«ΛΑΟΣ», όχι «ΛΑΟΙ»

Η πνευματική ενότητα της Εκκλησίας

Εισηγητής: Γιώργος Γούδας

   Ο Κύριός μας, πάρα πολύ καθαρά στο Λόγο Του, μας παραγγέλλει να σπουδάζουμε και να διατηρούμε την ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (Εφεσ. 4:3). Το ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ που κανονικά κατοικεί στην καρδιά του κάθε πιστού, είναι ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑ και όλοι αυτοί στους οποίους κατοικεί είναι ΕΝΑ! Αυτό ζήτησε ο Κύριος και αυτό κάνει το Πνεύμα στην απάντηση του Πατέρα: “… διά να είναι πάντες ΕΝ!” με την ποιότητα της ένωσης που υπάρχει στην σχέση Πατέρα – Υιού (Ιωαν. 17:21). Το μυστικό της ενότητας είναι το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί σε κάθε πιστό παρά τις όποιες διαφορές μας. ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΕΧΩ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΤΟΤΕ ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

   Το ερώτημα δεν είναι σε ποια εκκλησία ανήκω, αλλά αν έχω το Πνεύμα του Χριστού! “Αλλά εάν τις δεν έχει το Πνεύμα του Χριστού, δεν είναι ΑΥΤΟΥ!” Αν έχω αυτό το Πνεύμα και έχεις αυτό το Πνεύμα, τότε δεν χρειάζεται να ενωθώ, αλλά είμαι ΗΔΗ ενωμένος, είτε το γνωρίζω είτε όχι, είτε το θέλω – μου αρέσει – είτε όχι. Δεν δημιουργώ κάτι που δεν υπάρχει, ΔΙΑΤΗΡΩ κάτι που υπάρχει. Αυτό που εμποδίζω, είτε από άγνοια, είτε σκόπιμα, από σαρκικά ελατήρια, είναι η έκφραση αυτής της ενότητας.

   Μέσα στο γραπτό λόγο, ο μόνος διαχωρισμός είναι το γεωγραφικό στοιχείο, η γεωγραφική τοποθεσία! Ενώ πνευματικά ΔΕΝ υπάρχει διαχωρισμός, τοπικά όμως υπάρχει, δεδομένου ότι οι πιστοί είναι διασκορπισμένοι σε πολλά μέρη. ΜΟΝΟ Ο ΤΟΠΟΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕ ΧΩΡΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ! Ακόμη και στη σαρκική Κόρινθο (εγώ του Παύλου, εγώ του Απολλώ κ.λπ.), ήταν μαζί, δεν είχαν κάνει άλλες εκκλησίες.

Στην έννοια της γεωγραφικής τοποθεσίας υπάρχουν όρια:

1. Όχι πιο στενά από μια τοποθεσία. Π.χ. όχι “οι εκκλησίες της Θεσσαλονίκης”, αλλά “η εκκλησία της Θεσσαλονίκης”, έστω και αν εκφραστεί σε τομείς (Χαριλάου, Νεάπολη, Σταυρούπολη κ.λπ.).

• Όχι πιο εκτεταμένα από μια τοποθεσία. Π.χ. όχι “η εκκλησία της Μακεδονίας”, αλλά “οι εκκλησίες της Μακεδονίας”. Κάθε ξεχωριστή τοποθεσία θα πρέπει να έχει τη δική της ξεχωριστή τοπική εκκλησία.

Έτσι διαβάζουμε στο Λόγο: “Οι εκκλησίες της Ασίας”, “Οι εκκλησίες της Μακεδονίας” κ.λπ. Οι εκκλησίες ήταν κάτω από ΜΙΑ ΚΕΦΑΛΗ: ΧΡΙΣΤΟΣ και εκφράζανε μια ζωή: ΣΩΜΑΤΟΣ. Υπήρχε ενότητα Πνεύματος, αλλά και ανεξαρτησία. Όχι ένα δόγμα!

   Ο Κύριος άλλα είχε να πει στην Έφεσο, άλλα στην Κόρινθο, άλλα στη Σμύρνη κ.λπ. Σχέσεις υπήρχαν, αλλά όχι πάνω σε δογματική ούτε σε οργανωτική βάση! Όμως! Ό,τι έπαινος ή μομφή ή προειδοποίηση από τον ΚΥΡΙΟ, έπρεπε να προσεχθεί από όλες τις τοπικές εκκλησίες και φυσικά από εμάς σήμερα: “Όστις έχει ωτίον, ας ακούσει τι λέγει το ΠΝΕΥΜΑ προς τας εκκλησίας!” (Α΄ Κορ. 4:17). Η διδαχή και η ζωή των αποστόλων σε μια εκκλησία ήταν μαθήματα για όλες τις εκκλησίες. Οι απαιτήσεις του ΚΥΡΙΟΥ σε μια εκκλησία είναι απαιτήσεις ΤΟΥ σε κάθε εκκλησία (Α΄ Κορ. 16:1 και 7:17). Μια συγκεκριμένη ανώριμη τοπική εκκλησία μπορεί να μάθει από την ωριμότητα και την εμπειρία μιας άλλης (Α΄ Θεσ. 2:14, Β΄ Κορ. 8:1 και 9:2). Η νεώτερη εκκλησία της Θεσσαλονίκης, μιμήθηκε την παλαιότερη εκκλησία της Ιουδαίας.

   Χρειάζεται ισορροπία – ανεξαρτησία από τη μια (σε διοίκηση, οργάνωση, ευθύτητα, οραματισμό, προγραμματισμό κ.λπ.), αλλά και μάθηση και επικοινωνία (αλληλο-οικοδομή, βοήθεια). Η κάθε τοπική εκκλησία αποφασίζει, δεν αποφασίζουν άλλοι για αυτήν. Ούτε εξουσιάζεται, αλλά και ούτε εξουσιάζει! Οι τοπικές εκκλησίες σχετίζονται πνευματικά, αλλά δεν καθορίζονται στην πνευματική τους πορεία οι μεν από τις δε. Το έδαφος, η βάση για κοινωνία δεν είναι ο ηγέτης – ιδρυτής – απόστολος, αλλά το σώμα στην συγκεκριμένη τοποθεσία.

   Αυτό δεν το είχαν καταλάβει στην Κόρινθο. Αν το είχαν καταλάβει, και παρά το γεγονός της ιδιαίτερης εκτίμησης-αγάπης προς τους Παύλο – Κηφά – Απολλώ, ποτέ δεν θα έλεγαν ότι ανήκαν στην τοπική έκφραση του σώματος του Χριστού στην Κόρινθο. Εκφράσεις όπως “… η εκκλησία του τάδε…” δεν έχουν θέση στην βασιλεία του Θεού. Στην Καινή Διαθήκη δεν υπήρξε ποτέ τέτοια έκφραση, ούτε η εκκλησία του Πέτρου, ούτε η εκκλησία του Παύλου, ούτε η εκκλησία κανενός άλλου! Είναι η Εκκλησία του Ιησού Χριστού και η συγκεκριμένη τοπική εκκλησία.

   Η Εκκλησία δεν είναι το μέρος όπου κυριαρχεί ο ένας, ο επίσκοπος, όσο πολυτάλαντος και αν είναι! Η ΠΛΗΓΗ ΤΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΥΤΑΛΑΝΤΟΙ ΗΓΕΤΕΣ και η αποτυχία των πιστών να δουν ότι το ΣΩΜΑ είναι η βάση για τη συνάθροιση και την κοινωνία τους. Ο σωστός ηγέτης υπηρετεί την εκκλησία, δεν κοντρολάρει την εκκλησία. Επίσης, “Εκκλησία Ιεραποστολής” δεν υπάρχει. Στην περίπτωση αυτή δεν είναι τα τοπικά πλαίσια, αλλά η ιδιαίτερη δογματική απόχρωση που μαζεύει ένα ιδιαίτερο αριθμό πιστών. Όταν οι τοπικές εκκλησίες αναπτύσσονται γραφικά, τότε καμιά δεν αναλαμβάνει κυρίαρχο ρόλο και η θέση του Πατριάρχη και Αρχιεπισκόπου δεν θα είναι θέση! Αν οι εκκλησίες είναι ουσιαστικά τοπικές, ο κίνδυνος της αιρέσεως περιορίζεται αισθητά! (μόνο στη συγκεκριμένη τοπική εκκλησία…).

   Έχοντας αναφέρει όλα αυτά, το ερώτημα είναι: Σε τι συνίσταται αυτή η πνευματική ενότητα που αναφέρει ο Παύλος στο τέταρτο κεφάλαιο της προς Εφεσίους επιστολής;

Στα εδάφια 4-6, ο Παύλος αναφέρει 7 παράγοντες, που κρατούν ενωμένη την Εκκλησία του Χριστού. Αυτοί οι 7 παράγοντες αποτελούν και την κοινή – ένδοξη κληρονομιά όλων των παιδιών του Θεού.

1. ΕΝΑ ΣΩΜΑ

   Μιλήσαμε ήδη εκτεταμένα για αυτό. Το θέμα της ενότητας αρχίζει με το να είσαι μέλος στο σώμα του Χριστού. Η σφαίρα της κοινωνίας μας είναι η σφαίρα του σώματος. Με άτομα που δεν ανήκουν σε αυτό το σώμα (εκκλησία), δεν έχουμε πνευματικές σχέσεις και ας έχουμε κοινωνικές ή ακόμα και εκκλησιαστικές! Όσοι ανήκουν σε αυτό το σώμα έχουν κοινωνία μαζί μας. Δεν έχουμε δικαίωμα εκλογής στην κοινωνία, στην παρέα, φιλία ιδιαίτερα ναι, στην αγάπη την αδελφική όχι. Δεν δέχομαι μερικά μέλη και απορρίπτω άλλα! Είμαστε όλοι μέλη στο ίδιο σώμα και  μετέχουμε εκ του ενός άρτου.

   Είμαστε καλεσμένοι καθώς και προσεκλήθητε σε ένα σώμα. Ο Θεός ενώ ξεκίνησε με άτομα, στην συνέχεια κάλεσε ένα λαό. Άφησαν την Αίγυπτο μαζί, γιόρταζαν μαζί (το Πάσχα κ.λπ.), πέρασαν την Ερυθρά Θάλασσα μαζί, περιπλανήθηκαν μαζί, τράφηκαν με το μάννα μαζί, “και πάντες το αυτό πνευματικόν ποτόν έπιον!” (Α΄Κορ.10:4). Νικούσαν μαζί, έπεφταν μαζί, πειραματίστηκαν την δύναμη του Θεού μαζί και συλλογικά μπήκαν στη γη της επαγγελίας.

   Ο Παύλος μιλάει για μια οργανική ενότητα. Μιλάει για το ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, δεν μιλάει για το σώμα των πιστών. Αυξάνουμε σε ωριμότητα – τελειότητα μαζί. Πέρα από τις διαφορές μας χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο και ανήκουμε ο ένας στον άλλον. Συνεχής αγάπη, συνεχής συγχώρηση. Εφ’ όσον ερχόμαστε κοντά, θα έρθουν στιγμές που θα τριφτούμε! Θα βλάψει ο ένας τον άλλον. Τότε είναι η ευκαιρία της συγχώρεσης!

• ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ.

   Η ελπίδα της πρόσκλησής του: να είμαστε αιώνια μαζί Του στη δόξα! Ο Χριστός θέλει κοντά Του όχι μερικούς, αλλά όλους όσους ο Πατέρας Του έδωσε! Το να έχω τον Χριστό μέσα μου, σημαίνει να έχω την ελπίδα της δόξας μέσα μου (Κολ.1:27). Όλοι όσοι μοιράζονται – έχουν την ίδια ελπίδα, είναι ΕΝΑ. Και αν έχουμε την ελπίδα ότι θα είμαστε ενωμένοι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ, τότε πως μπορούμε να είμαστε χωρισμένοι στην παροικία μας;

• ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑ.

   Ο κάθε ένας που έχει το Πνεύμα του Χριστού, παρά τις όποιες διαφορές (άποψη – γνώμη – εμφάνιση – φύλο – ηλικία κ.λπ.) προσλαμβάνεται σαν αδελφός. “Προσδεχόμενοι αλλήλους καθώς ο Χριστός προσεδέχθη ημάς!”

• ΕΝΑΣ ΚΥΡΙΟΣ.

   Υπάρχει μόνο ΕΝΑΣ ΚΥΡΙΟΣ και όλοι όσοι αναγνωρίζουν ότι “ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν… τον Ιησούν”, είναι ΕΝΑ ΕΝ ΑΥΤΩ! Αν κάποιος ομολογεί τον ΧΡΙΣΤΟ ΚΥΡΙΟ  τότε ο δικός ΤΟΥ Κύριος είναι ο δικός μας Κύριος και τίποτε δεν μπορεί να μας χωρίσει! “Κύριε είδαμε κάποιον να εκβάλλει δαιμόνια στο Όνομά Σου και τον εμποδίσαμε γιατί δεν ακολουθεί εμάς.”

• ΜΙΑ ΠΙΣΤΗ

    Η πίστη εδώ, είναι η μία σώζουσα πίστη που μας έκανε μέλη του Χριστού, δεν είναι τα διάφορα πιστεύω μας, που απορρέουν από διαφορετική εκτίμηση και ερμηνεία ορισμένων χωρίων. Είναι η πίστη που αγκαλιάζει – δέχεται και ομολογεί ότι ο Ιησούς είναι ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ο Μόνος Σωτήρας, το μόνο Όνομα κ.λπ. Είναι το σύνολο  της αλήθειας που παραδόθηκε άπαξ στους αγίους, σε όλους τους αγίους. Μια πίστη, μία Αγία Γραφή, ένας ιστορικός Ιησούς παραδόθηκε σε όλους.

• ΕΝΑ ΒΑΠΤΙΣΜΑ.

   Πόσος θόρυβος έχει γίνει γύρω από αυτό το θέμα! Δεν είναι ο τύπος, ούτε ο τρόπος του βαπτίσματος, αλλά αυτό καθ’ εαυτό το βάπτισμα, ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΒΑΠΤΙΣΤΗΚΑ! (Α΄ Κορ. 1:13) “… ή εις το όνομα του Παύλου εβαπτίσθητε;” Αν κάποιος βαπτίσθηκε στο ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ είναι ευπρόσδεκτος, άσχετα από τον τρόπο με τον οποίο βαπτίσθηκε. Το ΟΝΟΜΑ, λοιπόν, είναι η βάση για την κοινωνία  μας και όχι ο τρόπος.

• ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ

    Αν πιστεύουμε στον Θεό της Βίβλου, Πατέρα του Ιησού – δικό μας Πατέρα διά Αγίου Πνεύματος, εν Χριστώ – τότε είμαστε ένα. Αν έχουμε το Πνεύμα του Υιού ΑΥΤΟΥ, τότε κράζουμε ΑΒΒΑ Ο ΠΑΤΗΡ και είμαστε ΕΝΑ!