ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
ΜΑΘΗΜΑ 3

Οι τρεις γεννήσεις του Κυρίου

Εισήγηση: Γιώργος Γούδας

     Η πτώση του ανθρώπου, έκανε επιτακτική την Ενσάρκωση του Θεού Λόγου, ο οποίος πρό των αιώνων «ήν εν αρχή» και ήταν «προς Τον Θεόν» (Ιωάννης 1:1). Έχει προηγηθεί θαυμαστά, όσο ανερμήνευτα και ανεξήγητα:

1 . Η προαιώνια γέννηση του Κυρίου ως Μονογενούς παρά Του Πατρός

     Διαβάζουμε στην προς Γαλάτας επιστολή, ότι «ότε δε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υϊόν Αυτού…» (Γαλάτας 4:4). Ο Κύριος, ως άσαρκος Θεός Λόγος, γεννιέται προαιωνίως από τον πατέρα! Στο βιβλίο των Παροιμιών διαβάζουμε την προσωποποιημένη Σοφία, τον Κύριο, να διακηρύττει: «πρό του αιώνος με έχρισεν, απ’ αρχής, πριν υπάρξη η γη» (8:23) και ότι ο Κύριος Τον είχε «εν τη αρχή των οδών Αυτού, προ των έργων αυτού απ’ αιώνος» (8:22) και ότι εγεννήθην ότε δεν ήσαν οι άβυσσοι…» (8:24).

     Η Χριστιανική Εκκλησία απεικονίζει αυτή την Αλήθεια στο Σύμβολο της Πίστεως με τα Λόγια: «Και εις έναν Κύριον, τον Υϊόν Αυτού τον Μονογενή, Τον εκ Του πατρός γεννηθέντα, ού ποιηθέντα, ομοούσιον τω πατρί δι΄ ού τα πάντα εγένοντο!» Στην αλήθεια αυτή, η ανθρώπινη λογική σταματά και η προαιώνια γέννηση δε σημαίνει ότι «ήτο καιρός, ότε ούκ ήν ο Υϊός» όπως ισχυρίστηκε ο Άρειος, για να έρθει γεμάτος με Άγιο Πνεύμα ο Μέγας Αθανάσιος να πει «ούκ ήν καιρός, ότε ούκ ήν ο Υϊός!» Για ένα «γιώτα» έγινε Οικουμενική Σύνοδος! Ο Άρειος πρέσβευε, ότι ο Υϊός δεν είναι «Ομοούσιος τω Πατρί», αλλά «ομοιούσιος».

2 . Η εν χρόνω Γέννηση

     Η αφήγηση από την προς Γαλάτας Επιστολή συνεχίζει: «…γενόμενον εκ γυναικός…» (Γαλάτας 4:4). Το προαιωνίως «Ιδού, ητοίμασας εις Εμέ σώμα» του Υϊού, συναντά το «Ιδού» της Παρθένου και έχουμε την εν χρόνω γέννηση του άσαρκου Λόγου, όπου με την ανεξήγητη ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, προσλαμβάνει την ανθρώπινη σάρκα από την Παρθένο Μαριάμ!

     Ο άσαρκος Θεός Λόγος προσλαμβάνει κάτι που ποτέ δεν είχε (το ανθρώπινο σώμα), για να μη το αφήσει ποτέ! Έρχεται στη γη ως Δεύτερος Αδάμ, για να αποκαταστήσει ό,τι ο πρώτος Αδάμ κατέστρεψε με την απιστία και την ανυπακοή. Επειδή δεν περιμένουμε άλλον Σωτήρα, ο Δεύτερος Αδάμ είναι και ο «Έσχατος Αδάμ».

     Ο πρώτος Αδάμ έχει στο Λόγο του Θεού τον τίτλο: «υϊός του Θεού»! (Λουκάς 3:38). Ο προπάτοράς μας Αδάμ, ήρθε στην ύπαρξη με την άμεση δημιουργία του Θεού και γεννήθηκε έχοντας τη δικαιοσύνη από αρνητικής πλευράς (- Δ), δηλαδή, χωρίς να έχει διαπράξει αμαρτία. Έπρεπε δια της υπακοής να μάθει και να λάβει τη δικαιοσύνη και από θετικής πλευράς (+ Δ). Σε αυτή την προοπτική απέτυχε! Η πτώση του ήταν σε ένα άγιο και ειδυλλιακό περιβάλλον, στον κήπο της Εδέμ.

     Αντίθετα, η υπακοή του Δεύτερου Αδάμ ήταν μεταπτωτικά στην έρημο και σε άμεση αντιπαράθεση με τον εχθρό της ψυχής. Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ γεννήθηκε και Αυτός με το (-Δ) εκ Πνεύματος Αγίου, από την Παρθένο Μαριάμ και «έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθεν», αποκτώντας το (+Δ), δηλαδή τη δικαιοσύνη από θετικής άποψης! (Εβραίους 5:8). Ο Κύριος με την Ενσάρκωσή του, ενσωματώνει θαυμαστά γεγονότα, όπως:

α . Την ανθρωπότητά Του – «ο Λόγος σάρξ εγένετο». Ο αγαπημένος Του τίτλος ήταν «ο Υϊός του Ανθρώπου». Ο Ιησούς Χριστός με την ανθρωπότητά Του, έζησε και βίωσε την επίγεια ζωή σε όλα της τα πάθη μεταπτωτικά! Ο Κύριος κουράστηκε «κεκοπιακώς υπό της οδοιπορίας», δίψασε, πείνασε, είχε ανάγκη ύπνου, πόνεσε, δάκρυσε, έκλαψε και τελικά πέθανε!

β . Το θάνατό Του – Ο Κύριος «απέθανε και ετάφη!» Η θαυμαστή ψυχοσωματική ενότητα έσπασε και σ’ Αυτόν, πολύ όμως διαφορετικά σε σχέση με εμάς! Ο Κύριος έγινε αμαρτία, πεθαίνοντας κι βίωσε την Κόλαση, κάτι που κανένας πιστός δε θα βιώσει πεθαίνοντας.

γ . Την Ανάστασή Του – Ο Κύριος νικά «δια του θανάτου» τον έχοντα το κράτος του θανάτου, δηλαδή τον Διάβολο, και γίνεται «ο Πρωτότοκος εκ των νεκρών».

δ . Την Ανάληψή Του και ο ενθρονισμός Του στα δεξιά του Πατέρα, τώρα όμως έχοντας προσλάβει και θεώσει την ανθρώπινη φύση! Έτσι, ο Μεσίτης μας είναι «Ένας μεταξύ Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς!» (Α΄ προς Τιμόθεον 2:5).

3 . Η Γέννηση της Ανάστασης

     Στο δεύτερο Μεσσιανικό Ψαλμό υπάρχουν τα Λόγια του Θεού – Πατέρα: «Υϊός Μου είσαι Εσύ, Εγώ σήμερον σε εγέννησα!» (Ψαλμός 2:7). Αυτή η φράση «σήμερον σε εγέννησα», δεν αφορά την προαιώνια γέννηση του Θεού – Λόγου, ούτε την εν χρόνω από την Παρθένο Μαριάμ. Αυτό το «σήμερον σε εγέννησα» αφορά την ημέρα της Ανάστασης του Κυρίου, σύμφωνα με την εξήγηση που δίνει δια του Αγίου Πνεύματος ο Απ. Παύλος, στο χωρίο Πράξεις 13:30-33.

     Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, όταν βγαίνει Αναστημένος από τους νεκρούς, γίνεται «Ο Πρωτότοκος εκ των νεκρών», δηλαδή ο Πρώτος που αναστήθηκε από τους νεκρούς, με το ένδοξο σώμα της ανάστασης, όπου «θάνατος Αυτόν ού κυριεύει πλέον!» Όλοι όσοι προηγήθηκαν στην Ανάσταση, πέθαναν ξανά (Λάζαρος, γιός της χήρας της Ναϊν, η κόρη του Ιάειρου κ.λπ.). Η Ανάσταση του Κυρίου μας, δεν περιορίζεται μόνο στο θρίαμβό Του επάνω στον έσχατο Εχθρό που είναι ο θάνατος, ούτε στη νίκη Του επάνω στον «έχοντα το κράτος του θανάτου», δηλαδή τον Διάβολο, ούτε και στην εγγύηση της δικής μας ανάστασης.

     Ο Κύριος με την Ανάστασή Του και την ανάληψη – Ενθρονισμό Του στα δεξιά του Πατέρα, γίνεται «Πνεύμα ζωοποιούν», για να μπορεί να εκχέει, παρέχει, διανέμει τον Εαυτό Του στο δικό μας αναγεννημένο πνεύμα (Α΄ Κορινθίους 15:45). Τώρα, ο Κύριος με το ένδοξο σώμα της Ανάστασής Του, είναι στα δεξιά του πατέρα και ζει για να μεσιτεύει υπερ ημών!», ως άνθρωπος Ιησούς!

     Την ίδια ώρα, είναι δια του Αγίου Πνεύματος, στο πνεύμα κάθε λυτρωμένου πιστού, αναγεννημένου παιδιού του Θεού ατομικά και είναι «ο περιπατών» σε κάθε τοπική Εκκλησία συλλογικά: «Ο περιπατών εν μέσω των επτά λυχνιών των χρυσών!». Να γιατί ο Απόστολος Παύλος προβαίνει στην περίεργη δήλωση: «Ο δε Κύριος είναι το Πνεύμα!» (Β΄ Κορινθίους 3:17).

     Ο Σαρκωμένος Θεός – Λόγος, με την ενσάρκωσή Του, έρχεται ως Μονογενής Υϊός του Πατέρα. Μετά την Ανάσταση – Ανάληψη – Ενθρονισμό Του, ο Μονογενής Υϊός του Θεού, γίνεται «ο Πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών»! Να γιατί ο συγγραφέας της προς Εβραίους Επιστολής μας αναφέρει, οτι έχουμε προσέλθη «εις πανήγυριν και εκκλησίαν πρωτοτόκων, καταγεγραμμένων εις ουρανούς!» (Εβραίους 12:23).

     Ο Κύριος, ως πνεύμα ζωοποιούν, ενσωματώνει θαυμαστά τον κάθε πιστό και τον εισάγει μέσα στην αγαπητική Αγία Τριάδα! Θα πει στους μαθητές Του τα συγκλονιστικά Λόγια: «εν εκείνη τη ημέρα θέλετε γνωρίσει, ότι Εγώ είμαι εν τω Πατρί μου, και σεις εν Εμοί και Εγώ εν υμίν!» (Ιωάννης 14:20). Ο Κύριος μας «συνανέστησε, μας συνεκάθισεν» μαζί Του στα επουράνια και τώρα «η ζωή» μας «κέκρυπται συν Χριστώ εν τω Θεώ!» (Κολοσσαείς 3:3).

Κάθε πιστός πρέπει να γνωρίζει ότι στο αναστημένο πνεύμα κατοικεί:

1 . Ο Θεός – Πατέρας – Εφεσίους 4:6

2 . Ο Ιησούς Χριστός – Β΄ Κορινθίους 13:5

3 . Το Άγιο Πνεύμα – Ρωμαίους 8:9

     Όλος ο Τριαδικός Θεός κατοικεί στο αναγεννημένο μας Πνεύμα, δια του Αγίου Πνεύματος! Αυτή είναι η θαυμαστή Οικονομία του Θεού, να παρέχει δηλαδή, να εκχέει, να διανέμει τον εαυτό Του σε μας, να μορφώνεται σε μας! Να γιατί ο Απόστολος Παύλος ήταν σε «ωδίνας εωσού μορφωθεί ο Χριστός» μέσα στους πιστούς. Θα αναφέρει ο μεγάλος Απόστολος: «Χριστός εν υμίν, η ελπίς της δόξης!» Όταν αυτό βιώνεται, τότε μπορούσε να πει «… του εν εμοί λαλούντος Χριστού» και «… ζει δε εν εμοί Χριστός!».