ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
ΜΑΘΗΜΑ 17

Ο Σαρκικός πιστός

Εισήγηση: Γιώργος Γούδας

Μετά από τον σάρκινο πιστό, το φυσιολογικό – πνευματικά – νήπιο (Α΄ Κορ. 3:1-3), ο Λόγος του Θεού μάς εκθέτει τον σαρκικό πιστό, δηλαδή, το αφύσικο – πνευματικά – νήπιο. Ενώ είναι πολύ μεγάλη χαρά, τόσο στη φυσική οικογένεια, όσο και στην Εκκλησία, ένα φυσιολογικό μωρό – νήπιο, είναι πόνος και δράμα ένα αφύσικο. Δυστυχώς, η κατηγορία αυτή των πιστών, έχει ένα μεγάλο ποσοστό στη ζωή των Εκκλησιών μας και το φαινόμενο αυτό, άρχισε με το ξεκίνημα της Εκκλησίας των Αποστολικών χρόνων! Ας δούμε, τι σημαίνει να είναι κάποιος σαρκικός και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της σαρκικότητας.

1 . Παρατεταμένη – αφύσικη νηπιότητα

(Εβραίους 5:12, Α΄ Κορινθίους 3:1-2) – «…έτι σαρκικοί είσθε!» – Όταν δεν υπάρχει αύξηση, τότε δεν υπάρχει υγεία, αλλά αρρώστια, που εδώ χαρακτηρίζεται ως σαρκικότητα. Στα άτομα αυτά, το καλύτερα μέρος της πνευματικής τους ζωής, ήταν και είναι – μετά από χρόνια, οι τρεις, τέσσερις πρώτοι μήνες. Ένα μωρό, δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του και φυσικά, δεν μπορεί να βοηθήσει άλλους, βοηθιέται μόνιμα από άλλους.

2 . Λανθασμένη – μικρή εικόνα της αμαρτίας και της πνευματικής ζωής

Τόσο η αμαρτία, όσο και η πνευματική ζωή, περιορίζονται σε 5 έως 10 κανόνες (δεν πίνω, δεν καπνίζω, δε μοιχεύω κ.λπ.), ενώ άλλα χαρακτηριστικά δίνει ο Λόγος του Θεού! («…έρις, φθόνος, διχόνοιες!»). Δεν έχουν εννοήσει το περπάτημα με τα εννέα συστατικά του Καρπού του Αγίου Πνεύματος, που ισοδυναμεί με το χαρακτήρα του Κυρίου Ιησού Χριστού.

3 . Έχουν προβλήματα με την Κυριότητα του Ιησού Χριστού.

Ακούς να χρησιμοποιούν εκφράσεις, όπως, «Εε… και ποιος το κάνει αυτό;…», «…όλα εμείς θα τα κάνουμε;…». Το αποτέλεσμα είναι, να οδηγούνται από το «εγώ» (πικρίες, ζήλιες, φθόνοι, έλλειψη συγχωρητικότητας, καταλαλιά κ.α.). Ο έξω άνθρωπος άγει και φέρει τον έσω. 4 . Περιορίζουν – εμποδίζουν την περαιτέρω αποκάλυψη στο Λόγο και τη «στερεά τροφή» (Α΄ Κορινθίους 3:1, Εβραίους 5:11,12).

4 . Περιορίζουν – εμποδίζουν την περαιτέρω αποκάλυψη στο Λόγο και τη «στερεά τροφή» (Α΄ Κορινθίους 3:1, Εβραίους 5:11,12).

Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα, όταν υπάρχουν και χαρίσματα, όπως στην Κόρινθο! Οι Κορίνθιοι πιστοί, ενώ δεν υστερούσαν σε χαρίσματα, ήταν σαρκικοί! Το «περιπατείτε κατά άνθρωπον», ισοδυναμεί με το, «συμπεριφέρεστε όπως και οι μη πιστοί!» Το ότι εκδηλώνεται κάποιο χάρισμα, αυτό δε σημαίνει, ότι ο πιστός είναι και πνευματικός πιστός.

5 . Κυβερνάται από τις φυσικές του αισθήσεις

Αυτοί οι πιστοί, δε ζουν «δια πίστεως», αλλά «δια όψεως». Το όνειρό τους για το παιδί τους είναι, να γίνει γιατρός, δικηγόρος και φυσικά είναι μεγάλη «στενοχώρια» αν ο Θεός καλέσει το παιδί τους στο έργο και ιδιαίτερα μακριά, σε κάποιο ιεραποστολικό αγρό! Δε γνωρίζουν, ότι το παιδί τους είναι πιο ασφαλές και πιο ευλογημένο μακριά τους, αλλά στο θέλημα του Θεού, παρά δίπλα τους, αλλά έξω από το θέλημα του Θεού!

6 . Έντονος νομικισμός, όπου θέτουν αυστηρούς κανόνες (ντύσιμο, καλλυντικά, στολίδια, τηλεόραση, θέατρο, γήπεδο κ.λπ.) Κρίνουν αυστηρά άλλους γονείς, που το κορίτσι τους φοράει παντελόνι και διαλύονται, όταν κάποια στιγμή το δικό τους το κορίτσι φορέσει παντελόνι! Αλλάζουν «θεολογία» όταν το πρόβλημα κτυπήσει την πόρτα τους (διαζύγιο, ναρκωτικά κ.α.

7 . Δεν περπατούν σε αγάπη

Όταν αγαπώ, ζω στο Α΄ Κορινθίους 13:4-8. Αυτό όμως για να γίνει, απαιτείται βίωμα της σταυρωμένης, όσο και της αναστημένης ζωής, που με την έλλειψη της Κυριότητας του Χριστού, είναι αδύνατον!

8 . Καυχώνται σε ανθρώπους. ↔ «…εγώ είμαι του Παύλου, του Απολλώ, του Κηφά…» και κάποιοι πάρα πολύ «πνευματικοί», «…του Χριστού!» Μία Εκκλησία, όπως αυτή της Κορίνθου, που ευλογήθηκε να διακονηθεί από πνευματικούς γίγαντες (Παύλος – Πέτρος– Απολλώς), ήταν σαρκική Εκκλησία! Χωρισμός στην εκκλησία υπάρχει, όταν υπάρχουν σαρκικοί πιστοί.

9 . Δεν αυξάνουν, παρά το γεγονός ότι εκκλησιάζονται, μελετούν, προσεύχονται!

Μοιάζουν με εκείνα «…τα γυναικάρια, τα πεφορτισμένα ανομίες, που πάντοτε μαθαίνουν και ποτέ δεν έρχονται σε επίγνωση της Αλήθειας!» Δεν μετανοούν και στην ουσία δεν επιζητούν, δεν ποθούν τον αγιασμό και την αύξηση. Ο Θεός, ενώ δέχεται με χαρά το φυσιολογικό νήπιο, δεν ευαρεστείται με το αφύσικο! Είναι πραγματικά λυπηρό το φαινόμενο, να βλέπουμε πιστούς, που ύστερα από μερικές δεκαετίες να μην έχουν αλλάξει! Όμως, ο σαρκικός πιστός και μπορεί και πρέπει να μεταβληθεί σε πνευματικό!

Τέσσερα πρώτα βήματα για την αλλαγή αυτή:

1 . Να πειστώ, να παραδεχτώ, να ομολογήσω ταπεινά τη σαρκικότητά μου. Όπως ο αμαρτωλός χρειάζεται να πειστεί για την αμαρτωλότητά του, έτσι ο σαρκικός πιστός για τη σαρκικότητά του. Ο πρώτος (αμαρτωλός) ελευθερώνεται από την ενοχή, ποινή – κατάρα της αμαρτίας, ενώ ο δεύτερος (σαρκικός), από τη δύναμη της αμαρτίας. Η φράση του Παύλου (σαρκικός πιστός τότε!) – «ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ», πρέπει να ειπωθεί στον Θεό.

2 . Να πιστέψω, ότι η ζωή με την πληρότητα του Πνεύματος, είναι δυνατή!

3 . Να παραλάβω τον Χριστό και ως Κύριο, ώστε να με εξουσιάζει το Άγιο Πνεύμα.

4 . Να μάθω να ζω «δια της πίστεως» και όχι «δια των συναισθημάτων» και των όποιων διαθέσεων.