ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
ΜΑΘΗΜΑ 2

Η Ενσάρκωση του Θεού – Λόγου

Εισήγηση: Γιώργος Γούδας

     Με την πτώση και την είσοδο της αμαρτίας στο ανθρώπινο γένος, η αποκατάσταση έρχεται με το θαυμαστό γεγονός της ενσάρκωσης του Θεού Λόγου. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην αρχή του Ευαγγελίου του, στο πρώτο κεφάλαιο, μας αναφέρει πέντε βασικά στοιχεία για την απόλυτη αναγκαιότητα του Θεού – Λόγου στη ζωή μας.

1) Η ονομασία ο Λόγος (Ιωάννης 1:5)

     Ο Ιωάννης εκθέτει τη θεότητα του Λόγου και την αμεσότητα του Λόγου, σε σχέση με τον Θεό: «…και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν και Θεός ήν ο Λόγος». Ο Λόγος υπήρχε πριν από οποιαδήποτε αρχή. Δεν ήταν το πρώτο κτίσμα του Θεού, όπως ισχυρίστηκε ο Άρειος και πρεσβεύουν οι λεγόμενοι σήμερα «Μάρτυρες του Ιεχωβά», αλλά ήταν η γενεσιουργός αιτία όλων των δημιουργημάτων (Ιωάννης 1:3, Κολοσσαείς 1:15-17).

     Ο άσαρκος Θεός – Λόγος προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και ως Υϊός Ανθρώπου, μας εξήγησε Τον Θεό και μας φανέρωσε το Όνομα του Θεού, ως προς την Πατρότητά Του! (Ιωάννης 1:18 & 17:6,26). Ο Θεός, ως «Πατέρας», υπάρχει μόνο στη Χάρη και στην Καινή Διαθήκη. Σε όλη την Παλαιά Διαθήκη κανένας από τους μεγάλους ανθρώπους της Πίστης (Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, Μωυσής, Ηλίας, Δαβίδ κ.λπ.) δεν αποκάλεσε τον Θεό, «Πατέρα». Επίσης, κανένας πιστός της Παλαιάς Διαθήκης δεν είχε το όνομα «υϊός του Θεού», είχαν όλοι τον τίτλο του «δίκαιου» πιστού.

Η Ζωή: «Εν αυτώ ήν ζωή»

     Είναι η μοναδική Ζωή σε όλο το σύμπαν, είναι η Ζωή για την οποία πλαστήκαμε, η Ζωή στην ποιότητά της και στην πληρότητά της. Ο Ιωάννης στην Α΄ Επιστολή του, θα αναφέρει: «Και η Ζωή εφανερώθη και είδομεν και απαγγέλλομεν προς εσάς την Ζωήν την αιώνιον, ήτις ήτο παρά τω Πατρί και εφανερώθη εις ημάς» (Α΄ Ιωάννου 1:2), για να συνεχίσει λέγοντας, ότι «όποιος έχει τον Υϊό έχει τη ζωή, όποιος δεν έχει τον Υϊό, τη Ζωή δεν έχει!» (Α΄ Ιωάννου 5:12).

Το φως (Ιωάννου 1:4)

     Η ζωή που υπάρχει στον Θεό – Λόγο αποτελεί το φως και τον φωτισμό των ανθρώπων! Χωρίς αυτό το φως, χωρίς τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, είναι αδύνατον να γνωρίσουμε τον Θεό. Ο Θεός δεν προσεγγίζεται με διανοητικές διεργασίες, αλλά αποκαλύπτεται στο πνεύμα μας, από το Άγιο Πνεύμα. Όταν έρθει ο φωτισμός και η αποκάλυψη, τότε όλες οι νοητικές λειτουργίες και γενικά οι λειτουργίες της ψυχής, έρχονται να αγκαλιάσουν και να ανταποκριθούν στην αποκάλυψη αυτή του Θεού. Έτσι, «ο λαός ο καθήμενος εν σκότει, είδε φως μέγα και εις τους καθημένους εν σκιά θανάτου φως ανέτειλεν εις αυτούς!» (Ματ. 4:16).

Η Χάρη (Ιωάννης 1:17)

     Η Χάρη είναι η απάντηση του Θεού στην οδυνηρή κατάσταση που έφερε τον άνθρωπο η πτώση και η μη τήρηση του Νόμου. Έτσι, «κατά χάριν» είμαστε «σεσωσμένοι» και αυτό δεν είναι από μας, αλλά «Θεού το δώρον» και αυτή η Χάρη λαβμάνεται «διά της πίστεως» (Εφεσίους 2:9).

Η Αλήθεια (Ιωάννης 1:17)

     Τόσο η Χάρη, όσο και η αλήθεια έγινε «δια Ιησού Χριστού!» Με αυτά τα δύο, «με Χάρη και αλήθεια» καθαρίζεται η ανομία μας και εάν μείνουμε στο Λόγο Του, θα είμαστε «αληθώς μαθητές» Του, θα γνωρίσουμε την Αλήθεια και η Αλήθεια θα μας ελευθερώσει! Τότε «όποιος είναι εκ της Αληθείας, ακούει τη φωνή» Του!

     Αυτά τα πέντε στοιχεία υπάρχουν στον Θεό – Λόγο, που από απίστευτη αγάπη δέχτηκε «Το Σώμα» που Του ετοίμασε ο Πατέρας, για να φτάσουμε στη συγκλονιστική διακήρυξη: «Και ο Λόγος σαρξ εγένετο!» (Ιωάννης 1:14). Ο άσαρκος Θεός – Λόγος προσλαμβάνει κάτι που ποτέ δεν είχε, για να μη το αφήσει ποτέ, το σώμα μας! Σε όλη την ατέλειωτη αιωνιότητα θα βλέπουμε τα «σκαριά», τα ίχνη του πάθους του Αρνίου του Εσφαγμένου. Για την ενσάρκωση του Θεού – Λόγου χρειάστηκαν δύο «Ιδού»! Το πρώτο «Ιδού» ήταν αχρόνως και προαιωνίως στο αόρατο πνευματικό συμβούλιο του Θεού, όπου ο Θεός πλέον «δεν ευαρεστείται σε θυσίες, προσφορές και ολοκαυτώματα» και «μισεί τις γιορτές και τις θυσίες» του λαού Του. Τότε, ο Θεός – Λόγος είπε: «Ιδού, έρχομαι, Θεέ, να κάμω το θέλημά Σου».

     Το δεύτερο «Ιδού» ήταν εν χρόνω και ήταν από μία νεαρή κοπέλα από τη Ναζαρέτ, την Παρθένο Μαριάμ! Η προφητεία δεν αναφερόταν σε «μια» παρθένο έτσι γενικά, αλλά «Ιδού η Παρθένος θέλει συλλάβει!» Ο Θεός είδε όλη την πορεία του ανθρώπινου γένους και διάλεξε μία, τη μόνη κατάλληλη, ώστε από τα αίματά της να δώσει σάρκα στον άσαρκο Θεό – Λόγο. Η νεαρή αυτή κοπέλα (14-16 ετών), δόξα στον Θεό, ανταποκρίθηκε με το δικό της «Ιδού!» ↔ «Ιδού, η δούλη του Κυρίου, γένοιτο εις εμέ κατά το ρήμα Σου!» Το σχέδιο της Απολύτρωσης και της Σωτηρίας του ανθρώπινου γένους, ακούστηκε για πρώτη φορά αμέσως μετά την πτώση, μέσα στον Κήπο της Εδέμ από τον ίδιο τον Θεό! (Γένεση 3:15)! Η «έχθρα» του Διαβόλου θα είναι προς τη γυναίκα και το σπέρμα αυτής! Αυτό είναι ασύλληπτο, γιατί η γυναίκα δεν έχει σπέρμα, ο άντρας έχει! Είναι πάντα ο άντρας που γεννά και η γυναίκα που «τίκτει». Γι’ αυτό στη Γενεαλογία του Κυρίου, «Αβραάμ εγέννησε Ισαάκ, (όχι η Σάρα), Ισαάκ, εγέννησε Ιακώβ (όχι η Ρεβέκκα!).

     Η σειρά των «εγέννησεν» στη γενεαλογία του Κυρίου σπάει όταν φτάνουμε στον Ιωσήφ, όπου δεν αναφέρεται ότι αυτός εγέννησε τον Ιησού, αλλά «τον Ιωσήφ τον άνδρα της Μαρίας, εξ’ ής εγεννήθη Ιησούς!» (Ματθαίος 1:16). Όταν λοιπόν, «ήλθεν το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υϊόν Αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός!» (Γαλάτες 4:4). Ο Λόγος σαρκώνεται «για να εξαγοράσει τους υπό νόμον». Όλοι μας ήμασταν ανήμποροι να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του ηθικού Νόμου και χαρακτηριστικά ο Παύλος αναφέρει: «Όταν ήλθε η εντολή (μην επιθυμήσεις…), εγώ απέθανον!» Με το Νόμο «γίνεται η γνώρισις της αμαρτίας», ο Νόμος καθίσταται «ανίσχυρος δια την ασθένειαν της σαρκός» και έτσι, ο Λόγος σαρκώνεται και με την αναμάρτητη ζωή Του, εκπληρώνει για λογαριασμό μας όλες τις απαιτήσεις του Νόμου. Με την εξιλαστήρια θυσία Του, τιμωρείται για τις παραβάσεις μας και μας υιοθετεί! ↔ «… δια να λάβωμεν την υιοθεσίαν!»

     Ο Κύριος με το τέλειο έργο Του, με το θρίαμβο του Σταυρού και της Ανάστασης και με την Ανάληψή Του, αποκαθιστά τον Όγδοο Ψαλμό, αποκαθιστά το: «με δόξα και τιμή εστεφάνωσαι αυτόν!» Ο Λόγος έγινε άνθρωπος και βλέπουμε Αυτόν, Τον «βραχύ τι παρ’ αγγέλοις ηλαττωμένον» να είναι δοξασμένος στα δεξιά Του Πατέρα!

     Πάντοτε, ως άσαρκος Θεός – Λόγος ήταν δοξασμένος και λάμβανε τη λατρεία και την προσκύνηση όλων των ουρανίων όντων (αγγέλων, αρχαγγέλων, κυριοτήτων κ.λπ.). Τώρα όμως, λαμβάνει όλα αυτά και ως Υϊός Ανθρώπου! Να γιατί στον Ναθαναήλ θα αναφέρει ότι, «από του νυν θέλετε ιδεί τον ουρανόν ανεωγμένον, και τους αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί Τον Υϊόν του ανθρώπου!» (Ιωάννης 1:52). Οι άγγελοι του Θεού πάντοτε υπηρετούσαν τον άσαρκο Θεό – Λόγο, αχρόνως και προαιωνίως. Τώρα όμως συνεχίζουν και το κάνουν, βλέποντάς Τον να έχει προσλάβει την ανθρώπινη φύση! Τον λάτρευαν ως Θεό και Τον λατρεύουν και ως Υϊό Ανθρώπου! Ο Λόγος που ήταν «προς τον Θεόν», έφερε και εμάς «προς τον Θεόν», μας «συνανέστησε και μας συνεκάθισεν (μαζί Του) στα επουράνια!»

     Όταν ήρθε σαρκωμένος, ήταν ο Μονογενής Υϊός του Θεού. Μετά το θρίαμβο του Σταυρού και της Ανάστασης, ο Μονογενής Υϊός του Θεού γίνεται «Πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών!» Έτσι, έχουμε προσέλθει μεταξύ άλλων θαυμαστών γεγονότων και «εις πανήγυριν και εκκλησίαν πρωτοτόκων!» Να γιατί, για πρώτη φορά μετά την Ανάσταση, θα αποκαλέσει τους δικούς Του «αδελφούς!» Τους είχε αποκαλέσει «φίλους», «αποστόλους», «μαθητές», αλλά ποτέ «αδελφούς»! Τώρα όμως, μετά την ανάσταση, θα πει στις Μυροφόρες γυναίκες: «υπάγετε… στους αδελφούς Μου…». Ο Πατέρας Του γίνεται πατέρας μας και ο Θεός Του Θεός μας! Όμως, προσοχή! Αυτός είναι ο «φύσει» Υϊός του Θεού, γεννημένος από την ουσία του Θεού!

     Εμείς είμαστε «θέσει» υϊοί του Θεού δια της υιοθεσίας! ↔ «… δια να λάβωμεν την υϊοθεσίαν!». Η πορεία μας είναι πορεία ομοίωσης με Αυτόν και όχι ισότητας με Αυτόν! Αυτός πάντοτε είναι άκτιστος και εμείς κτιστοί! Θα είμαστε «όμοιοι με Αυτόν», αλλά όχι ίσοι! Θα γίνουμε «κοινωνοί Θείας φύσεως», αλλά όχι «θεοί», ως προς την ουσία του Θεού, ο Οποίος μένει πάντα Απρόσιτος και Ακατάληπτος! Ας θυμηθούμε τα λόγια των Πατέρων: «ακατάληπτον το Θείον και ανερμήνευτον. Και τούτο μόνον καταληπτόν, η ακαταληψία Αυτού!»