ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
ΜΑΘΗΜΑ 8

Τι σημαίνει «Πιστεύω στον Κύριο Ιησού Χριστό»

Εισήγηση: Γιώργος Γούδας

     Είναι πάρα πολύ σημαντικό να έχουμε μία Βιβλική Θεώρηση και κατανόηση στο τι περιλαμβάνεται στη φράση: «Πιστεύω στον Χριστό». Η Πίστη στον Χριστό περιλαμβάνει τα εξής στάδια.

1 . Είμαι αμαρτωλός

     Είναι το πρώτο, μεγάλο βήμα για αυτή την πίστη. Απαιτεί ταπείνωση και ειλικρίνεια, ώστε ο άνθρωπος να ανταποκριθεί στον έλεγχο του Αγίου Πνεύματος – «…περί αμαρτίας, περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως». Να δεχτεί η ψυχή, ότι είναι άρρωστη και γι’ αυτό χρειάζεται γιατρό και να δεχτεί ότι είναι χαμένη και γι’ αυτό χρειάζεται Σωτηρία και να δεχτεί ότι πλανήθηκε σαν πρόβατο και χρειάζεται να επιστρέψει στον Ποιμένα Χριστό. Να γιατί ο Κύριος είπε: «…δεν ήλθα να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια» και «… δεν έχουν ανάγκην ιατρού οι υγιαίνοντες, αλλά οι πάσχοντες».

     Μία διευκρίνιση σ’ αυτά τα Λόγια του Κυρίου. Όχι ότι υπήρχαν δίκαιοι μετά την πτώση και υγιαίνοντες, αλλά άνθρωποι που νομίζουν ότι είναι έτσι. Μετά την πτώση η ετυμηγορία του Θεού ήταν, «Δεν υπάρχει δίκαιος ουδέ είς» και «πάντες ήμαρτον – εξηχρειώθησαν…», και κανένας δεν πράττει το αγαθό συναντώντας τα απόλυτα standards της αγιότητας Του Θεού, που «και στους αγγέλους Αυτού βλέπει ελάττωμα!»

2 . Δεν μπορώ εγώ να σώσω τον εαυτό μου με κανένα καλό έργο.

     Η ταπείνωση συνεχίζεται όταν δεχτεί η ψυχή, ότι «η δικαιοσύνη μας είναι ως ρυπαρό ιμάτιο»! Η αποδοχή της αμαρτωλότητας ως προς την ουσία της αμαρτίας, την αυτονομία μου από τον Θεό, που έχει ως συνέπεια, ότι μου λείπει η ζωή! Η απουσία της «όντως ζωής» που είναι ο Χριστός, γεννά όλες τις άλλες αμαρτίες (λόγια – πράξεις – σκέψεις – συναισθήματα και παραλείψεις!) Με όλα αυτά, έχω προσβάλλει τον Θεό, δεν μπορώ εγώ να ανταποκριθώ και χρειάζομαι Κάποιον Άλλο να με σώσει.

3 . Πίστη και Μετάνοια ως προς το Πρόσωπο και το Έργο του Κυρίου Ιησού.

α . Ως προς το Πρόσωπο του Κυρίου.

     Ο άνθρωπος που ευαγγελίζεται, θα πρέπει να δεχτεί με πίστη και αν έχει πρόβλημα «διανοητικό», να μετανοήσει και να δεχτεί, ότι Εκείνος ο γιός του μαραγκού που γεννήθηκε 2.000 χρόνια πριν στη Βηθλεέμ και μεγάλωσε στη Ναζαρέτ είναι ο Θεός, ο Δημιουργός του σύμπαντος που καταδέχτηκε από ασύλληπτη αγάπη να γίνει άνθρωπος! Ο Άσαρκος Θεός Λόγος γίνεται άνθρωπος! (Ιωάννης 1:14, Κολοσσαείς 2:9), είναι ο Υϊός του Θεού «Θεός Αληθινός εκ Θεού Αληθινού!»

     Πάρα πολλοί Τον θαυμάζουν ως έναν μεγάλο δάσκαλο, μεγάλο επαναστάτη, μεγάλο ηθικολόγο και «αμφισβητία του κατεστημένου», πρώτου «Κομμουνιστή» κ.λ.π. Όταν τους δηλώνεις ότι είναι ο Θεός που έγινε άνθρωπος, χαμογελούν ειρωνικά και σε θεωρούν ανόητο και αφελή. Όμως, εδώ βρίσκεται η πίστη και η μετάνοια! Ο Θεός έγινε άνθρωπος για μένα! (Α ́ Ιωάννου 4:9-10). Σε αυτά τα δύο εδάφια, έχουμε όλο το απολυτρωτικό έργο του Θεού! Σαρκωμένη αγάπη – ματωμένη αγάπη!

β . Ως προς το Έργο του Χριστού

     Ο Χριστός παίρνει τη θέση μου ως αντικαταστάτης στο Σταυρό από ανερμήνευτη, ασύλληπτη, ανεπανάληπτη αγάπη. Ενώ «μόλις υπέρ ενός δικαίου, ίσως κάποιος μπορεί να δώσει τη ζωή του», ή μία μάνα για το παιδί της, ο Χριστός πεθαίνει, ενώ ήμασταν «ασθενείς ασεβείς, εχθροί Του, έτι αμαρτωλοί!» Ο Θεός δεν μπορεί Χάρη της αγάπης να προσπεράσει τη δικαιοσύνη. Οι αμαρτίες μας έπρεπε να πληρωθούν, γιατί ο Θεός είπε ότι «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» και ότι «η ψυχή η αμαρτήσασα πρέπει να πεθάνει».

     Η δικαιοσύνη Του συγκρούεται με την αγάπη! Δεν μπορεί να ασκήσει τη μία σε βάρος της άλλης. Η σοφία Του, εμπνευσμένη από την αγάπη Του βρίσκει τη λύση: «Έχεις αμαρτήσει, λέει στον καθένα, αξίζει να πεθάνεις. Όμως εγώ σ’ αγαπώ πολύ, σ’ αγαπώ τόσο πολύ, ώστε θα κάνω κάτι: Θα πεθάνω εγώ στη θέση σου!» Έτσι, ο Θεός προχωρεί στη σαρκωμένη αγάπη, στη ματωμένη αγάπη, τακτοποιεί με την εξιλαστήρια θυσία το μεγάλο πρόβλημα των παραβάσεών μας, βαστάζει τις αμαρτίες μας επάνω Του, νικά το θάνατο με την Ανάστασή Του, ώστε να ανοίξει και πάλι ο δρόμος προς το «καθ’ ομοίωσιν», να λάβουμε το Άγιο Πνεύμα για να γίνουμε «σύμμορφοι της εικόνας Αυτού!» (Γαλάτας 3:13,14 & 4:6). Μετάνοια και ως προς το γεγονός τη Ανάστασης. Και εδώ πολλοί χαμογελούν ειρωνικά και ας λένε από συνήθεια το Πάσχα: «Χριστός Ανέστη!»

     Η Εκκλησία στο ξεκίνημά της, έδινε έμφαση και κήρυττε στον κόσμο «τον Χριστό και την Ανάσταση». Όλο το Ευαγγέλιο επιγραμματικά, μαζί με τη σαρκωμένη, ματωμένη αγάπη του Ιωάννη, 4ο κεφάλαιο, υπάρχει στο 15ο κεφάλαιο της Α ́ προς Κορινθίους Επιστολής (15:1,3-5).

4 . Επίκληση του Ιησού Χριστού ως Κυρίου στη ζωή μου

     Αλλαγή πλεύσης στη ζωή και νέος προσανατολισμός στην ύπαρξη. Ας θυμηθούμε πάλι την ουσία της αμαρτίας: Το πλάσμα – δημιούργημα του Θεού, ο άνθρωπος του Θεού ζει ανεξάρτητα και αυτονομημένα από τον Θεό του, με κύριο της ζωής του, τον εαυτό του! Θα πρέπει, λοιπόν, να γίνουν δύο πράγματα, μία εκθρόνιση και μία ενθρόνιση, στο χώρο της καρδιάς. Θα εκθρονιστεί το «εγώ», ο εαυτός μου, που μέχρι τώρα ήταν ο κύριος και το «αφεντικό’ στην ύπαρξή μου και θα ενθρονιστεί Εκείνος που από ασύλληπτη αγάπη έγινε άνθρωπος!

     Ο Χριστός πρέπει να γίνει δεκτός στην ολότητά Του. Όλοι Τον θέλουν ως «Ιησούν» με την έννοια να τους σώσει από την κόλαση! Όλοι επίσης Τον θέλουν ως «Χριστόν» στα τρία μεγάλα Χρίσματά Του: Ως ιερέα να προσεύχεται γι’ αυτούς, ως Προφήτη να τους δίνει γνώσεις και ωραία μηνύματα και ως Βασιλιά να τους προστατεύει από συμφορές, να φυλάει τα παιδιά, τα εγγόνια, τα υπάρχοντα κ.λ.π. Όμως ο Χριστός είναι και «Κύριος»! Αυτός λέει κι εγώ υπακούω, Εκείνος διατάσσει κι εγώ εκτελώ αδιαπραγμάτευτα! Το ευαγγέλιο είναι «εις υπακοήν πίστεως!» (Ρωμαίους 1:5, 16:26). Ο Κύριός μας «έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθε…» και έγινε «αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις Αυτόν!» (Εβραίους 5:7-10).

     Ας θυμόμαστε ότι ο Θεός δίνει το Άγιο Πνεύμα «εις τους πειθαρχούντας εις Αυτόν!» Να γιατί ο Απόστολος Παύλος θα αναφέρει και τα τρία αυτά στοιχεία, «Ιησούς – Χριστός – Κύριος» στην προς Κολοσσαείς επιστολή 2:6. Να τι Χριστό είχαν παραλάβει οι Κολοσσαείς! «Καθώς λοιπόν παρελάβετε Τον Χιστόν Ιησούν τον Κύριον, εν Αυτώ περιπατείτε!» και ακολουθούν οι δύο εικόνες, του δέντρου που απλώνει ρίζες πνευματικές και αυξάνει «ερριζωμένοι» και του πνευματικού οικοδομήματος που προσθέτει «ορόφους πνευματικούς» και «εποικοδομούμενοι εν Αυτώ!» (Κολοσσαείς 2:7-8). Μόνο τότε μπορώ να στερεώνομαι στην πίστη. Η αποδοχή, παραλαβή ενός τέτοιου Χριστού είναι απαραίτητη, γιατί τα τελευταία 30 χρόνια, ο Διάβολος κατόρθωσε να περάσει στις εκκλησίες μας, μία «αναγέννηση» που δεν είναι της Βίβλου. Μία «αναγέννηση» όπου ο πιστός μπορεί:

➱ Να πιστεύει στον Χριστό, αλλά να μη Τον υπακούει!
➱ Να πιστεύει στον Χριστό, αλλά να μη μετανοεί!
➱ Να λατρεύει τον Χριστό χωρίς δέος και άγιο φόβο!

     Όχι πίστη μόνο ως διανοητική συγκατάθεση στις όμορφες αλήθειες του Ευαγγελίου, που επειδή είναι όμορφες παράγουν και όμορφα συναισθήματα, που οδηγούν με τη σειρά τους σε όμορφες ομολογίες, αλλά ταυτόχρονα μετάνοια, με ριζική αλλαγή ζωής και άλλο προσανατολισμό στην ύπαρξη! Γνήσια, Βιβλική αναγέννηση και σωτηρία, υπάρχει μόνο στο 4^ο είδος της Παραβολής του Σπορέα, όπου τα χαρακτηριστικά της Καλής Γης είναι: «ακούουσιν τον Λόγο, παραδέχονται, καρποφορούν!»

     Έτσι, ας θυμόμαστε τα τρομερά Λόγια του Κυρίου: «Γιατί Με φωνάζετε, Κύριε, Κύριε, και δεν κάνετε όσα Εγώ σας παραγγέλλω;» Όπως επίσης, «πολλοί θα Μου πουν την ημέρα εκείνη, “Κύριε, Κύριε, δεν προφητέψαμε, δεν κάναμε θαύματα πολλά” κ.λπ.» και η οδυνηρή απάντηση του Κυρίου: «Φύγετε απ’ Εμού οι εργαζόμενοι την ανομία, ποτέ δεν σας εγνώρισα!» και «δεν θα μπει στη Βασιλεία του Θεού ο λέγων Μοι, Κύριε, Κύριε, αλλά ο πράττων το θέλημα του πέμψαντός Με Πατρός!»