ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΑ ΜΑΘΗΜΑ 6

Εισήγηση: Γιώργος Γούδας

Η Υιοθεσία

    Η υιοθεσία αποτελεί «μια αιώνια πράξη της Θείας Χάρης!» (Εφ. 1:5). <=> «Όσοι δε εδέχθησαν Αυτόν, εις αυτούς έδωκεν αξουσίαν να γίνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα Αυτού» (Ιωάννης 1:12). Στην τεράστια σφαίρα των ευλογιών του Θεού, ανήκει και η υιοθεσία των πιστών. Η υιοθεσία είναι και αυτή πνευματική ευλογία που πηγάζει από τον Θεό, στηρίζεται στο Αίμα του Χριστού και εφαρμόζεται από το Άγιο Πνεύμα. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι σήμερα η λέξη αυτή έχει διαφορετική έννοια. Η αντίληψη της υιοθεσίας, όπως αυτή παρουσιάζεται στον Λόγο του Θεού, είναι διαφορετική από τη σύγχρονη έννοια της λέξης. Σήμερα, όταν χρησιμοποιούμε την λέξη αυτή, εννοούμε να πάρουμε κάποιον που ήταν έξω από την οικογένεια μας και να τον κάνουμε μέλος της, με μια νομική πράξη. Όμως στην Καινή διαθήκη έχει άλλη έννοια, που για να την καταλάβουμε, θα πρέπει να ξέρουμε ορισμένα πράγματα για τα έθιμα της εποχής εκείνης.

    Στη δική μας κοινωνία, τη σύγχρονη, ο άνθρωπος ενηλικιώνεται με τη συμπλήρωση του 17ου έτους. Τότε γίνεται πραγματικός πολίτης με δικαίωμα ψήφου, υφίσταται φορολογία και
μπορεί να αναλάβει νόμιμα χρέη χωρίς την υπογραφή ενός ενηλίκου, όπως επίσης να εκλέγει και να εκλέγεται. Αυτό όμως δεν ίσχυε στο Ρωμαϊκό νομικό σύστημα. Σύμφωνα με το ρωμαϊκό
Δίκαιο κάποιος γινόταν ενήλικος, όταν ο πατέρας του απένεμε τα προνόμια και τα δικαιώματα της ενηλικίωσης!

    Στην κοινωνία στην οποία ζούσε ο Παύλος, ο πατέρας ήταν ο αρχηγός της οικογένειας ισοβίως και αν το επιθυμούσε ο πατέρας, μπορούσε να κρατά όλα τα προνόμια και τα δικαιώματα επάνω στα παιδιά του μέχρι την ημέρα του θανάτου του, έστω και αν τα παιδιά του ήταν γέροι πλέον. Κατά το Ρωμαϊκό σύστημα, εάν ο πατέρας αποφάσιζε να απονείμει προνόμια και δικαιώματα ενηλίκου υιού στο παιδί του, τον πήγαινε μπροστά στους δικαστές. Εκεί του έβγαζε τον χιτώνα του κληρονόμου και του έβαζε τον ανδρικό χιτώνα. Αυτή η αλλαγή χιτώνων λέγονταν υιοθεσία και σήμαινε, ότι το παιδί είχε γίνει ενήλικας πλέον, με όλα τα δικαιώματα και τα προνόμια ενός πολίτη. Μπορούσε δηλαδή να πάρει την θέση του στην οικογενειακή επιχείρηση, να κάνει συμφωνίες με χρέη για τον εαυτό του και στο όνομα του πατέρα του. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε, ότι ο σκοπός του Θεού στο να μας εκλέξει «εν Χριστώ», δεν είναι απλά να μας κάνει μέλη της οικογένειας Του, αλλά να μας καταστήσει ενήλικους υιούς μέσα στην οικογένεια Του, με όλα τα δικαιώματα που ανήκουν στη σχέση αυτή.

    «Προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν δια Ιησού Χριστού εις Εαυτόν, κατά την ευδοκίαν του θελήματος Αυτού» (Εφεσίους 1:5). Η λέξη «εις Εαυτόν» αναφέρεται στον πατέρα Θεό, που μας προόρισε να γίνουμε υιοί Του, δια Του Υιού Του – «εν Χριστώ!» Ο Χριστός – ο Υιός Του Θεού είναι το μέσον, με το οποίο οι άνθρωποι γίνονται υιοί Θεού, με όλα τα δικαιώματα και τα προνόμια των υιών.

    Όταν συναντάμε μέσα στο Λόγο του Θεού λέξεις, όπως «υιός» – «υιοί», θα πρέπει να κάνουμε τις κατάλληλες διακρίσεις, δεδομένου ότι υπάρχουν αρκετές διαφορετικές χρήσεις και σημασίες. Έτσι η λέξη «υιός» μπορεί να σημαίνει:

    α. Την ομάδα στην οποία ανήκει κάποιος, π.χ. «υιοί Ισραήλ», «υιοί Βαβυλώνος», «υιοί Σιών» (Ψαλμός 149:2), «υιός ανθρώπου» κ.λπ.
    β. Κάποια ιδιότητα, όπως π.χ. «υιός ειρήνης» (Λουκάς 10:6), «υιός φωτός» (Λουκάς 16:8)
    γ. Τους αγγέλους (Ιώβ 1:6, 38:7) – Η ορολογία αυτή υπογραμμίζει τη συμμετοχή των αγγέλων στην επουράνια ζωή και δράση Του Θεού.
    δ. Ο Ισραήλ, ως υιός Θεού, Δηλώνεται με όρους ανθρώπινης συγγένειας – οι σχέσεις ανάμεσα στον Θεό και στο λαό Του. Μέσα από τις εμπειρίες και τα γεγονότα της Εξόδου, ο λαός Ισραήλ γνώρισε εμπειρικά την πραγματικότητα αυτής της υιοθεσίας. (Έξοδος 4:22) <=> «Ούτω λέγει Κύριος. Υιός μου είσαι, πρωτότοκός Μου ο Ισραήλ… εξαπόστειλον τον Υιόν Μου δια να Με λατρεύσει» (Έξοδος 4:23) <=> «Ότε ο Ισραήλ ήτο νήπιον, τότε Εγώ ηγάπησα αυτόν και εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν Μου!» (Ωσηέ 11:1).

    Η υιοθεσία ήταν ήδη, ένα απόκτημα Του Ισραήλ: «Σεις είσθε υιοί Κυρίου του Θεού σας…» (Δευτερονόμιο 14:1), «…οίτινες είναι Ισραηλίται, των οποίων είναι η υιοθεσία…» (Ρωμαίους 9:4). Όπως δείχνει η ιστορία, ο Ισραήλ ήταν ο πρωτότοκος υιός του Θεού μεταξύ των λαών. Η Παλαιά Διαθήκη είχε ήδη διδάξει την πατρότητα Του Θεού: « …διότι είμαι ΠΑΤΗΡ εις τον Ισραήλ…» (Ιερεμίας 31:9), «…ο Πατήρ σου όστις σε εξηγόρασεν» (Δευτερονόμιο 32:6), «Συ βεβαίως ο Πατήρ ημών… ΣΥ ΚΥΡΙΕ είσαι ο Πατήρ ημών…» (Ησαΐας 63:16, 64:8), «Αν λοιπόν ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΑΤΗΡ που είναι η τιμή Μου;» (Μαλαχίας 1:6), «Υιούς έθρεψα και ύψωσα, αλλ’ αυτού απεστάτησαν απ’ εμού» (Ησαΐας 1:2).

    Αυτή η υιοθεσία – της Παλαιάς Διαθήκης – είχε ως βάση, αφ’ ενός μεν την δημιουργική ενέργεια Του Θεού – «…ΣΥ είσαι ο ΠΑΤΗΡ ημών… και πάντες είμεθα το έργον της χειρός Σου» (Ησαΐας 64:8), αφ’ ετέρου δε, την απολύτρωση του Ισραήλ ως έθνους από την Αίγυπτο. Κατά πολύ περισσότερο, η Υιοθεσία της Καινής Διαθήκης έχει ως βάση την Αναγέννηση του ανθρώπου από Τον Θεό και τη λήψη του Πνεύματος τη Υιοθεσίας (Γαλάτες 4:5,6).

    ε. Ο βασιλιάς, ως υιός Του Θεού (Β’ Σαμουήλ 7:14) – Με τα λόγια αυτά εκφράζεται η σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα στον Θεό και στη βασιλική γενιά. Στο εξής, ο τίτλος «υιός Του Θεού», είναι βασιλικός τίτλος, που θα καταστεί με τρόπο πολύ φυσικό, Μεσσιανικός τίτλος: «…ο κύριος είπε προς ΕΜΕ, Υιός Μου είσαι ΣΥ, ΕΓΩ σήμερον Σε εγέννησα» (Ψαλμός 2:7), όταν η προφητική εσχατολογία θα οραματιστεί τη μελλοντική γέννηση Του κατ’ εξοχήν ΒΑΣΙΛΙΑ! (Ησαΐας 7:14).

    Πρέπει λοιπόν, να έχουμε υπ’ όψη μας αυτές τις διακρίσεις, ως προς τον όρο «υιός – υιοί» Θεού, γιατί η υιοθεσία των λυτρωμένων με το Αίμα του Χριστού – στην Καινή Διαθήκη – είναι διαφορετική. Μέσα στην Καινή Διαθήκη υπάρχει επίσης, μία άλλη διάκριση ανάμεσα σε δύο λέξεις, στη λέξη τέκνο και στη λέξη υιός. Με τη λέξη «τέκνο-α Θεού», εννοείται η σχέση στην οποία εισέρχεται ο άνθρωπος με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος στην αναγέννηση. Ως τέκνο, ο πιστός γεννιέται και ανήκει στην οικογένεια του Θεού και λαμβάνει Θεία ζωή. «Ιδέτε, οποίαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού» (Α’ Ιωάννη 3:1).

    Η λέξη υιός μας οδηγεί στα προνόμια και στις ευθύνες, στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της υιοθεσίας! Ενώ η λέξη «τέκνα» μας δηλώνει ότι έχουμε γεννηθεί στην οικογένεια Του Θεού, η λέξη «υιοί», μας δείχνει ως ενήλικα μέλη της οικογένειας Του Θεού. Όπως υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε ένα νήπιο και σε ένα έφηβο! <=> (Ιωάννης 1:12,13) , (Α Ιωάννη 2:12-14).

    Το κύριο χαρακτηριστικό των υιών = ΑΓΟΝΤΑΙ – ΔΙΟΙΚΟΥΝΤΑΙ από το Άγιο Πνεύμα (Ρωμαίους 8:14). Τότε και μόνο τότε, το Άγιο Πνεύμα μας παρέχει τη βεβαιότητα ότι ανήκουμε στον Θεό, ότι είμαστε παιδιά Του – δικοί Του. Η μαρτυρία λοιπόν του Αγίου Πνεύματος στο δικό μας πνεύμα, αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες ευλογίες της υιοθεσίας μας εν Χριστώ! Είναι σημαντικό το ότι, τόσο το Άγιο Πνεύμα, όσο και ο πιστός, έχουν την ίδια κραυγή προς τον Θεό: «ΑΒΒΑ!» Ο Κύριος των κυρίων, ο Δεσπότης του σύμπαντος γίνεται «Πατερούλης, μπαμπάκας!» Η λέξη «Αββά», συνδυασμός της Αραμαϊκής και Ελληνικής λέξης «πατέρα».

    Ως υιός, ο πιστός δεν έχει πάρει ούτε «πνεύμα δουλείας», ούτε «πνεύμα δειλίας», αλλά «πνεύμα υιοθεσίας!» Παράλληλα, μέσω της υιοθεσίας, οι πιστοί γίνονται αδελφοί του Κυρίου Ιησού! (Ιωάννης 20:17, Εβραίους 2:11-12). Αυτή η «υιοθεσία» περιλαμβάνει και τα δύο φύλα, άντρες και γυναίκες: «Και θέλω είσθαι Πατήρ σας και σεις θέλετε είσθε υιοί Μου και θυγατέρες, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ» (Β΄ Κορινθίους 6:18). Σε μερικές χώρες οι γυναίκες αποκλείονται από τα ανώτερα αξιώματα. Τα πνευματικά προνόμια όμως, είναι τα ίδια στους άντρες και στις γυναίκες. Κάθε ψυχή που αγγίζεται από την Χάρη, άσχετα από το φύλο, μπορεί να έχει το προνόμιο της υιοθεσίας και να έχει τον Θεό – Πατέρα!

    Στα πλαίσια και μόνο της υιοθεσίας, ο Θεός ασκεί την παιδεία Του! (Εβραίους 12:5-11). Σ’ αυτήν την παιδεία, όλοι και μόνο οι υιοί Του Θεού γίνονται «μέτοχοι». Μια θαυμαστή συνέπεια της θέσης μας ως «υιοί του Θεού» και ως «τέκνα Θεού», είναι ότι γινόμαστε και «κληρονόμοι Θεού και συγκληρονόμοι Χριστού!» (Ρωμαίους 8:17, Γαλάτες 4:7).

    Ο κληρονόμος σε μια Ρωμαϊκή οικογένεια, εφ’ όσον ήταν ακόμα παιδί, δε βρισκόταν σε καλύτερη θέση από τον υπηρέτη και ήταν κάτω από την κηδεμονία επιτρόπων (Γαλάτες 4:1,2). Όταν όμως μεγάλωνε, ντυνόταν σε μια δημόσια τελετή τη «roga virilis» – την επίσημη στολή της ενηλικιώσεως, γινόμενος έτσι ενήλικο μέλος της οικογένειας. Αυτή η τελετή ήταν γνωστή, ως η υιοθεσία του κληρονόμου. Η θεολογική σημασία του όρου είναι, ότι όταν ο Θεός μας σώζει, μας κάνει όχι μόνο τέκνα Του με τη Νέα Γέννηση, αλλά και ενήλικους υιούς Του δια της υιοθεσίας. Όλες οι ευλογίες και τα προνόμια της υιοθεσίας είναι δικά μας, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα πάρουμε «δια πίστεως». Ο Θεός δίνει στα παιδιά Του τα πάντα ως κληρονομιά τους. Όμως! Το μεγαλύτερο δώρο είναι Αυτός ο Ίδιος! Μας δίνει τον Εαυτό του ως την κληρονομιά μας! (Ψαλμός 16:5).

    Ο Θεός δίνει στα παιδιά Του τα πάντα ως κληρονομιά τους. Όμως! Το μεγαλύτερο δώρο είναι Αυτός ο Ίδιος! Μας δίνει τον Εαυτό του ως την κληρονομιά μας! (Ψαλμός 16:5).

    Η κληρονομιά που ανήκει στους υιούς του Θεού, είναι «άφθαρτη, αμίαντη, αμάραντη», και φυλάγεται από το Θεό στους ουρανούς για μας! Μέσω της υιοθεσίας λαμβάνω και τη θαυμαστή ταύτιση μου με τον Κύριο ως Πρωτότοκο αδελφό μου! Η Εκκλησία Του ονομάζεται «Εκκλησία πρωτοτόκων!» Ο πρωτότοκος γιος είναι ο κατ’ εξοχήν κληρονόμος! Το Άγιο Πνεύμα με ταυτίζει μεν με το Χριστό, δε με εξισώνει όμως μαζί Του! Υπάρχει απόσταση
Θεότητας μεταξύ Του Υιού και των υιών! Δεν θα είμαστε «ίσοι» με Αυτόν!

    Ο Κύριος έχει μοναδική θέση εντός της Θεότητας, είναι ο κατά Θεία φύση Υιός, εμείς είμαστε θέσει υιοί! Είμαστε αντικείμενα της χάρης του, λυτρωμένοι από την αμαρτία και την αθλιότητα. Να γιατί ο Κύριος έκανε το λεπτό διαχωρισμό της σχέσης Του προς τον Πατέρα, με τη δική μου σχέση προς τον Πατέρα: «…προς Τον Πατέρα Μου και Πατέρα σας». Ο Κύριος ποτέ δεν χρησιμοποίησε την φράση «ο Πατήρ ημών», συνδέοντας μ’ αυτή τον εαυτό Του με το λαό Του, αλλά μόνο τις εκφράσεις «ο Πατήρ μου και Πατήρ σας». Εν τούτοις, «δεν επαισχύνεται να μας ονομάζει αδελφούς Του» (Εβραίους 2:11).