ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
ΜΑΘΗΜΑ 19
Η Απελευθέρωση του Πνεύματος
Εισήγηση: Γιώργος Γούδας
Κάθε πιστό παιδί του Θεού, πρέπει να γνωρίσει και να καταλάβει, ποιο στοιχείο της ύπαρξής του σώθηκε, ποιο σώζεται και ποιο θα σωθεί. Η πρώτη διάκριση, έχει να κάνει ως προς την αμαρτία. Ο πιστός σώθηκε από την ποινή – ενοχή της αμαρτίας (μια για πάντα), σώζεται (κάθε μέρα) από τη δύναμη της αμαρτίας και θα σωθεί (στη δόξα) και από την παρουσία της αμαρτίας. Έτσι, λοιπόν, σώθηκα (παρελθόν), σώζομαι (παρόν) και θα σωθώ (μέλλον).
Η δεύτερη και η πιο σημαντική διάκριση, είναι η γνώση του τριμερούς της ύπαρξής μας, ποια στοιχεία την αποτελούν και τι συμβαίνει σε αυτά και με αυτά. Ο άνθρωπος αποτελείται από τρία στοιχεία: πνεύμα, ψυχή και σώμα. Είναι πνεύμα, κατ’ εικόνα Θεού, που είναι Πνεύμα, έχει ψυχή, δηλαδή νου, συναισθήματα και βούληση και κατοικεί σε ένα σώμα. Το σώμα καλύπτει τον εσωτερικό άνθρωπο, «τον κρυπτόν άνθρωπον της καρδιάς!»
Όταν με μετάνοια και πίστη ο άνθρωπος επικαλείται τον Κύριο Ιησού Χριστό, τότε το πνεύμα του γεννιέται από τον Θεό και η ζωή του Θεού («σπέρμα Αυτού») έρχεται και μένει στο αναγεννημένο του πλέον πνεύμα. Τότε, συντελείται το εξής ασύλληπτο πνευματικό θαύμα: Μέσα στον πεσμένο άνθρωπο, υπάρχει πλέον κάτι που δεν έχει γνωρίσει ποτέ, μα ποτέ, ιστορία και εμπειρία αμαρτίας! Είναι το «σπέρμα» του Θεού στο αναγεννημένο πνεύμα του πιστού.
Αυτό το «σπέρμα Αυτού» (Α΄ Ιωάννη 3:9), φέρνει τη ζωή του Θεού και ο πιστός πρέπει να ξέρει που βρίσκεται αυτή η ζωή. Αυτή η ζωή βρίσκεται στο αναγεννημένο πνεύμα του πιστού. Όμως, η ζωή του Θεού, δυστυχώς, είναι εγκλωβισμένη από ένα άλλο στοιχείο της ύπαρξής μας, την ψυχή μας και στα τρία συστατικά τη (νους – συναίσθημα – βούληση) που έχει γνωρίσει και έχει παραγνωρίσει και ιστορία και εμπειρία αμαρτίας! Με το νου μας ήμασταν «εχθροί του Θεού, ως προς την διάνοιαν», ο συναισθηματικός μας κόσμος είναι γεμάτος πληγές, τραύματα και «μελανίσματα», (οργή, θυμό, ζήλειες κ.λ.π.) και η θέλησή μας ήταν έρμαιο στα χέρια του Διαβόλου! ↔ «…πράττοντες τα θελήματα της σαρκός και των διαλογισμών!» Έτσι, όλοι μας, περπατήσαμε «κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος!» (Εφεσίους 2:2-3) και «κατά τας επιθυμίας της σαρκός ημών!»
Όσον αφορά το σώμα μας, αυτό έγινε σάρκα, ενώ τα μέλη μας «όπλα αδικίας!» Η σωτηρία από την αμαρτία που προσφέρει ο Χριστός, εξαρτάται από την απελευθέρωση του πνεύματος του πιστού, ώστε η ζωή του Θεού να απεγκλωβιστεί από το οδυνηρό σφιχταγκάλιασμα της ψυχής μας. Για το σκοπό αυτό, ο Θεός χρησιμοποιεί δύο καίρια και καταλυτικά πνευματικά μέτρα:
1) Την άρση του Σταυρού
2) Την παιδεία του Θεού
- Η άρση του Σταυρού
Πριν δούμε τι είναι η διαδικασία αυτή και τι επιτελεί, είναι ανάγκη να καταλάβουμε τη σημασία της έννοιας και της λέξης: «σταυρός». Ακούμε τον κόσμο, τους ανθρώπους συχνά να λένε, «δεν ξέρεις τι σταυρό σηκώνω…», εννοώντας κάποια αρρώστια, απώλεια, οικονομική δυσκολία, κ.λπ. αυτό δεν είναι σταυρός. Ο σταυρός έχει να κάνει μόνο με πιστούς και έχει να κάνει με το Λόγο και το θέλημα του Θεού, και τη γνήσια οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Όταν ο Λόγος του Θεού, το θέλημα του Θεού και η οδηγία του Αγίου Πνεύματος έρχονται σε σύγκρουση με το δικό μου θέλημα, εάν αρνηθώ τον εαυτό μου και διαλέξω το θέλημα του Θεού, τότε σηκώνω το σταυρό!
Η άρση του σταυρού είναι η μόνη διαδικασία για την οποία ο Κύριος χρησιμοποίησε τα λόγια: «καθ’ ημέραν». Η άρση του σταυρού με την άρνηση της ψυχής και του εαυτού μας, είναι μία καθημερινή διαδικασία σε όλα τα επίπεδα σχέσεων (γάμο, δουλειά, εκκλησία, διακονία κ.λπ.).
Όταν, λοιπόν, το θέλημα του Θεού έρχεται σε σύγκρουση με το δικό μου, το ερώτημα είναι: Τίνος το θέλημα θα γίνει; Κάθε φορά που αρνούμαι το δικό μου θέλημα και αγκαλιάζω το θέλημα του Θεού, χάνοντας την ψυχή μου, τότε σηκώνω το Σταυρό!
Να γιατί ο Κύριος είπε, ότι για αυτόν που φιλοδοξεί να είναι μαθητής Του, είναι αναπόφευκτη η άρση του Σταυρού! – «… ας σηκώσει το σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν και ας με ακολουθεί!» Ο Κύριος επισημαίνει, ότι «όποιος απωλέσει την ψυχήν αυτού, θα τη βρει!» Ποια ψυχή καλούμαι να «απολέσω» και ποια ψυχή θα βρω; Θα χάσω την ψυχή που μεταπτωτικά κληρονόμησα και θα βρω την ψυχή για την οποία πλάστηκα! Όταν η ζωή του Θεού που βρίσκεται με το δικό του «σπέρμα» στο αναγεννημένο μου πνεύμα αρχίζει να ελευθερώνεται, τότε κι μόνο τότε αρχίζει να σώζεται και η ψυχή μου, στα τρία της συστατικά (νους – συναίσθημα – βούληση).
Να γιατί ο Απόστολος Ιάκωβος, μιλώντας σε ήδη πιστούς, τους καλεί να δεχτούν το Λόγο που μπορεί να σώσει τις ψυχές τους! Ενώ, λοιπόν, το πνεύμα μου σώθηκε την ώρα που δέχτηκα τον Χριστό, η ψυχή μου δεν σώθηκε, αλλά εμπειρικά και βιωματικά σώζεται, καθώς δέχομαι το Λόγο και ανάλογα σηκώνω το σταυρό! Τότε, ο νους μου αρχίζει να ανανεώνεται με την Αλήθεια, τα συναισθήματα αρχίζουν και γιατρεύονται και η θέλησή μας δυναμώνει, για να λέει «όχι» στη σάρκα, στον εχθρό και στον εαυτό μου και «ναι» στον Κύριο και το Άγιο Πνεύμα!
Κάθε φορά που σηκώνω το σταυρό, επιφέρω ένα καίριο πλήγμα στο ψυχικό επίπεδο και απελευθερώνεται η ζωή του Θεού στο αναγεννημένο μου πνεύμα! Όταν, με τη Χάρη του Θεού, η διαδικασία αυτή παγιωθεί και γίνει τρόπος ζωής, τότε η ζωή του Θεού μέσα μας αρχίζει και παράγει άγιες επιθυμίες: «Κύριε, θέλω να Σου μοιάσω, θέλω να Σε μιμηθώ και να μιμηθώ τον δούλο Σου Παύλο, («μιμηταί μου γίνεσθε» – γίνεσθε μιμηταί του Θεού!) θέλω να γίνω τέλειος όπως Εσύ, Οικτίρμων όπως Εσύ και άγιος όπως Εσύ!». Ο Ουράνιος Πατέρας χαίρεται πάρα πολύ με τέτοιες τοποθετήσεις, που η απελευθέρωση του πνεύματος από την άρση του σταυρού έχουν επιτελέσει και προχωρά στη δεύτερη διαδικασία.
- Η παιδεία του Θεού
Τόσο την άρση του σταυρού, όσο και την παιδεία του Θεού, τη βίωσε πρωταρχικά ο Μεγάλος πνευματικά Πρωτότοκος αδελφός μας, ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός! Ως προς την άρση του Σταυρού: «λοιδορούμενος, δεν αντελοιδώρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν Εαυτόν εις Τον κρίνοντα δικαίως!» Όλη Του η ζωή ήταν μία άρση του Σταυρού και στο τέλος καρφώθηκε στο Σταυρό, για να έχουμε εμείς ζωή!
Ως προς την παιδεία του Πατέρα: «…καίτοι ως Υϊός, έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθεν!» και «Στις μέρες της ζωής του προσέφερε ικεσίες και δεήσεις μετά κραυγής δυνατής και δακρύων!» (Εβραίους 5:7,8). Ο Θεός απαντά στις προσευχές μας, που στοχεύουν να Του μοιάσουμε, ασκώντας την παιδεία Του «προς το συμφέρον ημών, δια να γίνωμεν μέτοχοι της αγιότητος Αυτού!». Εάν σηκώνω το σταυρό, η παιδεία είναι αναπόφευκτη! ↔ «… της οποίας έγιναν μέτοχοι πάντες!» Χωρίς «παιδεία» είμαστε «νόθοι και ουχί υϊοί!». Αυτή τη διαδικασία δεν μπορεί να τη διανοηθεί καν ο πιστός! Σε αυτή τη διαδικασία της παιδείας, δεν πρέπει να αντισταθώ, αλλά να καταλάβω, να μη την καταφρονήσω και να ενισχύσω «τα κεχαυνωμένα χέρια και τα παραλελυμένα γόνατα», ξέροντας, ότι χωρίς τον αγιασμό που προέρχεται από αυτή τη διαδικασία, κανένας δε θα δει τον Κύριο! Πρόσεχε, λοιπόν, τι ζητάς – προσεύχεσαι!
Αν το Άγιο Πνεύμα σε ωθεί από την καρδιά σου να πεις στον Θεό, «Κύριε, θέλω να σου μοιάσω!», τότε ο Πατέρας ενδεχομένως απαντά στις προσευχές σου με ανθρώπους πολύ κοντά σου, «αχάριστους και πονηρούς – κακούς», ώστε εσύ να είσαι «χρηστός» σ’ αυτούς, όπως Εκείνος!
Θα απαντήσει με ανθρώπους (και μέσα στην Εκκλησία), που θα σε καταρώνται (για να τους ευλογείς), θα σε μισούν (για να τους ελεείς) και θα σε βλάπτουν (για να εύχεσαι για αυτούς!). Να θυμάσαι: «Σε κατέστησα εκλεκτόν στο χωνευτήρι της θλίψης!» Έτσι, ο Θεός, τόσο με την άρση του Σταυρού, όσο και με την παιδεία Του, σπάει την ψυχική μας ζωή και ελευθερώνει τη ζωή Του, που είναι στο αναγεννημένο μας πνεύμα! Σε αυτή τη διαδικασία και είμαστε εμείς ενεργείς και συνεργαζόμαστε μαζί Του! Εγώ σηκώνω το σταυρό, Εκείνος ελευθερώνει τη ζωή Του! Ας δεχτούμε με τη Χάρη Του και με χαρά και τις δύο αυτές διαδικασίες!