Εκκλησία – Το σώμα του Χριστού (συνέχεια)

Εισηγητής: Γιώργος Γούδας

   Κάθε πιστός πρέπει να μάθει ότι κανένας δε μπορεί να ζήσει την χριστιανική ζωή στην απομόνωση και ότι χρειάζεται τη βοήθεια της πνευματικής οικογένειας. Επιβάλλεται, λοιπόν, να δω την ανάγκη για επικοινωνία. Όχι μόνο δεν εργάζομαι στο έργο ανεξάρτητα, αλλά έχω ανάγκη την κοινωνία του σώματος.

   Επικοινωνία δεν σημαίνει να πάω να κάνω δυο-τρεις επισκέψεις, αλλά σημαίνει ότι έρχομαι με την επίσκεψη να βρω κάτι που μου λείπει και το έχεις εσύ! Η τάση -τις περισσότερες φορές- είναι να επισκεφθώ για να δώσω, όχι για να πάρω. Όμως, τι ευλογία είναι, αλλά και πόσος έλεγχος, όταν πας να δώσεις και παίρνεις πράγματα που δεν έχεις! Όταν ξέρω ότι δεν είμαι πλήρης ζώντας ατομικά (σε προσευχή, σε διάκριση, σε οδηγία, σε έργο κ.λπ.) τότε μπορώ να είμαι μακρόθυμος μαζί σου, ανεκτικός, συγχωρητικός κ.λπ. (Ρωμαίους 15:30-32, Φιλιππησίους1:19).

   Πρέπει, λοιπόν, να μάθω να ζω σαν μέλος, και έχοντας κατανόηση και συναίσθηση του Σώματος να βρω τη θέση μου σ’ αυτό το σώμα. Κάθε μέλος έχει την δική του χρησιμότητα και αξία (σκέψου το ανθρώπινο σώμα – αν ένα μέλος δεν λειτουργεί σωστά, τότε όλο το σώμα επηρεάζεται).

   Αν δεν ξέρω ότι έχω έναν ειδικό ρόλο, αν δεν ξέρω ότι πρέπει να δείχνω πιστότητα για να εκπληρώνω αυτόν τον ρόλο, τότε το σώμα πάσχει, ανεξάρτητα πόσο δυνατός – ικανός – χαρισματικός είναι ο ποιμένας και οι πρεσβύτεροι. Υπάρχουν δύο βασικά ερωτήματα για κάθε “μέλος” (πιστό): α. Η παρουσία μου προσθέτει κάτι στο Σώμα; β. Η απουσία μου αφαιρεί κάτι από το Σώμα; Αν ναι, δόξα στον Κύριο, αν όχι όμως, τότε χρειαζόμαστε πολλή δουλειά…

   Πρέπει, λοιπόν, πρώτα να γνωρίσω, να δω με πνευματική θεώρηση, το σώμα, να σε δω μέλος σ’ αυτό, και μέλος δικό μου! Κανένα μέλος δεν είναι παθητικό στο σώμα, όλοι έχουν και πρέπει να προσφέρουν κάτι. Δεν πηγαίνω π.χ. “να ακούσω το κήρυγμα…”, αλλά πηγαίνω να δώσω στο κήρυγμα (και η βοήθεια μου έχει αρχίσει πριν ο εργάτης του Λόγου κηρύξει…). Ετοιμάσου να βοηθήσεις πριν, κατά και μετά τη συνάθροιση (με την προσευχή σου, με την υμνωδία σου, με την μαρτυρία σου, με την αγάπη σου στον ξένο).

   ΟΛΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΑ ΣΤΑΘΕΡΑ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΗ, ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ! (Κολ. 2:19). Ο Θεός για να κάνει τον Κύριο Ιησού Χριστό “Κεφαλή” σε όλα, Τον έκανε “ΚΕΦΑΛΗ” στην Εκκλησία! Αυτή είναι η θέση Του τώρα και αλίμονο στην Εκκλησία που ο Κύριος δεν έχει αυτή τη θέση. Την θέση που τώρα έχει και πρέπει να έχει ο Κύριος στην Εκκλησία, μία μέρα θα την πάρει σε όλο τον κόσμο. Κανένα μέλος δεν είναι ανεξάρτητο από την Κεφαλή.

   Αν π.χ. το ανθρώπινο σώμα χωριστεί από το κεφάλι, τότε υπάρχει θάνατος! Αν δεν υπάρχει εντολή από το Κεφάλι, τότε δεν υπάρχει κίνηση στο Σώμα. “… κατά την προσταγήν ΑΥΤΟΥ εσηκώνοντο και κατά την προσταγή ΑΥΤΟΥ εστρατοπεύδευον” (Αριθμοί 9:18-23). Όταν πάρω εντολή κινούμαι, ανεξάρτητα αν η εντολή αυτή με φέρνει σε κάποια “Αιλείμ”  ή σε κάποια “Ραφιδείν” και “Μερρά”…

   Αν θέλω να ζω πνευματικά, τότε δεν μπορώ να αποφύγω την οδηγία, αλλά και τον έλεγχο της κεφαλής. Ο ΚΥΡΙΟΣ είναι η ζωή για τον πιστό και για το σώμα και επειδή η ζωή ανήκει σ’ ΑΥΤΟΝ και η εξουσία ανήκει σ’ ΑΥΤΟΝ, ο ΚΥΡΙΟΣ είναι η ζωή μας και έχει εξουσία πάνω μας. Εκφράσεις όπως “…ναι, έτσι λέει η Γραφή, αλλά ξέρεις εγώ νομίζω, σκέπτομαι ότι…”, είναι ξένες ως προς την έννοια της Κεφαλής και του Σώματος.

   Η Εκκλησία καθώς παρέλαβε “ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ”, ΕΝ ΑΥΤΩ περιπατεί, ριζώνει και οικοδομείται. Αν αυτό το Σώμα αναπτύσσεται και ανανεώνεται, ΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (Εκκλησία). Όταν το σώμα πάσχει, εγώ δεν μπορώ να ανανεώνομαι αποτελεσματικά. Αντίθετα, το Σώμα δεν μπορεί να ανανεώνεται αν ο κάθε πιστός δεν “ανακαινούται”! Χρειάζονται, λοιπόν, και τα δύο. Ο Θεός θέλει εσένα, εμένα και όλους μαζί για να κτίσει κάτι όμορφο. ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΑΤΟΙΚΗΤΗΡΙΟ “ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ”. Όχι όμορφα κομμάτια από “τούβλα”, αλλά σπίτι πνευματικό. Πρέπει πάντα να θυμάμαι, λοιπόν, ότι δεν είμαι μόνο πιστός, αλλά και μέλος σε ένα σώμα.

• Η “εν Αδάμ” ζωή χαρακτηρίζεται από ατομικότητα.  
• Η “εν Χριστώ” ζωή χαρακτηρίζεται από συλλογικότητα.

   Πρέπει να πάψω να ζω σαν να είμαι μόνος μέσα στην εκκλησία, είναι ανάγκη να δω το Σώμα με τον φωτισμό του ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Αυτό είναι καθαρά θέμα αποκάλυψης. Όπως π.χ. ένας μη πιστός μπορεί να διαβάσει την προς Ρωμαίους και να μη σωθεί, έτσι και ένας πιστός μπορεί να διαβάσει την προς Εφεσίους και να μη δει το Σώμα του Χριστού. Όταν δέχομαι τον Χριστό, σώζομαι από την αμαρτία, αλλά παράλληλα πρέπει μετά να ζητήσω -μέσα στην οικογένεια του Θεού πλέον- να απελευθερωθώ από τον ατομισμό μου ώστε να δω πνευματικά το Σώμα και να το γνωρίσω εμπειρικά.

   Ο Θεός επιτρέπει να διατηρούμε την ατομικότητα μας, δεν επιτρέπει όμως να είμαστε ατομιστές, και πριν δούμε και μέχρι να δούμε το Σώμα, είμαστε ατομιστές! Κάθε πιστός πρέπει να σκεφτεί και να ρωτήσει τον εαυτό του: “Γιατί θέλω, ζητώ, αγιασμό, δύναμη, καρποφορία, χαρίσματα στο έργο;” Αν δεν δω και δεν είμαι σίγουρος ότι ζητώ όλα αυτά σε συνάρτηση με το Σώμα του Χριστού, τότε όλα αυτά είναι προϊόντα ατομισμού.

   Όταν ο Πέτρος κήρυξε και 3.000 σώθηκαν, μαζί του ήταν και οι άλλοι έντεκα απόστολοι! Ήταν ενωμένη προσπάθεια: Οι έντεκα δεν ζήλεψαν, ο Πέτρος δεν υπερηφανεύθηκε! Αν πραγματικά βλέπω και γνωρίζω το Σώμα του Χριστού, τότε ζήλια, φθόνος, υπερηφάνεια κ.λπ. δεν έχουν θέση! Αντίθετα, “… οι εξ αντιζηλίας κηρύττοντες … διά φθόνον και έριν…” δεν έχουν δει το Σώμα.

   Δες λοιπόν τον εαυτό σου, όχι μόνο σαν πιστό, αλλά και σαν μέλος σε ένα Σώμα. Είμαι ένα μέλος, όχι τα πάντα, όχι το μισό, αλλά ένας “λίθος ζων”, ένα μικρό μέρος που χρειάζεται όλα τα άλλα, για να παράγει σωστό και αποτελεσματικό έργο στο Σώμα του Χριστού.

   Όταν τοποθετηθώ έτσι, τότε υπάρχει πνευματική απελευθέρωση:

• ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΣΩΖΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ
• ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΣΩΖΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΤΟΜΙΣΜΟ ΜΟΥ

   Οτιδήποτε κάνω, λοιπόν, είναι έργο του Σώματος, όπως π.χ. όταν το χέρι μου γράφει, το σώμα μου βρίσκεται σε μία προσπάθεια, όταν τα πόδια περπατούν το σώμα περπατά κ.λπ. Αδιάφορο αν ο Θεός με τοποθετήσει “χέρι, πόδι, μάτι, δάκτυλο” κ.λπ. είμαι ευπρόσδεκτος σ’ Εκείνον και απαραίτητος τόσο στον Κύριο όσο και στο Σώμα!

   Πρέπει επίσης, να ξέρω ότι ενώ δεν μπορώ να υποκαταστήσω το Σώμα, μπορώ να επηρεάσω το Σώμα! Η προσωπική αμαρτία και ήττα επηρεάζει όλο το Σώμα! (Ιησούς Του Ναυή 7:1, 10 -13) “… ημάρτησε ο Ισραήλ … παρέβησαν… έβαλον… έγιναν ανάθεμα…”, ενώ ξέρουμε ότι ένας (ο Αχάν) ανόμησε! (Α’ Κορ. 5:1-4)  “… είσθε περήφανοι για τον εαυτό σας και δεν πενθήσατε!…” Ο δικός μου -προσωπικός- αγιασμός είναι το θέλημα του Θεού, αλλά επίσης συμβάλλει ώστε η Νύμφη να είναι “αγία και άμωμος”. Να γιατί ο Λόγος του Θεού καλεί όλα τα μέλη “να μεριμνούν το αυτό υπέρ αλλήλων…”, ενώ αντίθετα προειδοποιεί ότι “αν όμως δάκνητε και κατατρώγητε αλλήλους προσέχετε μη υπ’ αλλήλων αφανιστείτε!”  (Γαλ. 5:15).

   Όσοι έγιναν, λοιπόν, μέλη στο ίδιο πνευματικό Σώμα, οφείλουν να αγαπούν ο ένας τον άλλο. Αυτή η αγάπη πηγάζει από τη νέα ζωή ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ και εκφράζεται προς τα έξω. Αν η αγάπη του Θεού είναι παρούσα σε μένα, τότε αυτόματα είναι παρούσα και για τα αδέλφια μου. Αν η αγάπη του Θεού απουσιάζει από τη ζωή μου, τότε απουσιάζει και σε σχέση με τα αδέλφια μου.