ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
ΜΑΘΗΜΑ 7

Η Αναγέννηση

(συνέχεια)

Εισήγηση: Γιώργος Γούδας

     

     «Λύχνος του Κυρίου είναι το πνεύμα του ανθρώπου, το οποίον διερευνά πάντα τα ενδόμυχα της καρδίας» (Παροιμίες 20:27). Ένα πολύ σημαντικό εδάφιο για την κατανόηση της θαυμαστής έννοιας της Αναγέννησης.

Ο Θεός, μιλώντας ανθρωπομορφικά στο Λόγο Του, μας λέει ότι έχει ένα «λυχνάρι» που κάνει μία πολύ σημαντική εργασία: ερευνά όλα τα ενδόμυχα της καρδιάς του ανθρώπου! Αυτό το λυχνάρι είναι το πνεύμα του ανθρώπου, που λαμβάνοντας το Άγιο Πνεύμα, ικανώνει τον άνθρωπο να γνωρίζει την κατάσταση της καρδιάς του.

     Το ιδανικό του Θεού ήταν, το πνεύμα του ανθρώπου να λαμβάνει την αποκάλυψη του Θεού δια του Αγίου Πνεύματος και η ψυχή του ανθρώπου με τα τρία συστατικά της (νους – συναίσθημα – βούληση) να ανταποκρίνεται στην αποκάλυψη αυτή. Ο νους να αγκαλιάζει και με περισυλλογή να αξιοποιεί την αποκάλυψη, το συναίσθημα να αγαπά, να απολαμβάνει και η θέληση να εκτελεί.

     Όλα αυτά λειτουργούσαν αρμονικά πριν από την πτώση. Με την είσοδο όμως της αμαρτίας στο ανθρώπινο γένος, το Πνεύμα του Θεού έφυγε από το πνεύμα του ανθρώπου και ακολούθησε μία δραματική και οδυνηρή ανισορροπία. Η ψυχή πήρε τον έλεγχο (ο άνθρωπος έγινε ψυχικός), το συναίσθημα έσπασε το χαλινάρι της λογικής και ο άνθρωπος έγινε παράλογος («…τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε!»). Η βούληση έγινε έρμαιο στα πάθη της ψυχής και της σάρκας, ανήμπορη να κάνει το καλό όπως το όρισε ο Θεός.

     Το μεγαλύτερο πρόβλημα έγινε στο ανθρώπινο πνεύμα. Χωρίς το Άγιο Πνεύμα, το πνεύμα του ανθρώπου έχασε την πιο σημαντική λειτουργία του, που είναι να επικοινωνεί με τον Θεό, που είναι Πνεύμα! Έτσι, ο άνθρωπος, αν και έχει πνεύμα και μπορεί να προοδεύει σε τέχνες και επιστήμες, από πνευματικής πλευράς είναι νεκρός! (Εφεσίους 2:1). Ο πατέρας της παραβολής δύο φορές θα αναφέρει: «… αυτός ο υϊός μου νεκρός ήταν και ανέζησε!» Ο Κύριος θα πει στον υποψήφιο μαθητή: «άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους!», δηλαδή οι πνευματικά νεκροί θα λάμβαναν τη φροντίδα της κηδείας των βιολογικά νεκρών! Είναι οι νεκροί που ακούν τη φωνή του Θεού και ζουν! (Ιωάννης 5:25).

     Επιγραμματικά, αναγέννηση είναι η επιστροφή του Πνεύματος του Θεού στο πνεύμα του ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος επικαλεστεί με μετάνοια και πίστη τον Κύριο, τότε το Άγιο Πνεύμα επιστρέφει στο ανθρώπινο πνεύμα και ο «λύχνος του Κυρίου» ανάβει ξανά! Τότε και μόνο τότε, ο άνθρωπος αποκαθιστά την κύρια λειτουργία του πνεύματός του, που είναι να επικοινωνεί με τον Πλάστη του και τότε μόνο μπορεί να γνωρίζει τον εαυτό του! Χωρίς αναγέννηση είναι αδύνατον να έχω Θεογνωσία, αυτογνωσία και φυσικά αδελφογνωσία! Πριν την αναγέννηση δεν ήμασταν ενήμεροι, ότι η καρδιά μας ήταν «λίθινη» καρδιά! Ήταν μία σκληρή «πέτρα» ως προς τα πράγματα του Θεού! Με την αναγέννηση, ο Θεός αποσπά τη «λίθινη» καρδιά και στη θέση της βάζει μία «σάρκινη», μαλακή καρδιά και ένα «νέον πνεύμα», στο οποίο έρχεται να κατοικήσει το Άγιο Πνεύμα! (Ιεζεκιήλ 36:26,27). Παράλληλα, ο Θεός – με τη Νέα Διαθήκη – δίνει το φόβο Του στις καρδιές μας και τους νόμους Του στα ενδόμυχά μας! (Ιερεμίας 31:33, 32:40).

Αναλυτικά η έννοια της Αναγέννησης

1 . Η Πηγή της Αναγέννησης: Ο Πατέρας Θεός

     Όλοι όσοι έχουν βιώσει τη θαυμαστή εμπειρία της αναγέννησης, έχουν γεννηθεί από τον Θεό! – «…εκ Θεού εγεννήθησαν!» (Ιωάννης 1:13). Δεν ήταν θέλημα σάρκας, δεν ήταν συγγενικός δεσμός, ούτε ανθρώπινο θέλημα, αλλά «βουληθείς απεκύησεν ημάς!» (Ιάκωβος 1:18). Το σημαντικό είναι, ότι Ένας Άγιος Θεός γεννά άγια παιδιά! Μέσα στο αναγεννημένο μας πνεύμα υπάρχει ένα στοιχείο, που δεν έχει γνωρίσει ποτέ μα ποτέ και δεν έχει καθόλου ιστορία και εμπειρία αμαρτίας και αυτό είναι το «σπέρμα Αυτού» που μένει μέσα μας, το δικό Του «Χρίσμα», ο αρραβώνας του Πνεύματος στις καρδιές μας! Ο Θεός «εξαπέστειλεν τον Υϊόν Αυτό δια να λάβωμεν την υϊοθεσίαν» και «εξαπέστειλεν το Πνεύμα του Υϊού Του στις καρδιές μας, το Οποίο κράζει και δια του Οποίου κράζομεν, Αββά, ο Πατήρ!». Στη σαρκική Εκκλησία της Κορίνθου ο Παύλος θα αναφέρει: «Σεις είσθε εξ αυτού!» Αυτό ως προς την άγια πνευματική τους θέση «Εν Χριστώ» και όχι ως προς την εμπειρία τους («Έρις – φθόνος – διχόνοιες»).

2 . Το Μέσον για την Αναγέννηση, ο Γραπτός Λόγος – το Κήρυγμα του Λόγου.

     Ο Ιάκωβος στο ίδιο εδάφιο αναφέρει, το πώς μας «απεκύησε»: «λόγω Αληθείας!» (1:18). Ο Θεός χρησιμοποιεί το Λόγο Του και γι’ αυτό το κήρυγμα του Λόγου είναι απαραίτητο! Δεν υπάρχει αναγέννηση χωρίς ακοή του Λόγου! ↔ «…τις επίστευσεν τη ακοή ημών». Ας θυμηθούμε από τα ρητορικά ερωτήματα το: «…πως θα πιστέψουν αν δεν ακούσουν; Πώς θα ακούσουν αν δεν υπάρχει ο κηρύττων;» Τι κηρύττει «ο κηρύττων;» το Λόγο!

     Ο Απόστολος Πέτρος θα τονίσει εμφατικά, ότι αναγεννηθήκαμε «ουχί εκ φθαρτού σπέρματος («…το γεγενημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ»), αλλά αφθάρτου δια του Λόγου του Θεού, του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα!» (Α ́ Πέτρου 1:23). Να γιατί ο άγγελος του Θεού θα παραγγείλει στον Κορνήλιο, να καλέσει τον Πέτρο που θα του «λαλήσει λόγους, δι’ ών θέλεις σωθεί συ και ο οίκος σου!» (Πράξεις 11:14). Ο Φίλιππος χρησιμοποίησε το Λόγο! «…και αρχίσας από της Γραφής ταύτης, ευηγγελίσατο εις αυτόν τον Ιησού!» (Πράξεις 8:35).

3 . Η Ενέργεια για την Αναγέννηση: Το Άγιο Πνεύμα

     Ο Λόγος μόνος Του δεν μπορεί να φέρει αποτελέσματα και χρειάζεται επίσης, η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα: Το Άγιο Πνεύμα δεν κινείται χωρίς το Λόγο! Αυτό φαίνεται καθαρά στη φυσική δημιουργία, όπου ενώ το Πνεύμα του Θεού «εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων» σε μία γη «άμορφη και έρημη», δεν κάνει τίποτα, μέχρι να έρθει ο Λόγος: «Γενηθήτω φως!»

     Την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος βλέπουμε καθαρά στο κήρυγμα του Πέτρου την Ημέρα της Πεντηκοστής, όπου διαβάζουμε: «…τότε ήλθεν εις κατάνυξιν η καρδία αυτών!» (Πράξεις 2:37). Μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να φέρει σε κατάνυξη μια καρδιά, να την πονέσει, να την «κεντήσει» να την διαπεράσει πνευματικά. Το ίδιο έγινε με την καρδιά της Λυδίας στα λόγια του Παύλου! – «της οποίας ο Κύριος διήνοιξε την καρδίαν, δια να προσέχει εις τα λαλούμενα υπό του Παύλου!» (Πράξεις 16:14).

     Επειδή, λοιπόν, το Άγιο Πνεύμα είναι που φέρνει κατάνυξη, ελέγχει και διανοίγει καρδιές, ο πιστός και η εκκλησία πρέπει να προσεύχονται πριν και αφού διακονήσουν ψυχές! Προσεύχομαι πριν τη σπορά, για να ετοιμαστεί το έδαφος της καρδιάς και προσεύχομαι μετά, για να καρποφορήσει η σπορά! Κανένας πιστός δεν μπορεί να αναγεννήσει κανέναν! Ας θυμηθούμε τα λόγια του Παύλου μέσα στην ταπείνωσή του: «Ούτε ο φυτεύων είναι τι, ούτε ο ποτίζων, αλλά ο Θεός ο αυξάνων!» και «εγώ φύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξανε!» (Α ́ Κορινθίους 3:6,7).

4 . Η Βάση – Το Πρόσωπο και το έργο του Κυρίου Ιησού Χριστού

     Όλα τα προηγούμενα στηρίζονται σ’ αυτόν τον ένδοξο περιορισμό: «Ιησούν Χριστόν και Τούτον εσταυρωμένον!» (Α’ Κορινθίους 2:2). Ο Απόστολος Παύλος που ήταν μία κινητή εγκυκλοπαίδεια, θα αναφέρει ως προς το κήρυγμά του, ότι δεν ήταν «εν υπεροχή λόγου δια να μη ματαιωθεί ο Σταυρός του Χριστού!».

     Το κήρυγμα πρέπει να είναι Χριστοκεντρικό. Η έμφαση είναι στη χάρη και στο Έργο του Χριστού. Ο Σταυρός είναι το καύχημα κάθε ενός που κηρύττει («…εις εμέ μη γένοιτο να καυχώμαι, ειμή εις τον Σταυρόν του Χριστού»). Η έκχυση του Αίματος, έκανε δυνατή την έκχυση του Πνεύματος και ο πιστός χρειάζεται μία καρδιά πλυμένη με το αίμα και πληρωμένη από το Άγιο Πνεύμα! Είναι η «μωρία του κηρύγματος» και του Σταυρού που σώζει, ένας Σταυρός που στους Ιουδαίους είναι «σκάνδαλο» και στους Έλληνες «μωρία!»

5 . Η προαίρεση του ανθρώπου

     Όλα τα προηγούμενα που ισχύουν θαυμαστά, καθίστανται ανενεργά εάν ο άνθρωπος δεν ανταποκριθεί με μετάνοια και πίστη. Την προαίρεση του ανθρώπου ποτέ δεν την παραβιάζει ο Θεός! Ο Θεός είναι Άρχοντας στην αγάπη Του, είναι απόλυτα ελεύθερος στην αγάπη Του, τόσο να προσφέρει, όσο και να δεχτεί! Ας θυμηθούμε τα Λόγια του Κυρίου: «… ποσάκις ηθέλησα… αλλά δεν ηθελήσατε!»

     Δύο περιστατικά μας δείχνουν εμφατικά την προαίρεση του ανθρώπου, αυτά του Κορνήλιου και της Λυδίας. Ο Κορνήλιος ανταποκρίνεται στα λόγια του αγγέλου του Θεού άμεσα! «Καθώς δεν ανεχώρησεν ο άγγελος… εφώναξε δύο εκ των υπηρετών αυτού…». (Πράξεις 10:7) και όταν ο Πέτρος φτάνει στο σπίτι του, ο Κορνήλιος είχε μαζέψει πολλούς! (Πράξεις 10:27). Ο Κορνήλιος αποδεικνύει, ότι ήταν άνθρωπος «ευδοκίας» και με τα λόγια του: «…τώρα λοιπόν, οι πάντες παριστάμεθα ενώπιον του Θεού δια να ακούσωμεν πάντα όσα προσετάχθησαν εις σε υπό του Θεού!» (Πράξεις 10:33).

     Στο περιστατικό στο σπίτι του Κορνήλιου, βλέπουμε πάλι το μέσον (Λόγος) και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος στον στίχο 44: «Ενώ έτι ελάλει ο Πέτρος τους λόγους τούτους, επείλθεν το Πνεύμα το Άγιον επί πάντας του ακούοντας τον Λόγον!» (10:44).

     Στην περίπτωση της Λυδίας βλέπουμε την προαίρεση της καρδιάς της, αφ’ ενός μεν στη βάπτισή της, που έγινε αμέσως μόλις πίστεψε, όσο και στο θαυμαστό «…και μας εβίασεν!» (Πράξεις 16:15). Μετά τη βάπτισή της παρακαλεί τον Παύλο και τους συνεργάτες του, να πάνε στο σπίτι της και τους «βιάζει» να το κάνουν! Ήταν τέτοιος ο ζήλος της Λυδίας, που σε χρόνο ρεκόρ, το σπίτι της έγινε «κατ’ οίκον εκκλησία!» Μετά την αποφυλάκισή τους, ο Παύλος και ο Σίλας «υπήγον εις τον οίκον της Λυδίας!» Εκεί ήταν μαζεμένοι αδελφοί! (Πράξεις 16:40).

     Την ίδια προαίρεση έδειξαν και οι δύο «προς Εμμαούς», όπου «παρεβίασαν» τον Κύριο και Τον έπεισαν να μείνει το βράδυ στο σπίτι τους! (Λουκάς 24:29). Τέτοια πρέπει να είναι η προαίρεσή μας, ως προς τα πνευματικά και τη Βασιλεία του Θεού, που «από τις ημέρες του Ιωάννη του Βαπτιστή βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν!» Ας γίνουμε τέτοιοι «βιαστές» για τη δόξα του Θεού!