ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΑ ΜΑΘΗΜΑ 2

Εισήγηση: Γιώργος Γούδας

Το Σύστημα των Θυσιών
και η Συγχώρηση του Αμαρτωλού

    Ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής, μας πληροφορεί για το θέμα αυτό: Τα δώρα και οι θυσίες της Παλαιάς Διαθήκης, «δεν ηδύναντο να κάμωσι τέλειον κατά την συνείδησιν τον λατρεύοντα…» (Εβραίους 9:9). – «…αδύνατον είναι αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρή αμαρτίας» (Εβραίους 10:1-4).

    Ο άνθρωπος, ενώ ζούσε μέσα στην πρακτική των θυσιών (καθημερινών, μηνιαίων, ετησίων) αισθανόταν βαθιά, ότι δε μπορούσαν αυτές να σηκώσουν την αμαρτία και καταλάβαινε, ότι άλλου είδους έπρεπε να είναι η ΘΥΣΙΑ προς Τον Θεό. Οι θυσίες του Νόμου, αν και καθιστούσαν τον λατρευτή τυπικά καθαρό, δεν έδιναν ειρήνη στη συνείδηση του. Οι θυσίες του Λευιτικού Συστήματος, ήταν ατελείς, σε αυτό και επαναλαμβάνονταν επί αιώνες, χωρίς να μπορούν να εκπληρώσουν την βουλή του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου με το αίμα ταύρων και τράγων.

    Η συνείδηση λοιπόν του ανθρώπου, παρά το γεγονός της προσφοράς ενός θύματος, δεν ησύχαζε! Ο Δαβίδ, ο άνθρωπος «κατά την καρδιά του Θεού», σύντομα κατάλαβε τι ζητούσε ο Θεός! Στον Ψαλμό 40 τονίζει: «… θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας. ολοκαύτωμα και προσφορά περί αμαρτίας δεν εζήτησας!» (εδ. 6), ενώ η πραγματικότητα της καρδιάς του ήταν αυτή: «Με κατέφθασαν αι ανομίαι μου και δεν δύναμαι να θεωρώ αυτάς» (Ψαλμός 40:12).

    Μετά την εμπειρία της αμαρτίας του με τη Βηθσαβεέ λέει: «… η αμαρτία μου ενώπιον μου είναι διαπαντός!» (Ψαλμός 51:3) και με θλίψη συμπεραίνει: «Διότι δεν θέλεις θυσία, άλλως ήθελον προσφέρει. εις ολοκαυτώματα δεν αρέσκεσαι!» (Ψαλμός 51:16). Η κατάσταση γινόταν όλο και περισσότερο τραγική, όταν άκουγαν τα προφητικά μηνύματα σε σχέση με το θέμα αυτό, όπως: «…δεν ευαρεστούμαι εις αίμα ταύρων ή αρνίων ή τράγων» (Ησαΐας 1:11-14, Αμώς 5:21-22, Μιχαίας 6:6-7).

    Έτσι το μόνιμο πλέον ερώτημα που βασάνιζε τους ανθρώπους, ήταν το εξής: «…ΠΩΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΕΛΕΙ ΔΙΚΑΙΩΘΕΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;» (Ιώβ 9:2-3). Σ’ αυτό το ερώτημα, απάντηση δεν βρισκόταν. Το συμπέρασμα ήταν τραγικό: «…μη εισέλθεις εις κρίσιν μετά του δούλου Σου. διότι δεν θέλει δικαιωθεί ενώπιον Σου ουδείς άνθρωπος ζών!» (Ψαλμός 143:2).

    Τη Λύση έδωσε το Πρόσωπο και το Έργο του Κυρίου Ιησού Χριστού! «Δια τούτο εισερχόμενος εις τον κόσμον λέγει, Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ΄ ητοίμασας εις εμέ σώμα… ιδού έρχομαι δια να κάμω, ω Θεέ το θέλημα Σου!» (Εβραίους 10:5-10).

    Έτσι, με την εκπλήρωση του θελήματος του Θεού, δηλαδή το θάνατο Του, ο Κύριος «αναίρεσε» τις θυσίες της Παλαιάς Διαθήκη και «συνέστησε» ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΙΑ ΘΥΣΙΑ και με αυτό το θέλημα «είμεθα ηγιασμένοι ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΠΑΞ…» (Εβραίους 10:10). Όλες λοιπόν, αυτές οι θυσίες και οι προσφορές δεν ήταν παρά τύπος της Μοναδικής – Αληθινής ΘΥΣΙΑΣ του ΑΜΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Γι΄ αυτό ο Παύλος τις αποκαλεί «…ασθενή και πτωχά στοιχεία» (Γαλάτες 4:9), όπως και «σκιάν» της μόνης Αληθινής Θυσίας.

    Ο Σταυρικός θάνατος του Χριστού κατέστησε χωρίς νόημα τις θυσίες και την Παλαιά Διαθήκη και γι’ αυτό τις κατάργησε – «διότι το Πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών ο Χριστός» (Α’ Κορινθίους 5:7). Η σωτηρία του ανθρώπου επιτυγχάνεται μόνο δια της Πίστεως στο Λυτρωτικό έργο του Χριστού (Ρωμαίους 10:9, Εφεσ. 5:2, Εβραίους 9:11-16). Ο επί Σταυρού θάνατος του Χριστού, αποτελεί τη μοναδική – αποδεκτή και τέλεια Θυσία – προσφορά που προσφέρθηκε ποτέ σ’ έναν ΑΠΟΛΥΤΑ Άγιο Θεό, ο οποίος την αποδέχθηκε! Ήταν και είναι Η ΜΟΝΗ ΘΥΣΙΑ για τις αμαρτίες όλου του κόσμου! (Πράξεις 13:38-39).

    Οι θυσίες της Παλαιάς Οικονομίας, συγκρινόμενες με τη Θυσία του Ιησού Χριστού, παρουσιάζουν τις εξής διακρίσεις:

    α. Ήταν αναγκαστικές, κατόπιν δηλαδή προσταγής του νόμου, υποχρεωτικές, ενώ η Θυσία Του Χριστού ήταν εκούσια! Ο Κύριος έπρεπε ελεύθερα, πρόθυμα να αγκαλιάσει το θέλημα του ΠΑΤΕΡΑ! «… χαίρω Θεέ να εκτελώ το θέλημα Σου!»

    β. Ήταν επαναλαμβανόμενες, ενώ η Θυσία του Χριστού ήταν μοναδική (Εβραίους 9:26,10:11).

    γ. Η θυσία του Χριστού ήταν θυσία αγάπης προς τον άνθρωπο, για τον οποίο προσφέρθηκε ως θύμα, ενώ η θυσία των ζώων προσφερόταν όπως αναφέρθηκε πριν, κατόπιν επιταγής του Νόμου.

    δ. Ήταν Θυσία λογική, γιατί ως θύμα γνώριζε το Σκοπό της Θυσίας, σε αντίθεση με τα θύματα της Παλαιάς Διαθήκης, τα οποία δεν είχαν συναίσθηση του σκοπού για τον οποίο θυσιάζονταν.

    Παραστατικά έχουμε:

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ	ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
Πάρεση αμαρτιών Ρωμαίους 3:25	Άφεση – Αφαίρεση αμαρτιών
Θυσίες συνεχείς Επαναλαμβανόμενες προσφορές Συνεχής ανάγκη	ΘΥΣΙΑ μια για πάντα! Δεν χρειάζονται άλλες θυσίες!
Η πίστη ατενίζει μπροστά στις υποσχέσεις του Θεού.	Η πίστη κοιτάζει πίσω σε ένα ΓΕΓΟΝΟΣ, στο Σταυρό Του Χριστού.

    Ας θυμηθούμε, ότι στο Ρωμαίους 3:25 και στο κείμενο χρησιμοποιείται η λέξη: «πάρεσις» – «… δια την πάρεσιν των προγεγονότων αμαρτημάτων…». Η λέξη αυτή προέρχεται από το ρήμα «παρίημι», που σημαίνει, «το επιτρέπειν τινί παρελθείν, η παράβλεψις, η μη δοθείσα προσοχή».

    Όσον αφορά λοιπόν τα αμαρτήματα της Παλαιάς Διαθήκης, βλέπουμε ότι χρησιμοποιείται η λέξη «πάρεση», αντί «άφεση», που σημαίνει συγχώρηση – ελευθερία από κάποιο χρέος (ρήμα, «αφίημι»). Αυτό φανερώνει ότι στην περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης, δεν υπήρχε πραγματική ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ και αυτό ακριβώς διευκρινίζει ο Παύλος λέγοντας: «… ΕΝ ΤΗ ΑΝΟΧΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!» (Ρωμαίους 3:26), όσον αφορά δηλαδή τις αμαρτίες που είχαν διαπραχθεί πριν από την έλευση Του Ιησού Χριστού! Με εξαίρεση δύο – τρεις περιπτώσεις (Κατακλυσμός – Σόδομα και Γόμορρα – στάση του Κορέ…) Ο Θεός δεν είχε κρίνει ριζικά τις αμαρτίες του κόσμου! Επέτρεψε η αμαρτία να συνεχίζεται για 4.000 χρόνια περίπου, πριν τακτοποιήσει αυτό το θέμα τελειωτικά: «Η Δικαιοσύνη του Θεού φαινόταν σαν να κοιμάται. Κάποιος θα μπορούσε να διερωτηθεί ακόμα και αν υπήρχε» (Godet).

    Ο Θεός όμως σκόπευε να τακτοποιήσει το θέμα των αμαρτιών των ανθρώπων στο δικό Του εύθετο χρόνο! «Ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου…» (Γαλάτες 4:4). Οι θυσίες των ζώων έδειχναν και περίμεναν Τον Αμνό Του Θεού για να τις «άρει», σηκώσει, αθετήσει, εξαλείψει!