ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
ΜΑΘΗΜΑ 9

Τι σημαίνει: «Δίνω την καρδιά μου στον Χριστό»

Εισήγηση: Γιώργος Γούδας

     Η φράση: «Δώσε την καρδιά σου στον Χριστό» και η ερώτηση: «Έδωσες, έχεις δώσει την καρδιά σου στον Χριστό», ήταν αυτές που χαρακτήρισαν και ακόμη χαρακτηρίζουν γενιές παιδιών, στα χρόνια του Κυριακού Σχολείου!

     Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτή η φράση, πρέπει να δούμε, πώς ο Λόγος του Θεού καθορίζει την έννοια της καρδιάς. Όταν ο Θεός λέει στο Λόγο Του: «Υϊέ μου, δός την καρδίαν σου εις Εμέ», με τη λέξη «καρδιά» δεν εννοεί το θαυμαστό όργανο με τους κτύπους και τους παλμούς και τη θαυμαστή λειτουργία του αίματος, με τις αρτηρίες, κ.λ.π.

      Στο Γραπτό Λόγο του Θεού, η καρδιά αποτελείται από ένα πολύ σημαντικό μέρος του πνεύματός μας και από τα τρία στοιχεία που συνθέτουν την έννοια της ψυχής. Το ένα, πολύ σημαντικό, μέρος του πνεύματός μας, είναι η συνείδηση και τα υπόλοιπα τρία μέρη είναι ο νους, το συναίσθημα και η βούληση.

Έτσι, λοιπόν, η καρδιά συμπεριλαμβάνει:

➱ Συνείδηση
➱ Νου
➱ Συναίσθημα
➱ Βούληση

     Δίνω την καρδιά μου στον Χριστό σημαίνει, ότι επιτρέπω στον Κύριο, σε όλη μου τη ζωή, να αγγίζει και να επηρεάζει καταλυτικά και τα τέσσερα αυτά στοιχεία. Ας πάρουμε όμως μία εικόνα και των τεσσάρων αυτών στοιχείων, από την Αγία Γραφή, ως προς τον προσδιορισμό του όρου και της έννοιας, «καρδιά».

     Όσον αφορά τη συνείδηση: Όταν ο Δαβίδ έκοψε το κράσπεδο του Σαούλ, διαβάζουμε ότι, «…εκτύπησεν αυτόν η καρδία αυτού!» Ήταν οι τύψεις της συνείδησης! Στο μήνυμα του Πέτρου την Ημέρα της Πεντηκοστής, διαβάζουμε ότι «…ήλθεν εις κατάνυξιν η καρδία αυτών!» και ο Απ. Παύλος για τους εθνικούς, ανθρώπους χωρίς το Νόμο, αναφέρει ότι «… δεικνύουσι το έργον του Νόμου γεγραμμένον εν ταις καρδίαις αυτών, έχοντες συμμαρτυρούσαν τη συνείδησιν αυτών…» (Ρωμαίου 2:15).

     Ως προς το νου, ο Κύριος θα πει στους μαθητές Του: «…γιατί διαλογίζεσθε πονηρά (στην καρδιά σας;) Ο Θεός, από το ξεκίνημα της πορείας του ανθρώπου – μεταπτωτικά – επισημαίνει ότι «ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού» (Γέννηση 8:21) και ότι «… πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνο κακία, πάσας τας ημέρας!» (Γέννηση 6:5).

     Ως προς το συναίσθημα: «και ελυπήθη εν τη καρδία Αυτού!» (Γέννηση 6:6). Ο Κύριος θα πει στους μαθητές Του, «Ας μη ταράττεται η καρδία σας» (Ιωάννης 14:1) και «… λύπη εγέμισε την καρδιά σας». ↔ (Ιωάννης 16:6). Ως προς τη βούληση: «… ας κραταιωθή η καρδία σου!» (Ψαλμός 27:14). – «Ζητήσατε το Πρόσωπόν Μου, είπεν περί Σου η καρδία μου. Το πρόσωπόν Σου, Κύριε, θέλω ζητήσει!» (Ψαλμός 27:8). Όταν με μετάνοια και πίστη επικαλεστώ τον Κύριο, τότε αρχίζει μία πορεία, στην οποία ο Χριστός αγγίζει καταλυτικά και τα τέσσερα αυτά στοιχεία. Αν κάποιο από αυτά μένει ανέγγιχτο, η πνευματική πρόοδος εμποδίζεται πολύ σοβαρά.

Αναλυτικά:

     Ο Κύριος με το Άγιο Πνεύμα, αγγίζει καθοριστικά, από την πρώτη ημέρα τη συνείδηση του ανθρώπου. Το κλασικό παράδειγμα αποτελεί ο Ζακχαίος! Την ίδια μέρα της σωτηρίας του, δηλώνει: «…τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδω εις του πτωχούς, και εάν συκοφάντησα τινά εις τι αποδίδω το τετραπλούν» (Λουκάς 19:8). Τότε ο Κύριος είπε, ότι «…σήμερον έγινε σωτηρία εις τον οίκον τούτον!» (Λουκάς 19:9). Όμως, προσοχή! Ο Ζακχαίος ξεκινά από την πρώτη κόλας ημέρα να τακτοποιεί τη νούμερο ένα εκκρεμότητα της ζωής του, που σχετιζόταν με το επάγγελμά του. Οπωσδήποτε υπήρχαν και άλλες εκκρεμότητες στη ζωή του και πάθη που δεν ήταν της ώρας και που σίγουρα στο μέλλον θα αντιμετώπιζε (ζήλειες, θυμοί, φθόνοι, καταλαλιά, φιληδονία, υπερηφάνεια κ.λ.π.).

     Αυτό είναι πολύ σημαντικό να το γνωρίζουμε, για να μη παρεξηγούμε τους ανθρώπους που επικαλέστηκαν τον Κύριο, κρατούν «αμαρτίες» σκάνδαλο για εμάς και προχωρούν με τον Κύριο! Ο γράφων και ο ομιλών αποτελεί ένα καλό παράδειγμα για να καταλάβουμε το σημείο αυτό. Όταν επέστρεψα στον Κύριο ή καλύτερα αφυπνίστηκα πνευματικά, επί ένα χρόνο τουλάχιστον συνέχιζα να καπνίζω! Αν με έβλεπε κάποιος από την Ευαγγελική κοινότητα στο δρόμο, με ένα τσιγάρο στο χέρι, σίγουρα θα σκεφτόταν και θα έλεγε μέσα του και σε άλλους: «Σιγά μην αναγεννήθηκε αυτός! Τον είδα να καπνίζει!» Όταν εγώ όμως αφυπνίστηκα πνευματικά, είχα άλλες, πιο σημαντικές εκκρεμότητες να αντιμετωπίσω και το έκανα με τη Χάρη του Θεού.

     Τα πρώτα κτυπήματα της αφυπνισμένης μου συνείδησης, ήταν για άλλα, πολύ μεγαλύτερα πάθη, μπροστά στα οποία το τσιγάρο ήταν πταίσμα. Μετά από ένα χρόνο, ήρθε η ώρα που η συνείδησή μου, αγγιγμένη από το Άγιο Πνεύμα, με «κτύπησε» για το τσιγάρο! Τότε, έπρεπε να ανταποκριθώ και μάλιστα άμεσα! Εάν τότε αγνοούσα την επιταγή της συνείδησης, θα είχα πρόβλημα.

     Ο τομέας της συνείδησης είναι καθοριστικός για την πνευματική πορεία. Ο Απόστολος Παύλος μιλάει για την ισόβια σπουδή τους: «τούτο εγώ σπουδάζω, εις το να έχω άπταιστη συνείδηση προς τον Θεό και προς τους ανθρώπους δια παντός!» (Πράξεις 24:16).

     Στο συνέδριο, ο Παύλος θα αναφέρει ότι «… εγώ έζησα ενώπιον του Θεού μετά πάσης καλής συνειδήσεως, μέχρι ταύτης της ημέρας» (Πράξεις 23:1). Στον Τιμόθεο θα παραγγείλει η αγάπη να είναι από καθαρή καρδιά και αγαθή συνείδηση «… την οποίαν τινές αποβαλόντες, εναυάγησον εις την πίστιν!» (Α ́ προς Τιμόθεον 1:5,19). Ο Απόστολος Ιωάννης θα γράψει: «Εάν η καρδιά μας δεν μας κατακρίνει, έχουμε παρρησία προς τον Θεό» (Α ́ Ιωάννου 3:21).

     Ο Κύριος αγγίζει στη συνέχεια το νου μας, καθώς μας καλεί να Τον αγαπάμε και με όλη μας τη διάνοια! Με αποκάλυψη Αγίου Πνεύματος ανακαινίζει το νου μας κι έτσι γίνεται η μεταμόρφωσή μας και παράλληλα η γνώση του θελήματος του Θεού. ↔ Ρωμαίους 12:2. Ο νους μας ζητά την αποκάλυψη του Θεού από το Άγιο Πνεύμα, στο δικό μου πνεύμα. Όταν έρθει ο φωτισμός, τότε όλες οι νοητικές λειτουργίες σπεύδουν να τον αγκαλιάσουν.

     Μόνο ένας ανανεωμένος νους από το Λόγο του Θεού και με την αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος, είναι σε θέση να εννοεί απίστευτες πνευματικές Αλήθειες, όπως: «Πεθάνατε και η ζωή σας έχει κρυφτεί (“κέκρυπται”) μαζί με τον Χριστό μέσα στον Θεό (“σύν Χριστώ εν τω Θεώ”) (Κολοσσαείς 3:3) και «την ημέρα εκείνη θα γνωρίσετε, ότι Εγώ είμαι εν τω Πατρί μου, σεις εν Εμοί και Εγώ εν υμίν!» (Ιωάννης 14:20).

     Ο Κύριος αγγίζει το συναίσθημα, όπου μέσω της λατρείας μας σ’ Αυτόν (στέκει απόλυτα Μόνος στη διάσταση αυτή), όλος ο συναισθηματικός μας κόσμος θεραπεύεται. Όταν η ανάγκη της λατρείας εκπληρώνεται όπως πρέπει («… τίνα άλλον έχω εν τω ουρανώ και επί της γης δεν θέλω άλλον παρά Σε!»), τότε όλες οι άλλες αγάπες τοποθετούνται στη σωστή σειρά και σε αρμονικές
προτεραιότητες! Ο Κύριος, τέλος, αγγίζει καταλυτικά και τη βούληση – θέλησή μας, ώστε αυτή να δυναμώνει και να λέει «Ναι» στο Άγιο Πνεύμα και στις εντολές του Θεού και «Όχι» στη σάρκα, στον κόσμο και στο Διάβολο.

     Το θέλημά μου ταυτίζεται με το δικό Του και το δικό Του θέλημα, που είναι «Αγαθό, ευάρεστο και τέλειο» αποτελεί τώρα και το δικό μου φαγητό! Ας θυμηθούμε, σε γενικές γραμμές, ποιο είναι το θέλημα του Θεού: «Τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας!» και «Πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε, διότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς, εν Χριστώ Ιησού». Έτσι, λοιπόν, δίνω την καρδιά μου στον Κύριο Ιησού Χριστό σημαίνει ότι Του επιτρέπω να αγγίζει και να αλλάζει όλα τα στοιχεία, που αποτελούν επί τη βάσει του Λόγου του Θεού, την έννοια της καρδιάς (συνείδηση, νους, συναίσθημα και θέληση).

     Μα μόνιμα αγαθή συνείδηση, χωρίς εκκρεμότητες στον Θεό και στους ανθρώπους, με νου που τον καλύπτει υπαρξιακά η ομορφιά του Προσώπου του Χριστού και ο απύθμενος Λόγος Του, με συναίσθημα, στο οποίο ο Κύριος έχει την πρώτη θέση (ο πρώτος όρος της μαθητείας: «Εάν τις αγαπά πατέρα ή μητέρα ή υϊόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν δύναται να είναι μαθητής Μου!») και με βούληση που αποφασιστικά Του παραχωρεί («Θέλω σε αγαπά, Κύριε, η ισχύς μου!») το θέλημα και δέχεται το δικό του με χαρά, προχωράμε στην πνευματική μας πορεία και είναι θέμα χρόνου η ωρίμανσή μας η πνευματική και τα γνήσια, αυθεντικά βιώματα, που θα αποτελέσουν ένα πνευματικό πόλο έλξης για τους ανθρώπους!