Εισαγωγή

                                                                                                                  Εισηγητής: Γιώργος Γούδας

ΕΚΚΛΗΣΙΑ – Η πιο μεγάλη δύναμη στη γη! Μερικοί απορούν, μερικοί κουνούν το κεφάλι τους και χαμογελούν ειρωνικά. Κι όμως, η Εκκλησία είναι η πιο μεγάλη δύναμη στη γη! Όχι όμως όπως είναι σήμερα, αλλά όπως ήταν τότε, όπως ο Θεός τη θέλει και μπορεί να ξαναγίνει!

   Ο Κύριος έδωσε μεγάλη αξία στο σώμα Του. Ανέφερε ότι θα δουν τους πιστούς (εκκλησία) και θα πιστέψουν ότι πραγματικά ο Ίδιος είναι ο απεσταλμένος του Πατέρα. Λόγια όπως: «ο Ιησούς είναι φανταστικός, αλλά δε μου αρέσει η εκκλησία!», δεν ισχύουν. Δυστυχώς όμως, πολλές φορές ο ευαγγελισμός δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εκκλησίας, αλλά η ίδια η εκκλησία το μεγαλύτερο πρόβλημα στον ευαγγελισμό. Η εικόνα που δείχνουμε σήμερα, κάθε άλλο παρά είναι η εικόνα της άφθονης ζωής. Ο Κύριος όμως είχε ζήλο για τον οίκο του Πατέρα Του. Παράλληλα, διακήρυξε ότι Αυτή η μία Εκκλησία είναι η Νύμφη Του (Ματθαίος16:18!) και κάθε τοπική Εκκλησία είναι μέρος της Νύμφης και δεν πρέπει να υπάρχει μεγάλη διαφορά. Ο Κύριος περπατά μέσα σε συγκεκριμένες τοπικές Εκκλησίες και γνωρίζει το κάθε τι για την κάθε τοπική εκκλησία. Κάθε τοπική συνάθροιση είναι του Κυρίου «η φιλοδοξία» για μια νικηφόρα συνάθροιση!

   Η έμφαση δεν είναι πρωταρχικά στο τι κάνει, αλλά στο τι είναι και στο τι γίνεται η Εκκλησία (Εφεσ.1:5). Υπάρχει και ζει για τη δόξα του Θεού και όχι για να κάνει πιο άνετη και όμορφη τη ζωή των μελών της (εκπληρώνει όμως τις ανάγκες τους – Εφεσίους 1:12). Η Εκκλησία ζει για δόξα του Θεού και οφείλει να αντανακλά τη δόξα του Θεού, να συστήνει ποιος είναι ο Θεός και τι κάνει ο Θεός. Είναι η Εκκλησία που θα δείξει στον κόσμο ποιος είναι ο Θεός. Η δόξα του Θεού έχει λάμψει στην καρδιά των πιστών (εκκλησία) και πρέπει να ακτινοβολεί προς τα έξω.

   Ο Χριστός ήταν το «απαύγασμα της δόξας» του Πατέρα, τότε με τη διακονία Του και η Εκκλησία πρέπει να είναι τώρα το «απαύγασμα της δόξας» του Κυρίου της. Η Εκκλησία είναι το πλήρωμα Του, που φαίνεται και πρέπει να φαίνεται. Η Εκκλησία αντανακλά έξω στον κόσμο το χαρακτήρα του Χριστού που μορφώνεται μέσα της. Η Εκκλησία μορφώνεται, είναι, υπάρχει για να εξαγγέλλει «τις αρετές Εκείνου» που την κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό Του φως (Α’ Πέτρου 2:9).

   Αυτή είναι η κλήση της εκκλησίας και η ευθύνη ανήκει σε κάθε πιστό. Με την εκκλησία   ο Θεός έχει το δικό Του κατοικητήριο. Παράλληλα, η εκκλησία γνωρίζει τη σοφία του Θεού σε κάθε αρχή και εξουσία στα επουράνια (Εφεσίους 3:10).

   Ο Απ. Παύλος δεν εργάσθηκε μόνο για να κερδίσει ψυχές, αλλά για να ιδρύσει εκκλησίες. Η Εκκλησία όμως, πέρασε και ίσως περνά μια μεγάλη κρίση. Κρίση, όχι τόσο από τον κόσμο, όσο εκ των έσω. Το χαρισματικό κίνημα, ενώ έφερε μεγάλες ευλογίες στους πιστούς ατομικά, κτύπησε δυνατά την τοπική εκκλησία από την άλλη. Εδώ φταίνε και οι δύο! Είναι υπεύθυνη η εκκλησία που έκλεισε την πόρτα της στον αυθορμητισμό και στις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος και από την άλλη φταίνε οι πιστοί που βιάστηκαν και καταφρόνησαν την εκκλησία, μαζί με ό,τι θετικό υπήρχε και υπάρχει.

   Παρατηρείται, δυστυχώς, το φαινόμενο, οι πιστοί να παρακολουθούν την Κυριακάτικη λατρεία και να δραστηριοποιούνται αλλού! Αλλά έτσι και η τοπική εκκλησία δε δραστηριοποιείται και αυτοί οι πιστοί είναι εκτεθειμένοι σε λάθος! Σε πολλές εκκλησίες σήμερα, οι πιστοί ανέχονται τη λατρεία στην τοπική εκκλησία και απολαμβάνουν τη δική τους σε κάποιο σπίτι! Το ερώτημα που μένει είναι: «Αν μια νέα ψυχή πιστέψει, που θα την πάμε; Στην τοπική εκκλησία ή σε κάποια «κατ’ οίκον» συμμελέτη;

   Δε θα έπρεπε να υπάρχουν τέτοια ερωτήματα! Τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την τοπική εκκλησία, ενώ παράλληλα, κάλλιστα μπορούν να χρησιμοποιούνται τα σπίτια, πάντοτε όμως κάτω από την εξουσία και την ποίμανση της τοπικής εκκλησίας. Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού είναι μια δοξασμένη εκκλησία! Ο Κύριος την αγάπησε και έδωσε τον εαυτό Του γι’ αυτήν. Την οικοδομεί, περπατά στο μέσον των εφτά λυχνιών, είναι η Εκκλησία Του και μια μέρα θα την παραστήσει στον εαυτό Του και στον Πατέρα Του «χωρίς μώμο ή κηλίδα ή ρυτίδα», ολόκληρη «αγία και άμωμη!» Σήμερα ακούμε πολλά, διαβάζουμε πολλά σχετικά με την Εκκλησία: «Πρέπει να εκκλησιαζόμαστε;». «Η Εκκλησία θέλει αλλαγή…». «Τι δεν πάει καλά;» κ.λ.π.

Ανάμεσά μας υπάρχουν τρεις κατηγορίες πιστών:

1. Εκείνοι που θέλουν να τα αλλάξουν όλα! (εκτός φυσικά από τις βάσεις της πίστης). Ζούμε σε μια κοινωνία που εξελίσσεται και πρέπει να υπάρξουν αλλαγές!

2. Εκείνοι που φοβούνται την όποια αλλαγή, που στη σκέψη τους ισοδυναμεί με απειλή (κίνδυνος φιλελευθερισμού, αβεβαιότητα μπροστά σε κάτι νέο κ.λπ.). Αυτοί οι πιστοί ζουν και είναι ικανοποιημένοι με την πραγματικότητα του χθες και χαίρονται την εκκλησιαστική παράδοση. Ο καθιερωμένος τύπος λατρείας είναι πάρα πολύ σημαντικός στα άτομα αυτά.

3. Αυτοί που ζουν, μελετούν τη Βίβλο προσεκτικά, χωρίς όμως να προβληματίζονται με το παρόν, αλλά και με το μέλλον. Η κουλτούρα και οι ανάγκες της εποχής δεν υπολογίζονται.

   Υπάρχει ποσοστό αλήθειας και στις τρεις θέσεις, αλλά το θέμα είναι να φθάσουμε να δούμε την εικόνα της εκκλησίας σήμερα, όπως ο Θεός τη βλέπει, σε σχέση με την εκπλήρωση των αναγκών της σημερινής αλλά και της επόμενης γενιάς! Χρειαζόμαστε γνώση, πρώτα απ’ όλα του Λόγου του Θεού που είναι αιώνιος! Χρειαζόμαστε την εξουσία του Λόγου του Θεού, για να κάνουμε το έργο του Θεού. Οι παραδόσεις αλλάζουν, ο Λόγος του Θεού δεν αλλάζει!

   Είναι ανάγκη να δούμε την Εκκλησία σήμερα μέσω του χθες και της ιστορίας, εφ’ όσον ο Θεός μας είναι ο Κύριος της ιστορίας (Α’ Κορινθίους 10:11). Πρέπει να πάρουμε τα μαθήματα από τις νίκες των αδελφών μας και από τις ήττες τους. Να μιμηθούμε τις πρώτες και ν’ αποφύγουμε με τη χάρη του Θεού τις δεύτερες. Ό,τι θα μάθουμε θα πρέπει να μας οδηγεί σε σωστές πράξεις και αποφάσεις.

   Παράλληλα, είναι ανάγκη να δούμε τον κόσμο γύρω μας. Ο κόσμος αλλάζει, τα μυαλά των ανθρώπων αλλάζουν, ζούμε στην εποχή των ηλεκτρονικών υπολογιστών και του διαστήματος! Υπάρχουν προβλήματα σήμερα που δεν υπήρχαν τότε (οι χιλιάδες των αποχρώσεων, ο ρατσισμός, το Ισλάμ, ο πρώην κομμουνιστικός κόσμος και τα σημερινά προβλήματα, ο εμφύλιος αλληλοσπαραγμός κ.λ.π.

   Η Εκκλησία δεν πρέπει να κλείσει τα μάτια της στις ανάγκες και στην κουλτούρα του σήμερα. Πρέπει να μπούμε μέσα στην κουλτούρα του σήμερα και να τη χρησιμοποιήσουμε σαν γέφυρα όπου θα ενώνει τις ψυχές με τον Κύριο. Πρέπει να εφοδιάσουμε τους πιστούς να ζήσουν μέσα στον κόσμο. Για να γίνουν φυσικά όλα αυτά, χρειαζόμαστε και μία στρατηγική σύγχρονη και βασισμένη στις αρχές της Καινής Διαθήκης.

   Είναι ανάγκη, λοιπόν, να έχουμε μια σωστή κατανόηση της εκκλησίας, την Ουράνια Σιών, «την άνω Ιερουσαλήμ» (Ησ. 62:1). Η Εκκλησία είναι ένα «γένος εκλεκτόν», όχι όπως είναι σήμερα, όπως την ξεχωρίζουμε από το κτίριο, τον ποιμένα, τις εγκαταστάσεις, χορωδίες κ.λ.π. Η Εκκλησία όπως είναι σήμερα δεν ήταν τότε (εγκαταστάσεις, κτίρια κ.λ.π.) και όπως ήταν τότε δεν είναι σήμερα, από πλευράς δύναμης!

   Η Εκκλησία είναι η «καινή κτίσις» Εν Χριστώ. Είναι όλοι εκείνοι τους οποίους έχει ελκύσει το Άγιο Πνεύμα στη θυσία του Χριστού και οι οποίοι καλλιεργούν σχέσεις και δεσμούς με τον Θεό – Πατέρα, ενώ παράλληλα «άγονται υπό του Πνεύματος του Θεού». Είναι «ο λαός που απέκτησε ο Θεός» και τον οποίο κυβερνά ο Χριστός και μέσω αυτών των πιστών ο Θεός φανερώνει τις αρετές Του. Η Εκκλησία πρέπει να λειτουργεί με τον τρόπο που ο Θεός έχει συστήσει. Ο Θεός έχει έναν οραματισμό, έναν σκοπό και μία στρατηγική για την κάθε εποχή. Η Εκκλησία είναι η απάντηση του Θεού σε μια κοινωνία που φθείρεται!

   Ας σκύψουμε, λοιπόν, ταπεινά στις σελίδες της Βίβλου για να μάθουμε για την Εκκλησία και ας θυμόμαστε ότι: «…εις Αυτόν έστω η δόξα εν τη εκκλησία!…» (Εφεσίους 3:21).