ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΜΑΘΗΜΑ 2

Εισήγηση: Γιώργος Γούδας

III.ΑΓΙΑΣΜΟΣ

Ο Αγιασμός Του Πιστού

   Είδαμε στο προηγούμενο μάθημα τη διάκριση, ανάμεσα στην πνευματική θέση «Εν Χριστώ» και στην εμπειρία ή καλύτερα ανάμεσα στον θέσει αγιασμό του πιστού και στον προοδευτικό αγιασμό. Οι μια για πάντα αγιασμένοι και τελειοποιημένοι πιστοί («Εν Χριστώ» θέση) αγιάζονται και τελειοποιούνται εδώ, στην εμπειρία τους (Εβραίους 10:10,14).

   Η κατανόηση της πνευματικής μου θέσης «Εν Χριστώ» θ’ ανοίξει το δρόμο για ένα ευλογημένο περπάτημα στον προοδευτικό αγιασμό, που ως γνήσιο αναγεννημένο παιδί του Θεού οφείλω να φέρω και πρέπει να λαχταρώ – ποθώ. Ας θυμηθούμε ότι η θέση μου «Εν Χριστώ» προσδιορίζει την ταυτότητα μου Εν Χριστώ (ποιος είμαι, τι έχω, τι μπορώ «Εν Κυρίω»). Ο πιστός οφείλει, επί τη βάσει του Λόγου Του Θεού, να γνωρίζει αυτή την τριπλή διάσταση της πνευματικής του ταυτότητας, μέσα στον Χριστό και ξεκινά από το πιο βασικό: Είμαι η Δικαιοσύνη Του Θεού, «Εν Χριστώ» (Β΄ Κορινθίους 5:21).

Το «Ποιος είμαι εν Κυρίω», είναι πάρα πολύ σημαντικό (Β΄ Κορ. 5:17 – Γαλ. 6:15). Με την αναγέννηση ήλθε στην ύπαρξη ένας άνθρωπος, που δεν υπήρχε ποτέ πριν! Τώρα πραγματικά είμαι «κατ΄ εικόνα Θεού» και αρχίζω μια διαδικασία ανακαίνισης «κατά την εικόνα Του Κτίσαντος» με! (Κολοσσαείς 3:10). Τώρα μπορώ να μεταμορφώνομαι «εις την αυτήν εικόνα…» (Β΄ Κορινθίους 3:18). Στο πνεύμα μου ήλθε με την Αναγέννηση το Άγιο Πνεύμα και το σώμα είναι και γίνεται «κατοικητήριον του Θεού»! Ο Θεός έκτισε (θέση) και κτίζει (πείρα) έναν άνθρωπο που ποτέ πριν δεν υπήρχε! Ανεξάρτητα από το όποιο παρελθόν, τώρα είμαι «νέο κτίσμα». Γεννήθηκα με το δικό Του «άφθαρτο σπέρμα» και «σπέρμα Αυτού μένει μέσα μου!» Ο Θεός δεν μας καλεί σε μια θρησκευτική ζωή, αλλά σε μια υπερφυσική ζωή που είναι η κανονική μας ζωή!

   Ο Θεός μας έχει ήδη ευλογήσει «Εν Χριστώ» με κάθε ευλογία πνευματική, ενώ η Θεία Του δύναμη μας έχει δώσει «πάντα προς ζωήν και ευσέβεια», ενώ παράλληλα μας δώρισε όλες «τις τίμιες και μέγιστες επαγγελίες» για μια άγια και νικηφόρα πνευματική ζωή (Εφεσίους 1:3, Β’ Πέτρου 1:3-4).

Όλα αυτά όμως γίνονται δικά μας, μόνο με την επίγνωση Του Θεού, δια της πίστεως! (Β΄ Πέτρου 1:2,3). Ξεκινώ λοιπόν, από εκείνο που λαχταρώ: Είμαι η Δικαιοσύνη Του Θεού! Αυτό που λαχταρώ, το παίρνω ως δώρο μαζί με τη Χάρη και βασιλεύω «Εν Ζωή»! (Ρωμαίους 5:17).

   Παίρνω δια πίστεως τόσο τη συγχώρηση, όσο και τη δικαίωση ⇔ Α΄ Κορ. 1:30,31. Ο πιστός γίνεται ένας «καυχώμενος Εν Κυρίω» πιστός. Το μόλις αναγεννημένο παιδί Του Θεού, μαθαίνει από την πρώτη στιγμή, «ότι συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες» του «Δια το Όνομα Αυτού!», ότι έχει αιώνια ζωή (Α΄ Ιωάννου 5:13, Ιωάννου 5:24, 6:47) και ότι είναι «ποίημα Αυτού!» (Εφεσίους 2:10). Σιγά, σιγά και άμεσα, μαθαίνει έστω θεωρητικά, ότι έγινε άξιος και είναι ελεύθερος! (Κολοσσαείς 1:12,13). Ότι έγινε και είναι ήδη «κλήμα» και ότι έχει ήδη μια καθαρή καρδιά «δια πίστεως» (Πράξεις 15:9).

   Είμαι και γίνομαι «Ναός Του Αγίου Πνεύματος». Όλα όμως είναι θέμα Γνώσης και Πίστης! Να γιατί, ξανά και ξανά, ο Παύλος ρωτά και λέει: «Δεν εξεύρετε;… τούτο γινώσκοντες… εξεύρομεν ότι…». Όλα αυτά μας τα δίνει ο Θεός «Εν Χριστώ», δεν κερδίζονται, είναι δώρο! Καλούμαι να γνωρίσω την Αλήθεια και η Αλήθεια θα με ελευθερώσει! (Ιωάννης 8:31, 32). Ο Πατέρας Θεός θέλει να ζούμε εκεί όπου μας έθεσε: «Εν Χριστώ!» (Κολοσσαείς 3:3) η γνώση του ποιος είμαι «Εν Χριστώ», θα με οδηγήσει σε μια λατρεία με ακατάκριτη συνείδηση! (Εβραίους 9:9 & 10:2), ότι δηλαδή δε μπορούσε να κάνει η Οικονομία του Νόμου με το τελετουργικό – Λευιτικό Σύστημα Θυσιών.

   Το πρόβλημα μας είναι, ότι ενώ ως προς τη Σωτηρία πηγαίνουμε εντελώς ανήμποροι στον Χριστό, όταν ερχόμαστε στον Αγιασμό, προχωράμε με τις δικές μας προσπάθειες! Αυτό γίνεται, γιατί υπάρχει μέσα μας, η έμφυτα ριζωμένη από γεννησιμιού μας αυτοπεποίθηση! Μόνο όταν παραιτηθώ, παύσω από τα έργα μου, «ώσπερ εκείνος» θα μπω «στην κατάπαυση Του Θεού!» (Εβραίους 4:10). Το αναγεννημένο παιδί Του Θεού θα πρέπει να κάνει και με τον Αγιασμό ότι έκανε και με τη Σωτηρία! = ΝΑ ΤΟΝ ΛΑΒΕΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ!

   Η καρποφόρα ζωή, η ζωή του προοδευτικού – εμπειρικού αγιασμού, δεν επιτυγχάνεται με την προσπάθεια, αλλά με την προσκόλληση! Δεν προσπαθώ να γίνω «κλήμα», είμαι «κλήμα» με έκανε «κλήμα». Απλά φροντίζω να μένω στην «Άμπελο», ώστε η ζωή Του Χριστού (της Αμπέλου) να διοχετεύεται κανονικά και ανεμπόδιστα, με την υπακοή μου, σ’ εμένα, το «κλήμα»! Δεν είναι η προσπάθεια μου, αλλά η δική Του ΖΩΗ μέσα μου! ⇔ «…εωσού μορφωθεί ο Χριστός!». Μόνο η αναστημένη ζωή, μια πιο ελκυστική ζωή, μπορεί να κάνει την απόλαυση της αμαρτίας φτωχή! Όσο πιο πολύ με ελκύει ο Χριστός, τόσο λιγότερο με ελκύει η αμαρτία!

   Στην πορεία αυτή του αγιασμού, είναι απαραίτητη η σωστή κατανόηση του παλαιού μας ανθρώπου και της σάρκας! Όπως επίσης και το γεγονός ότι η ψυχή (νους) συναισθήματα – βούληση, σώζεται συνεχώς! (Ιακώβου 1:21) Το παιδί Του Θεού οφείλει να μάθει ότι ενώ το Άγιο Πνεύμα ήλθε στο δικό του πνεύμα (αναγέννηση) ο παλαιός άνθρωπος και η σάρκα εξακολουθούν να έχουν απαιτήσεις και να επιθυμούν! (Ρωμαίους 7:13-21), Γαλάτας 5:16,17). Ας προσέξουμε εδώ, ότι ο Παύλος μας κάνει ενήμερους μιας μάχης ανάμεσα στη σάρκα μας και στο αναγεννημένο πνεύμα μας, στο οποίο έχει έλθει το Άγιο Πνεύμα.

   Ο Παύλος δεν λέει ότι δεν θα έχουμε επιθυμίες, αλλά ότι δεν θα εκπληρώνουμε τις επιθυμίες! Η μάχη αυτή είναι ισόβια, θα σταματήσει στην τελική δοξασμένη κατάσταση μας! Να γιατί ο Παύλος λέει: «δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ» και όχι «το δάμασα!» Η διαφορά ανάμεσα στο νέο άνθρωπο και σ΄ αυτόν που ζούσε πριν δεχτώ τον Χριστό και εξακολουθεί να υπάρχει και να με ενοχλεί, είναι το Άγιο Πνεύμα. Δεν κυνηγάω πια εγώ την αμαρτία, αλλά η αμαρτία κυνηγάει εμένα! (… «εγώ δεν είμαι ο Αυγουστίνος»).

   Μην πανικοβάλλεσαι, όταν ο παλαιός σου άνθρωπος εκδηλώνεται άμεσα, γρήγορα και στις πιο απίθανες ώρες (προσευχή, Εκκλησία, δείπνο Του Κυρίου!…) και μη προχωράς σε εξομολόγηση! Μέσα στην πνευματική μου θέση «Εν Χριστώ», μαθαίνω τι έκανε ο Θεός ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΟ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟ, ώστε να ξέρω πως να χειριστώ τόσο τις εκδηλώσεις του, όσο και την αμαρτία (ενικός αριθμός) ως γενική κυρίαρχη αρχή. Το κεφάλαιο 6^ο της προς Ρωμαίους Επιστολής αποτελεί το ευαγγέλιο για πιστούς!

   Γνωρίζω λοιπόν, πως όταν ο Χριστός καρφώθηκε στο Σταυρό, ο Πατέρας Θεός πάνω στο Σταυρό Του Χριστού κάρφωσε κάτι άλλο. Τον παλαιό μας άνθρωπο! Τον παλαιό εαυτό μας! Το ερώτημα είναι, «γιατί ο Θεός διάλεξε να σταυρώσει και τον εαυτό μας μαζί με Τον Αγαπητό Του Υιό;» Η απάντηση είναι γιατί δεν χρειαζόμασταν «ΒΕΛΤΙΩΣΗ» ή «ΔΙΟΡΘΩΣΗ!» Η κατάσταση ήταν απελπιστική! Αυτός ο παλαιός άνθρωπος δεν μπορούσε παρά να πεθάνει! Είναι τελείως άσκοπο να βελτιώσεις ή να διορθώσεις τον εαυτό σου πριν σωθείς! Είναι το ίδιο άσκοπο να το κάνεις αφού σωθείς!

   Η εκτίμηση Του Θεού που φάνηκε στο Σταυρό είναι, «Δε μπορείς να με ευαρεστήσεις!» και εγώ πρέπει να πω ταπεινά «ΑΜΗΝ!» Ο Σταυρός δείχνει πόσο απελπισμένος ήταν ο Θεός μ’ εσένα κι εμένα! Δε γινόταν ούτε να μας βελτιώσει, ούτε να μας διορθώσει, μπορούσε όμως να μας κάνει, «νέα κτίσματα». Έτσι λοιπόν, ξεκινώ από το «Δεν μπορώ!». Μέχρι να το διαπιστώσω, θα περνώ από την εμπειρία του Παύλου στο 7^ο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής. Όλοι οι αμαρτωλοί, που προσπαθούν να κάνουν το καλό, δε σώζονται. Όλοι οι άγιοι, που προσπαθούν να κάνουν το καλό, δε φτάνουν στη νίκη!

• Ας δεχτώ την εκτίμηση του Σταυρού
• Ήμουν ανίκανος χθες
• Είμαι ανίκανος σήμερα
• Θα είμαι ανίκανος αύριο

Δεν μπορώ λοιπόν και παραιτούμαι! Παραιτούμαι, ενώ γνωρίζω ότι «ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη δια να καταργηθεί το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μην είμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας» (Ρωμαίους 6:6). Γνωρίζω και αρχίζω να το «λογίζομαι», ενώ παράλληλα παριστάνω τον εαυτό μου «ως ζώντα εκ νεκρών!» (Ρωμαίους 6:4,11).