία έχει απόλαυση) προσπαθεί να με αποσπάσει, να με τραβήξει έξω από τη θέση της υπακοής και της ασφάλειας. Ο πειρασμός, λοιπόν, έχει δέλεαρ και είναι γλυκός! Στο τέλος όμως, φέρνει θάνατο!

4 . Η σύλληψη της επιθυμίας – «Έπειτα η επιθυμία, αφού συλλάβη…» (Ιάκωβος 1:15). Για να «συλλάβη» η επιθυμία είναι απαραίτητη η δική μου συγκατάθεση! Σύλληψη γίνεται πάντα με δύο πλευρές. Αν δεν δώσω τη συγκατάθεσή μας, αν αδιαφορήσω ή αντισταθώ, η επιθυμία μένει μετέωρη.

5 . Η γέννηση της αμαρτίας – «… γεννά την αμαρτίαν. » (Ιάκωβος 1:15). Αν δεν διακοπεί η «κυοφορία» της επιθυμίας, έχουμε οδυνηρά «γεννητούρια»! Η αμαρτία έρχεται στο προσκήνιο.

6 . Η διάπραξη της αμαρτίας: Θάνατος – «η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον» (Ιάκωβος 1:15). Ο θάνατος εδώ, σημαίνει τη διακοπή της σχέσης αγάπης, με τον Θεό και όχι τη θέση μας ως παιδιά του Θεού. Με μετάνοια και εξομολόγηση, η σχέση αποκαθίσταται και η ευλογημένη ζωή «εν Πνεύματι» συνεχίζεται.

Ας δούμε επιγραμματικά την πορεία του πειρασμού:

1 . Προσβολή – εισήγηση – Ο εχθρός μέσω της επιθυμίας, πειράζει.

2 . Πάλη – συνδυασμός – Ο πιστός το σκέπτεται, παλεύει, «να το κάνω, να μη το κάνω!»

3 . Συγκατάθεση – ενδίδω στον πειρασμό, τον δέχομαι.

4 . Πράξη

5 . Επανάληψη

6 . Συνήθεια

7 . Πάθος

8 . Έκθεση στο πονηρό πνεύμα, όπου θα χρειαστεί ιδιαίτερη διακονία απελευθέρωσης, από την εκκλησία, πάντα με τη μετάνοια του ανθρώπου.

     Ο πειρασμός είναι πάντα στα πλαίσια των εκάστοτε τωρινών, πνευματικών μας δυνατοτήτων και ο Θεός δεν θα μας αφήσει να πειραστούμε πάνω από τις δυνάμεις μας, αλλά «σύν τω πειρασμώ» θα κάνει και την έκβαση, ώστε να μπορούμε να υποφέρουμε! (Α ́ Κορινθίους 10:13).

     Η σημαντικότητα – «μακαριότητα» των πειρασμών!» – «Πάσαν χαράν νομίσατε… όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς!» (Ιάκωβος 1:2). Όταν ο εχθρός με πειράζει, αυτό δηλώνει ότι υπάρχει πνευματική ζωή! Ο Διάβολος ρίχνει «βέλη» μόνο εκεί όπου υπάρχει ζωή και βλέπει ότι κινδυνεύει το βασίλειό του. Σε σαρκικούς πιστούς δεν σπαταλά τα «βέλη» του!

     Ο πιστός χαίρεται στη συνέχεια, γιατί γνωρίζει τι θα επακολουθήσει στην εμπειρία του! «γνωρίζοντες ότι η δοκιμασία της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν. η δε υπομονή ας έxει έργον τέλειον, δια να είσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλιπείς!» (Ιάκωβος 1:4).

     Ας θυμηθούμε το πότε πειράσθηκε ο Κύριος! – «Τότε…» – Πότε «τότε;»  Αμέσως, μετά από το χρίσμα και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, που έλαβε από τον Πατέρα στη άπτισή Του! Όσο ανεβαίνουμε πνευματικά, τόσο οι πειρασμοί θα αυξάνουν (“New level, new Devil!”).

     Η ευλογία της πνευματικής ανταμοιβής: ο στέφανος της ζωής! «Μακάριος ο άνθρωπος όστις υπομένει πειρασμόν. διότι αφού δοκιμασθή, θέλει λάβει τον στέφανον της ζωής, τον οποίον υπεσχέθη ο Κύριος εις τους αγαπώντας Αυτόν». (Ιάκωβος 1:12). Με αυτή την προοπτική, καλωσόρισε τους πειρασμούς και τις θλίψεις στη ζωή σου! Μόνο γνωρίζοντας το αγαθό και την περαιτέρω χριστοποίησή σου και την πνευματική χαρά της ομοιότητας με τον Πατέρα Θεό, που φέρνουν οι πειρασμοί, θα μπορείς πάντοτε να νικάς! Ο Λόγος του Θεού θεωρεί χάρη από τον Θεό εάν πάσχουμε «αδίκως» (Α ́ Πέτρου 2:19-20).

     Στη διδασκαλία του Λόγου του Θεού, φαίνεται να υπάρχει μία «αντίφαση» ανάμεσα στο «πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου,» και στο υπόδειγμα της προσευχής που μας δίδαξε ο Κύριος: «και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν!» Δεν υπάρχει καμία αντίφαση! Ο πειρασμός για τον οποίο μιλάει ο Κύριος, δεν έχει να κάνει με το «πειρασμοίς ποικίλοις» του Ιάκωβου. Πρώτα – πρώτα ο πειρασμός στο «Πάτερ ημών» έρχεται μετά από ευλογημένες διαστάσεις, που έχουν γίνει τρόπος ζωής στον πιστό! Το παιδί του Θεού έχει παγιώσει πρώτα την ώρα του με τον Θεό («… είσελθε εις το ταμείον σου… προσευχήσου στον Πατέρα σου…»). Μετά, το Άγιο Πνεύμα οδηγεί τον πιστό στο «ημών», ζει πλέον συλλογικά, νοιάζεται για τους «οικείους της πίστεως». Στη συνέχεια, η ψυχή έχει προχωρήσει στο ευλογημένο τρίπτυχο: «αγιασθήτω το όνομά Σου, ελθέτω η βασιλεία Σου γεννηθήτω το θέλημά Σου!» Με ταπείνωση εξαρτάται στη συνέχεια από τον Θεό για τις καθημερινές ανάγκες: «τον άρτον ημών τον επιούσιον» και κολυμπάει σε πισίνα συγχώρεσης – «… και άφες ημίν… ως και ημείς αφίεμεν!».

     Ένας τέτοιος πιστός, με όλα αυτά, από τι κινδυνεύει πρωταρχικά; Ένας τέτοιος πιστός, που προχωρά να γίνει «δούλος» του Κυρίου, κινδυνεύει από τη λεγόμενη «ασώματη αμαρτία», την υπερηφάνεια του Διαβόλου! Γι’ αυτό και το αίτημα: «Μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν» (ενικός αριθμός). Είναι η έπαρση που μπορεί να φέρει τον πιστό, να «πέση εις την καταδίκην του Διαβόλου!» Γι’ αυτό ο Δαβίδ, αφού ζήτησε τον καθαρισμό από «των κρυφίων αμαρτημάτων», προσθέτει στην προσευχή του: «Και έτι προφύλαξον τον δούλον Σου από υπερηφανιών! Ας μη με κυριέυσωσι. τότε θέλω είσθαι τέλειος και θέλω καθαριστεί από μεγάλης παρανομίας!» (Ψαλμός 19:12-13).

     Όλοι είμαστε επιρρεπείς και εκτεθειμένοι σ’ αυτόν τον πειρασμό της υπερηφάνειας! Ο Απ. Παύλους χρειάστηκε «σκώλωπα» να τον «ραπίζει», για να μη υπερηφανεύεται «για την υπερβολή των αποκαλύψεων».

     Ο Κύριος, παράλληλα, μας καλεί να αγρυπνήσουμε και να προσευχόμαστε, ώστε:

     α.«Ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπει μη πέση!…» και β. «αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, δια να μη εισέλθητε εις πειρασμόν», τέτοιο πειρασμό που να βάλλει σε πολύ σοβαρό κίνδυνο την πνευματική μας ζωή, που μπορεί να μας ωθήσει να αρνηθούμε τον Κύριο.

     Κλείνουμε όπως αρχίσαμε: Ο πειρασμός δεν είναι αμαρτία! Η συγκατάθεσή μας
στον πειρασμό είναι αμαρτία! Για την όποια συγκατάθεσή μας – ολική ή μερική, πρέπει να
υπάρξει μετάνοια και εξομολόγηση. Ο Χριστός μας ανέφερε το εξής συγκλονιστικό στους
μαθητές Του: «σεις είσθε οι διαμένοντες μετ’ Εμού εν τοις πειρασμοίς Μου!» Ο Κύριος
πειράστηκε και μάλιστα «κατά πάντα», αλλά δεν αμάρτησε και νίκησε! Μπορούμε και εμείς,
σε κοινωνία μαζί Του, να μην ενδώσουμε στον πειρασμό και να νικήσουμε!